Soms fantaseer ik erover hoe het zou zijn om weer samen te wonen met een partner. Ik stel me voor dat ik na een lange werkdag thuiskom en hem aantref in de keuken.
Daar staat hij, Tom (dat vind ik een leuke naam). Mijn culinaire held, druk bezig met het bereiden van een verrukkelijke Melanzane alla Parmigiana.
“Ga lekker zitten, schat”, zegt Tom, terwijl hij een glas wijn voor me inschenkt. Hij heeft mijn lievelingswijn gehaald, een Pecorino, perfect gekoeld. “Over vijf minuten is het eten klaar”, verkondigt hij, en we proosten met onze wijnglazen. Ik besluit nog even gezellig mee te helpen en snijd het stokbrood. Tom komt achter me staan, klemt stevig zijn armen om mijn middel en geeft me kusjes in mijn nek. Héérlijk vind ik dat…
We genieten van zijn voortreffelijke kookkunsten en praten over alles wat ons die dag bezighield. Het is zo bijzonder hoe we nooit uitgepraat raken. Wat ook zo fijn is, is dat Tom tijdens het koken altijd de keuken brandschoon houdt. Na het eten hoeven we dus alleen nog maar onze borden in de vaatwasser te zetten. Dat is maar goed ook, want we kunnen niet van elkaar afblijven en belanden direct in bed. In de slaapkamer is het vuurwerk. Ik realiseer me hoe anders mijn leven nu is vergeleken met mijn tijd als single: ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit een televisie op mijn slaapkamer had.
Na een geslaagde work-out leg ik mijn hoofd op zijn borst en val ik in zijn armen in slaap, tot de wekker ’s ochtends afgaat. Onze schema’s lopen toevallig altijd perfect in elkaar: we ontwaken samen, douchen na elkaar, ik vertrek naar de gym, hij naar zijn werk. Maar niet voordat ik een heerlijke smoothie voor ons maak, waar hij altijd zo dankbaar voor is. Ik kijk uit naar ‘ons’ weekend, waarin we langer in bed kunnen blijven liggen, samen een rondje park rennen en vervolgens ergens heerlijk uitgebreid ontbijten…
Maar ohh, de realiteit – in mijn eentje wonen – heeft zóveel voordelen. Als mijn werk uitloopt, hoef ik me niet te verantwoorden aan een Tom die bloedchagrijnig is omdat hij zich al uren staat uit te sloven in de keuken en ik de afgesproken etenstijd niet haal. Thuis kan ik laten bezorgen waar ik op dat moment trek in heb, of ik warm een van mijn caloriearme gerechten op, waar Tom dan weer over zou klagen dat het niet genoeg vult. Ik kan genieten van mijn eigen gedachten, zonder de noodzaak om ze telkens te herkauwen voor andermans gehoor. Mijn keuken en huis zijn altijd netjes aan kant. Is dat niet zo, dan kan ik alleen mezelf de schuld geven.
Ik kruip lekker in bed samen met mijn favoriete Netflix-serie, en ik kan links, rechts, of in het midden liggen, als een zeester buiten dienst. Geen Tom die me wakker houdt door zijn gesnurk, gewoel, geruft, getrek aan het dekbed (of aan iets anders). Ontwaken in de ochtend doe ik op míj́n manier, bovendien hoor ik mijn Satisfyer Pro niet zeggen dat het nog te vroeg is. Nooit kom ik op een natte wc-bril terecht met mijn kont. Kakken op mijn claustrofobische toiletje kan met de deur open. Een doucherij bestaat niet en de energiekosten zijn aanzienlijk lager zonder Tom, die vast een uur lang onder de douche staat.
In het weekend kan ik gezellig afspreken met vriendinnen, zonder me schuldig te voelen over het schenden van ons heilige ‘gezamenlijke weekendje’.
Wat een heerlijk leven heb ik toch.
'Op mijn eerste moederloze Moederdag vroeg ik me af: hoe moet ik deze dag doorkomen?'
