Ze zeggen dat je milder wordt naarmate je ouder wordt, maar daar heb ik nog niks van gemerkt. Ik vind eerlijk gezegd vooral heel veel dingen stom, misschien nog wel meer dan vroeger.
Mensen die ’s ochtends in het bos geen goeiemorgen terugzeggen. Caissières die bij de zelfscan je boodschappen niet terugdoen in je tas en na de steekproef ‘alsjeblieft’ zeggen in plaats van ‘dankjewel’. De groeiende zooi in mijn huis. Chatbots.
Maar niets, níets zo stom als kindvrouwtjes. Een kennis van mij zegt op Facebook altijd ‘blij meisje’ over zichzelf. Ze is 58. En ik had ooit een vrouwelijke collega van 49 met twee staartjes. Allemaal dingen waar ik uiterst agressief van word. Het spreekt voor zich dat ik enorm aansloeg op Joyce van B&B Vol Liefde. Die heeft kinderachtigheid tot een kunst verheven.
Een jaar geleden schreef ik op deze plek dat ik opzag tegen vijftig worden, omdat ik geen mevrouw wil zijn. Dat wil ik nog steeds niet, maar wel een vrouw graag. Dat is iets anders. Ik bén geen meisje. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik rond mijn 33e ook een soort Joyce was.
Ik werkte toen in een team nauw samen met twee andere vrouwen van mijn leeftijd. Ik heb geen idee meer hoe het is ontstaan, en wie ermee begon, maar wij spraken consequent tegen elkaar met kinderstemmetjes. Ook gebruikten wij voor alles verkleinwoordjes. Ik was verantwoordelijk voor een budget van zeven miljoen, en had het over m’n ‘centjes’, zij moesten af en toe terug naar de parkeergarage omdat ze mapjes en papiertjes in het autootje hadden laten liggen. En als een van ons naar de kapper was geweest, complimenteerden de anderen haar met de ‘mooie haartjes’. We deden het alleen onderling, het was het niet zo dat we in belangrijke vergaderingen zeiden dat het nu tijd was voor het rondvraagje, maar achteraf is het net zo awkward als B&B-Albert in bad. Het is echt een gierende mazzel dat we niet ooit per ongeluk met een Calimero-stemmetje tegen een miljoenenklant hebben gepraat.
Lang geleden heb ik een artikel over dit fenomeen geschreven en interviewde daar toen een psycholoog/ relatietherapeut voor. Die schreef dat Holly Hobby-gedrag vooral toe aan de wens om eeuwig jong te blijven, aangezien er in onze cultuur vaak toch een zweem van negativiteit rond oud zijn/ ouder worden hangt. Hij zei ook nog dat hij in zijn praktijk nooit stellen trof waarvan de vrouwelijke helft als een tweejarige praatte tegen haar partner, dus blijkbaar leverde dat kindse gedoe toch iets op. Dat bleek trouwens ook maar weer in B&B Vol Liefde, want Albert vond Kloontje het Reuzenkind Joyce keigeil.
Dat het ergens goed voor is – hoe stom ook – wordt trouwens onderschreven door een van de weinige psychologische onderzoeken die gedaan zijn naar het gebruik van babystemmetjes. Volgens de Amerikaanse psycholoog Leon Seltzer komen er gelukshormonen vrij als je vijf octaven hoger dan normaal kirt tegen een dierbare; of dat nou een baby is, je labradoodle, of je vriend. Aha. Eindelijk snap ik waarom Joyce ‘zooooo blij’ is. Ik ga ook weer zo praten.
Suus Ruis nadert de 50: 'Andere vrouwen lijken het licht te hebben gezien, maar ik worstel enorm'
