Waar zijn mijn sleutels? Hè? Ik had mijn paspoort toch net in mijn tas gedaan of niet? Waar is mijn tas eigenlijk? Waar had ik de auto geparkeerd?!
Dat laatste gebeurde me kort geleden tijdens mijn vakantie in Marrakech. Ik liep een half uur te zoeken in bijna 40 graden. Ik wist toch zeker dat… En dan ineens herinner ik me dat ik een foto had gemaakt van de straatnaam! Ik pak mijn telefoon en eureka! Ik blijk uiteindelijk tegenover mijn parkeerplek te staan. Ik kan wel huilen van opluchting.
Al eerder schreef ik over ADHD in een relatie, waarbij ik mijn geliefde hartelijk feliciteerde met mijzelf. Want, mocht het saai worden, dan is dat van korte duur. Goedschiks of kwaadschiks. Maar laat ik het nu hebben over ADHD tijdens vakantie.
Vakantie is moeilijk. In de dagelijkse praktijk is het leven al niet gemakkelijk, omdat er zoveel uit mijn hoofd valt. Dat is niet omdat er te weinig informatie doordringt, maar juist te veel. Ik kan niet filteren, dus moet er wat uit mijn bovenkamer verdwijnen om ruimte te maken voor nieuwe informatie. En mijn hersens stellen geen prioriteiten, die kinkelen gewoon ballast overboord. Dus vakantie? Hartstikke leuk, maar wat een stress.
Dat begint bij de koffer pakken. Ik heb altijd veel te veel bij me en uiteindelijk blijkt dat ik heel belangrijke items vergeet. Deze keer deed ik het anders. Ik pakte setje voor setje in; deze broek met deze body, deze jurk met dit spijkerjasje en alles wat ik in mijn koffer deed schreef ik keurig op.
“Oh”, lacht mijn geliefde. “Doe je dat zo? Meeste mensen doen het andersom. Maken eerst een lijstje en strepen af wat ze ingepakt hebben.”
Ooh… dat was helemaal niet bij me opgekomen. Dat doe ik nooit. Daarom vond ik mezelf deze keer zo verbluffend goed georganiseerd.
Paspoort. Dat leg ik altijd in dezelfde la. Een van de weinige dingen die ik niet verander. Samen met de paspoorten van al mijn huisgenoten dus ook die van de dieren. Daardoor heb ik ooit in een hotel in Parijs gestaan met het paspoort van de kat die in een soortgelijk mapje zat als dat van mij. De receptionist zag er gelukkig de humor van in en nam genoegen met mijn creditcard. Met een foto van een rode kater genaamd Arie zal ik echter de douane van Schiphol niet doorkomen, dus goed opletten.
We zijn op de luchthaven. Ik ga met een vriendin. Koffer ingecheckt, op naar de douane. Handkoffer op de rollers en handtas in het bakje door de scan. Ik moet mijn gympen uittrekken bij de check en houd vervolgens de rij op omdat ik mijn veters niet uit de knoop krijg bij het aantrekken en wanneer ik mijn tas uit het bakje wil halen de hele inhoud eruit flikkert, omdat ik ‘m niet goed had dichtgedaan. Het zweet gutst van mij af.
Met een rood hoofd op naar de winkeltjes. Heerlijk shoppen op Schiphol. Nog een vreemd ADHD-trekje. Geld is al moeilijk, althans plastic geld, want virtueel ingesteld zegt een plastic kaartje niet zoveel. En zodra ik door de douane ben lijkt het alsof geld geen rol meer speelt. Dat het speelgoedgeld is en niet echt telt. Maar ik houd me redelijk in en eindelijk na twee uur shoppen, eten en wachten, kunnen we aan boord.
Mijn boardingpas… mijn paspoort… Niet meer in mijn handtas! Ik kijk mijn vriendin in paniek aan: “Weg! Gerold! Kwijt!”
“Geef mij je tassen eens”, zegt de vriendin en graaft tussen mijn taxfree inkopen mijn paspoort en boardingkaart op. Oh ja, helemaal vergeten dat ik die daarin had gedaan zodat ik niet steeds mijn handtas hoefde open te doen bij het afrekenen…
Het gaat redelijk goed tijdens de vakantie, maar ik moet af en toe tijd alleen doorbrengen. Op mijn kamer met niets. Ik kan niet elke dag de drukte van de souk aan of het terras, het plein met slangenbezweerders, dansers en vrouwen die je aan je arm trekken voor een hennatattoo. Ik moet alles reguleren. Alsof het een buffet is waar ik steeds iets van af pak, maar nooit mijn hele bord mee volgooi.
In het verleden poogde ik mensen uit te leggen hoe mijn hersens werken. Dat ‘neurodivers’ zo veel meer behelst dan alleen vergeetachtigheid, het chaotische of het eeuwige gerommel in mijn tas. Dat ik vaak methylfenidaat (bekend als ritalin) nodig heb om de wereld aan te kunnen.
Maar ik probeer het niet meer, want ik hoor zo vaak: “Oh, dat begrijp ik hoor, dat heb ik ook.” En dan weet ik dat ze het totaal niet hebben begrepen. Iedereen vergeet wel eens wat, iedereen heeft bepaalde trekken, maar dat heeft niets te maken met ADHD: overprikkeling en/of onderstimulatie van de hersenen. Dat laatste door een tekort aan dopamine. Die dopamine-aanmaak probeert een ADHD’er onbewust te stimuleren. Kan zijn met drank, eten, drugs en eigenlijk alles wat lekker is. Daarom houd ik ook zo van seks, een heerlijke dopamineshot.
Ik heb structuur nodig, maar a) ik kan het zelf niet creëren en b) ik verafschuw het. Ik kan moeilijk op mijn beurt wachten en word wild van mensen die teuten bij het afrekenen. Ik ben vaak oververmoeid, of juist vol energie. Ik heb last van slapeloosheid en vergeet de huisarts of tandarts te bellen: morgen, morgen, en weer morgen. Uiteraard zijn er ook mooie eigenschappen die een ADHD’er standaard krijgt meegeleverd. Zoals een enorm empathisch vermogen, creatief, humor en out of the box denken, om maar eens wat te noemen. Ik kan mensen lezen, ik voel direct of iemand waarachtig is of niet.
Ik heb besloten unapologetic mezelf te zijn. Dus ik leg niets meer uit. Ook niet als ik op de laatste vakantieavond niet weet wat ik aan moet trekken en wanneer ik eindelijk wat aan heb, mijn keurig ingepakte koffer leeg is en mijn kamer eruitziet alsof er een bom is ontploft. ‘I am a beautiful disaster’, troost ik mezelf in de spiegel.
Eenmaal terug in Nederland slaap ik bijna 24 uur aan een stuk door. Vakantie met iemand die ‘neurotypisch’ is en niet echt (of echt niet) begrijpt wat ‘neurodivers’ is, is slopend. Ik heb nog steeds een knallende koppijn wanneer mijn geliefde komt. “Heb ik nog ergens paracetamol dat jij weet?”, vraag ik hem. “Jazeker”, antwoordt hij achteloos. “Nog precies drie. Ze liggen in een plastic bakje, op de tweede plank in het linker keukenkastje.”
Een beetje ongelovig dat hij dat zo oplepelt, loop ik naar het kastje en daar vind ik inderdaad een plastic bakje met daarin een stripje paracetamol waar nog drie stuks in zitten. Hoe is het mogelijk!
Ik houd van deze man.
'Haar grootste fout was dat ze te lang bleef hangen: ik ook, maar veel korter dan zij'
