Vandaag is het zover: ik begin aan mijn laatste jaar als dertiger, want op deze 31 december blaas ik 39 kaarsjes uit. Mijn gevoel zegt dat ik nog steeds 29 ben, maar helaas zegt mijn onderrug wat anders. De harde waarheid is dat ik begonnen ben aan mijn veertigste levensjaar.
De dag voor ik twintig werd, maakte ik een lijstje. Het had de titel: ‘Dingen die ik bereikt moet hebben voor ik veertig word’. Er stond een hele rits aan doelen op, belangrijk en minder belangrijk, maar het was zaak ze allemaal afgevinkt te hebben voor het tijd was voor the big four O.
Uiteraard is het lijstje zelf ergens in de afgelopen twee decennia kwijtgeraakt, maar nu op de drempel van definitief moeten accepteren dat ‘jeugdig’ nooit meer van toepassing op me zal zijn, kwam hij alsof het zo moest zijn uit een verhuisdoos die nog op zolder stond. Sinds onze verhuizing in augustus stel ik mezelf ten doel elke week een nog niet uitgepakte doos weg te werken. En daar, tussen een fotoboek en mijn eigen geboortekaartje, staarde mijn verfrommelde jeugdige ambitie me aan.
Een mooi moment om eens te kijken in hoeverre ik geslaagd ben in het afstrepen van wat ik als verse twintiger zo belangrijk vond. Laten we beginnen bij dingen die gelukt zijn, want een beetje goed nieuws is nooit weg zo met oudjaar.
Ondanks dat het me anderhalf jaar langer kostte dan er voor stond, iets met verkeerde prioriteiten, behaalde ik mijn diploma als leraar. Televisie maken op nationaal niveau. Iets waar ik als jongetje van 12 al van droomde, en waarvan iedereen zeker wist dat het nooit zou lukken, kwam ook uit.
De liefde van mijn leven houden. Deze is wat apart, omdat degene met wie ik op dat moment in een relatie zat duidelijk niet de liefde van mijn leven bleek. Toch reken ik hem goed, omdat ik acht jaar later wel degelijk tegen mijn vrouw aan liep. Niet gehouden, wel gevonden.
Ook een huis kopen, een marathon uitlopen en het noorderlicht zien heb ik kunnen afvinken. Maar natuurlijk lukten er ook dingen, nog, niet.
Het hebben van een hond, omdat ik de enige thuis ben die er graag één wil. Het bezoek van elk werelddeel, want ik was nog nooit in Oceanië en Antarctica.
Van het rijden van de Elfstedentocht zou je kunnen zeggen dat ik er niets aan kan doen dat dat nooit gelukt is, daar de laatste tocht werd gereden in 1997. Ik weet het nog goed, want ik verzamelde nog postzegels en voegde de speciaal uitgekomen tochtzegel toe aan mijn vlak daarna gestaakte verzameling. Toch is dat niet helemaal waar, want voor een programma poogde ik ooit in Zweden om, weliswaar ongetraind, de afstand per schaats af te leggen en kwam niet verder dan 103 kilometer. Wel officieus geprobeerd, maar officieel niet gehaald.
Er is staan nog veel meer dingen op de lijst met als meest opvallende punt: het met blote handen vangen van een vis. Waarom ik dit een half leven geleden zo belangrijk vond weet ik niet, maar ik heb nog 365 dagen om het te laten lukken. Happy new year!
'Bij het instappen zei hij al: 'Ik heb geen zin om de hele reis met jou te gaan zitten vechten''
