Dat had natuurlijk geen enkele toegevoegde waarde gehad als we haar dan ook niet die naam zouden geven. En vanaf moment één bleek: onze Catootje is een echt Catootje. Overigens heeft Tessel niet door dat er tegenwoordig in ons huis steeds meer beeldjes komen te staan van Kermit de Kikker, dus haar wacht nog een aardige verrassing…

Maar nu… We hebben niet eens een top drie waar we het over eens zijn. Het is eerder een top tien met een constante wisseling van populariteit. En ook elk gesprek nieuwe binnenkomers. We hebben besloten het even te parkeren en vertrouwen erop dat dé naam vanzelf gaat komen. Waarbij we misschien zelfs wel voor de mogelijkheid gaan om onze baby eerst ‘te zien’ voordat we een beslissing nemen.

En toch is het ook wonderlijk dat met name Tessel er niet in slaagt om met een babynaam te komen. Bij anderen lukt het haar meteen, zoals bij jullie in het geval van Kiki, maar bij ons? Ho maar. Sterker nog, Tessel heeft de naam van de dochter van haar zus op een nacht gedroomd. Zomaar plotsklaps. En de naam bleek inderdaad te kloppen, wat voor een hartverzakking zorgde bij haar zus. En een echtelijke twist, want beide aanstaande ouders verweten elkaar dat ze hun mond voorbij hadden gepraat.

Dat het geen toeval was, bleek twee jaar later toen ze weer op een nacht de naam van de ongeboren zoon van haar andere zus droomde. Ook toen was het weer juist. Dus Tessel blijkt een soort van voorspellende gave te hebben, alhoewel het niet in het casino werkt. Maar als het op onze eigen naam aankomt, blijkt ze ineens een writer’s block te hebben.

En mijn hand. Dat klopt, die is gebroken. Deze column schrijf ik met één vinger aan mijn linkerhand, dups er kunnen hr en der wat foutjes insytaan. De kinderkamer heb ik afgelopen weekend afgemaakt met één hand. Want ondanks dat mijn hand in het gips zit, krijg ik geen genade van Tess.

De nesteldrang, of eerder tijdsdruk, dient zich aan en die kinderkamer moet af. En dat is gelukt! Althans de muren. Er komt nog een kast, tapijt, behang en schilderwerk. Daarna de inrichting. En de kleren wassen. En de kinderwagen kan ook wel een opknapbeurt gebruiken. O ja, ook nog het autostoeltje, de box, de mobile, elektra in de kinderkamer, de wieg moet nog in elkaar, gordijntjes… Kortom, we zijn bijna klaar.

En dat terwijl de mobiliteit ook afneemt. Niet alleen bij mij door de hand, maar ook door de omvang van de buik van Tess, maar goed, mij hoor je er niet over!

En jij Siem, hoeveel heb jij al geklust in de kinderkamer? En loopt het bij jullie een beetje op rolletjes? Weet dat je altijd een beroep mag doen op mijn gezonde linkerhand, net als vroeger in de voetbalkleedkamer.

Liefs, Sander

Lieve Sander,

Ik moet de laatste tijd vaak denken aan wat je zei tijdens Tessels tweede zwangerschap (of was het de derde? Je raakt bij jullie zo makkelijk de tel kwijt). Je burn-out was achter de rug en je had zin om zo’n nieuwe levensfase ‘als jezelf’ door te maken. Nu pas weet ik écht wat je bedoelde!

Ik beleef deze tweede zwangerschapsperiode zo anders dan de eerste! Toen was ik onzeker. Ik had twijfels of het vaderschap überhaupt iets voor me was, en was bang voor de verantwoordelijkheid. Ik dacht dat ik mijn vrije leventje kwijt zou raken. Maar waar ik me toentertijd niet van bewust was, is dat ik ook niet helemaal mezelf was.

Pas de afgelopen twee jaar ben ik in een proces terechtgekomen waarin ik aan de hand van een coach heel wat ‘oud zeer’ aan het verwerken ben. Oud zeer dat me heeft gevormd. En hoe verder ik kom in dat proces, hoe ‘lichter’ ik me voel en hoe meer ik mezelf terugvind. Terwijl ik dus nooit wist dat ik mezelf kwijt was! Wonderlijk, toch?

Als ik dan nu die dikke (Annie) zie rondlopen thuis, maakt mijn hart voor mijn gevoel vaak letterlijk een sprongetje. Weg is de onzekerheid en weg zijn de twijfels. Het vaderschap past me als een jas, en mijn grootste levensdoel is het grootbrengen van onze kids! Nu ga ik dat hele traject in als een nieuwe versie van mezelf. Zoals jij dat toen kennelijk ook hebt beleefd.

En wat komt het dichtbij nu! Ruim driekwart van de zwangerschap zit er al op. Omdat zo’n zwangerschap negen maanden duurt, verkeer je qua deadline-gevoel de hele tijd in een relax-modus, maar opeens gloort aan de horizon de finishlijn en komt het besef dat de babykamer eigenlijk nog from scratch moet worden aangepakt. Nou valt er veel te recyclen, hoor. Hoe mooi is het dat ‘nummer twee’ in Kiki’s wiegje en bedje komt te slapen.

Kiki is overigens geswitcht qua voorkeur. Ze heeft de hele tijd gezegd dat ze liever een zusje wil, maar sinds deze week gaat haar voorkeur uit naar een broertje. En dan wil ze graag dat hij Assepoester heet. Daar moeten we ons nog even over buigen.

Nu die finish van half december dus in zicht is, vraag ik me af wie van de twee eerder over de streep komt, baby Lantinga of baby Keizer. Het zal erom spannen. Baby Lantinga’s uitgerekende datum valt weliswaar eerder, maar haar of zijn ouders durven zonder probleem om 16.00 uur langs te komen als ze om 13.00 uur hebben afgesproken. Dus met dat gegeven in gedachten… Wat denk jij, Sander?

Liefs, Simon

Lees ook(Aanstaande) vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer: 'We overwegen om de baby eerst 'te zien' voordat we de naam kiezen'