'Ik vergeet best vaak dingen, helemaal sinds de perimenopauze, maar nog nooit levende wezens'Lees ook

Als ik de deur uitloop met een mapje pasfoto’s waarop ik er nog steeds vreselijk uitzie, vraag ik aan ChatGPT hoe lang een Nederlands paspoort geldig is. Tien jaar. Lekker dan. Ik had natuurlijk een andere fotowinkel kunnen zoeken voor een tweede poging, maar ik heb geen tijd om opnieuw de stad in te gaan en mijn paspoort is al drie weken verlopen. Bovendien denk ik niet dat dit aan de fotograaf ligt. Dat ik deze foto heb gehouden, is daarnaast ook onderdeel van mijn laatste missie: mijn lelijkheid omarmen. Nee, ik ben heus niet súperlelijk, dat weet ik best. Maar soms dus wel, vooral op beeld. De camera houdt niet van mij.

Een paar maanden geleden heb ik met twee anderen een online training opgenomen en ik kan niet kijken naar het resultaat. Ik zie eruit alsof ik tachtig kilo weeg (ik ben 1 meter 58, dus bij alles boven de zestig kilo ben ik een kamerolifant) en het lijkt alsof ik het kunstgebit van iemand anders in heb gedaan. Maar het is vooral die nek. Op bewegend beeld is ’ie meer kalkoen dan stier, maar nog steeds niet te doen. Maar goed, er was ineens die nieuwe missie, dus ik heb de beelden niet laten wissen. Ik was ineens helemaal klaar met het ineenkrimpen door het zien van mijn eigen beeltenis en vooral met het alléén maar posten van de mooiste, meest aantrekkelijke gefilterde versie van mezelf.

Deze zomer sta ik een paar keer in het theater met Patrick Stoof; tijdens het Swipefestival hebben we een soort interactieve comedyshow. Het was iets dat al een tijdje op mijn bucketlist stond, maar toen het plan concreet werd, realiseerde ik me meteen dat ik dan mijn ijdelheid zou moeten laten varen. Je bent alleen grappig als je lelijk durft te zijn.

Ik schreef een korte sketch die we online konden slingeren om het te promoten en ondanks het fijne filtertje dat Swipe-baas Kasper van Kooten tijdens de montage altijd over filmpjes gooit, was ik niet bepaald knap in de video. Wel grappig. Maar dat niet-knap wist ik dit keer van tevoren – het was zelfs een bewuste keus – en dus zette ik hem gewoon pontificaal op mijn Insta, met een speciale gastrol voor mijn kalkoennek. En een paar dagen later postte ik een bijzonder onflatteuze story over iets heel anders, met onderkin en knot. Maar hij was geestig en dat vond ik veel belangrijker.

Ik zeg niet dat ik nooit iets aan die nek ga laten doen – de halslift van Linda is mijn droom. Tegen de tijd dat ik hem bij elkaar gespaard heb, is het tijd voor een nieuw paspoort. Komt dat even goed uit.

‘Ik ben ineens bang dat ik straks met een boodschappenkar onder een brug moet gaan wonen’Lees ook