Kelly (30) en Mark (36) wilden graag een tweede kind, maar toen Kelly zwanger bleek van een gezond meisje, was ze toch niet gelukkig. De hormonen namen haar over en ze belandde in een prenatale depressie.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
★
Kelly: “Mark en ik kregen op 12 oktober 2015 onze dochter Fayen. Tijdens de zwangerschap had ik veel last van lichamelijke klachten, maar ik bleef mentaal altijd vrolijk omdat ik zo blij was met de zwangerschap.
Ik wilde al vrij snel een tweede kindje en drie maanden nadat ook Mark overtuigd was, deed ik in maart 2018 een positieve test. We waren er heel blij mee en vertelden het vol enthousiasme. Iedereen was happy de peppy, zoals het hoorde.”
“Al bij de achtwekenecho was ik achteraf gezien minder enthousiast, maar bij de twaalfwekenecho kreeg ik het pas door. Ik hield mezelf voor dat dat normaal was, omdat ik het allemaal al een keer had meegemaakt.
Maar ik werd steeds onrustiger. Mark en ik wilden heel graag nog een meisje en bij zestien weken hoorden we dat onze wens uitkwam. Toch voelde ik me slecht. Bij Fayen keek ik naar de echo en dacht ik: ‘Wow, dat heb ik in mijn buik.’ Nu voelde ik er niks bij.”
“Mark kent me door en door en toen hij ernaar vroeg, barstte de bom. Ineens voelde ik hoe ongelukkig ik was. Ik had een kort lontje en duwde iedereen van me af. Ondertussen ergerde ik me aan mijn buik die voor zestien weken al behoorlijk groot was.
Rond achttien weken begon de baby te trappelen en dacht ik: ‘Nou moet je echt ophouden’. Die gedachten werden steeds erger: ‘Ik wil dit kind niet. Hoe kom ik van haar af?’ En dan hou ik het nog netjes. De hormonen namen me compleet over.”
Lees ook
Ruth voelt minder connectie met derde kind: ‘Waren we maar bij twee gebleven, dacht ik even’
“Ik werd boos op mezelf: ‘Ik ben niet goed wijs. Dit is toch precies wat ik wilde?’ Rond de achttien weken ging ik naar een coach, waar ik erachter kwam dat ik een prenatale depressie had. Ik kon goed met haar praten, maar helaas hielp het weinig. Mijn buik werd dikker, de baby trappelde vaker en mijn gedachten werden erger en erger.
De twintigwekenecho was verschrikkelijk. Het hoefde voor mij niet meer en dat besef gaf me ontzettend veel verdriet. Ik had mezelf totaal niet in de hand. Via een gynaecoloog kwam ik bij een psychiater van de GGZ. Hij wist precies wat hij moest vragen en in no time jankte ik er als een klein kind alles uit.”
“Thuis had ik altijd een ‘oppas’. Meestal Mark, maar vaak ook andere familie of vrienden. Ik kon zelfs niet meer alleen douchen. Dan verzonk ik totaal in mijn gruwelijke gedachten.
Rond de 28 weken kreeg ik sertraline voorgeschreven, een antidepressivum. Het was kiezen tussen twee kwaden, maar de kleine kans dat het effect zou hebben op het kind, woog volgens artsen niet op tegen mijn klachten. Gelukkig hielpen de medicijnen en werd ik wat rustiger. Toen kwam de angst voor de bevalling: ‘Wat als ik niks bij mijn dochter voel?'”
★★★
“Op 26 november 2018 ging ik om 8.00 uur de OK in voor een gentle sectio. Dat is een keizersnede waarbij je door een doorzichtig doek de geboorte kan zien en je de baby meteen op de borst krijgt. Daarmee wordt de hechting bevorderd.
Een uur later werd onze dochter Maelyn geboren. Ze had een bos haar en een heerlijke bolle toet; ik vond haar geweldig. Ik weet niet of het van boosheid, blijdschap of verdriet was, maar ik moest ontzettend huilen.”
Foto: Cynthia’s Fotografie.
★★★
“Omdat het een keizersnede was, moesten we twee dagen blijven. Maelyn was gelukkig helemaal gezond. Tijdens korte rustmomenten genoot ik van haar. Maar als ik tijd had om na te denken, kwam het schuldgevoel: ik had zoveel nare dingen over haar gedacht. 28 november mochten we naar huis en door een fijne kraamzorg die nergens raar van opkeek, ging de kraamweek gelukkig goed.
Op een gegeven moment kreeg ik last van ‘naweeën’ van de prenatale depressie. Na vier weken kon ik geen geluid meer verdragen en als ik tot vijf telde, was ik bij vier de tel kwijt. Ik dacht dat mijn hoofd letterlijk een keer uit elkaar zou spatten. De psychiater verdubbelde de medicatie en ik mocht nog maar één ding per dag doen.”
Foto: Cynthia’s Fotografie.
“Na een zware periode ben ik weer redelijk de oude. Ik ben gestopt met de medicatie en dat gaat bizar goed. Wel moet ik nog steeds rustig aan doen, maar daar leer je mee leven. Maelyn is een super vrolijk kind, echt een rouwdouwer. Gelukkig heb ik me altijd verbonden gevoeld met haar. Ook hebben de medicijnen die ik slikte geen effect op haar gehad.”
“Veel vrouwen met een prenatale depressie schamen zich voor hun gedachten, waardoor ze deze niet uiten. Je begrijpt zelf al niet waarom je zo negatief denkt, laat staan anderen. Gelukkig had ik Mark die me altijd steunde, terwijl ik zulke nare dingen over zijn dochter zei. Als ik hem niet had gehad, had ik hier niet gezeten.
Ik wil andere vrouwen dan ook meegeven: praat erover, je staat er echt niet alleen voor. En het kan iedereen overkomen. Ik ben een nuchtere tukker die nooit mentale problemen had, en ook mij overkwam het.”
Lees ook
Jorinde had na haar bevalling een postnatale depressie: ‘Ik huilde de hele dag om álles’
“Als Maelyn oud genoeg is, zal ik haar vertellen hoe de zwangerschap voor me was. Ik wil meegeven dat over alles gepraat kan worden. Verder wil ik over een tijdje graag anderen bij hun prenatale depressie helpen. Ik ben er goed uitgekomen en dat gun ik iedereen. Als ik anderen kan helpen, is deze ellende in ieder geval niet voor niks geweest.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
