Deze eerste date in tijden had mij tot een kernvraag gebracht: is zoeken naar verkering op latere leeftijd wezenlijk anders dan toen we zestien waren? Prompt hoorde ik de zestienjarige Kasper in de verdediging schieten: ‘Nee, natuurlijk niet, sukkel! Kijk hoe je stuitert, net als toen!?’

De uitpuffende grijze man waarschuwde zijn jonge ik dat het nog best een hele tour kon worden: ‘Verkering met de eerste de beste date aan de andere kant van het land. Drie kinderen, omgangsregelingen, deelhuizen, semi burn-outs, haalschema’s en klaagzang over exen…dat bestond toen allemaal niet, weet je nog?’ Het jonkie in mij nam gas terug antwoordde zacht: ‘Werden we maar weer verliefd op iemand van school, met onhandig staren en klunzig beugeltongen in de fietsenkelder. Simpel, dichtbij en met een verkering slagingspercentage van 98 procent.’

'Daten is verschrikkelijk en je moet zelf de slingers ophangen, ook wij mannen'Lees ook

Toch had ik een extreem goed voorgevoel. Ik ging namelijk iets heel bijzonders doen die woensdag. In een vlaag van puberale ontdekkingsdrift had ik de moeder in kwestie voorgesteld om bij onze eerste ontmoeting twee minuten te zwijgen en elkaar alleen maar aan te kijken. Dat leek mij uitdagend, omdat ik echt anders wilde gaan daten dan een jaar terug. En vooral om af te zijn van al dat zenuwachtige gelul. Zij was meteen akkoord gegaan. Nijmegen maakte slechts één voorbehoud: ze wilde wel kunnen lachen tijdens het zwijgen, omdat ze zeker wist dat dat ging gebeuren. Dat vond ik prima. Voor humor is altijd plaats in de liefde.

We spraken af op een geweldige plek. Zij zat al klaar op ’t bankje aan de Waal. Ik ging erbij zitten en zonder een woord (zelfs niet ‘hallo’!) begonnen we dapper aan de twee minuten aankijken zonder tekst. Ze had prachtige bruine ogen, wijd opengesperd voor het experiment. Ze schoot inderdaad direct in de lach en ik daardoor ook, maar we herpakten ons en zwegen braaf door. Het was echt magisch wat er gebeurde; we daalden af in elkaar. Scary shit, maar erg opwindend.

Na anderhalve minuut wilde ik haar ineens kussen, maar hield me in. Toen vlak daarna de schoolbel ging gebruikten we weer woorden. Dat was aardig, maar eigelijk wilden we zo snel mogelijk weer zwijgkijken. ’Eind deze week ronde twee?’, opperde ik. ‘Ja! Ik kom vanavond nog met een dag en plek!’, riep ze met rode blosjes op de wangen.

Aangezien het twee dagen stil bleef, drong ik voorzichtig aan. Meteen appte ze licht geïrriteerd: Het leven is druk en we zijn geen 16 meer, Kasper. Waarvan ik een beetje schrok. Na twee minuten schreef ik terug: Ik nog wel… Weer twee dagen stilte. En toen appte ze uit het niets dat ze iemand anders had ontmoet waar ze ‘direct mee klikte’. Ik slikte. Vast een oudere gast met een brommer. Zo ging het altijd.

Kasper van Kooten schrijft over daten op LINDA.nl: 'Soort snoepwinkel waarin je staat te janken als een kind, omdat er te veel keuze is'Lees ook