Het was een indrukwekkend beeld, Franse vrouwen met ontblote bovenlijven die geverfd waren met anti-fascistische teksten, hun vuist in de lucht, de stem hard, de blik onverschrokken. ‘Epidémie fasciste, riposte féministe’, fascistische epidemie, feministische repliek.
En feministisch is het om je lichaam zo in de strijd te gooien.
Of beter gezegd: je lichaam zo onbevreesd op te eisen in de publieke ruimte. Zeker in deze tijd dat het aantal meldingen van seksuele misdrijven is toegenomen en steeds meer jongemannen ’tolerant’ staan tegenover geweld tegen vrouwen.
Ik vond dat zo bijzonder, al die koppen die niet gewoon vermeldden dat jongemannen steeds intoleranter worden en agressiever tegen vrouwen, maar dat ze er ’tolerant’ over zijn, alsof het iets goeds is.
De enige juiste kop had moeten zijn dat er een zeer zorgwekkende trend is waarbij jongemannen het normaal zijn gaan vinden om geweld tegen vrouwen goed te praten of te gebruiken.

Om in deze sfeer dan als vrouw je lichaam, waar zoveel mannen aanspraak op denken te maken, in de publieke ruimte in te zetten voor je eigen boodschap, vond ik ontzagwekkend. Natuurlijk, het is vaker gebeurd, vrouwen gebruiken geregeld hun lichaam tijdens protesten, maar de daad verliest geen kracht.
Wat de vrouwen uitstralen, is dat ze niet bang zijn en bereid zijn op te staan tegen de machtigste tegenstanders. Het is kwetsbaar om naakt te zijn in het openbaar, ik zou het nooit durven, ik ben er veel te preuts voor. Des te groter mijn bewondering voor deze vrouwen, omdat ze het kwetsbare op eigen voorwaarden ombuigen naar iets imponerend. Samen maakten ze van hun lichaam een groot wapen. Puur door er te zijn, trots en luid.
Het vrouwelijk lichaam ís een wapen; eentje dat mannen afschrikt.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
