Het is 1502 kilometer rijden van ons huis naar onze vakantiebestemming. Prima te overzien ware het niet dat je, bij het reizen met twee kleine kinderen, niet moet uitvlakken hoe belangrijk de Afdeling Sfeerbeheer is.
Nog voor Utrecht vervelen ze zich namelijk al en komt de vraag vanaf de achterbank of we er al bijna zijn.
Na wat spelletjes zoals ik-ga-op-vakantie-en-neem-mee, ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet en een woordenslang zijn we door het klassieke entertainment heen. Dus starten we nog voor de landsgrenzen bereikt zijn het ultieme redmiddel in: K3. Een act die ooit ontwikkeld werd met als doel om niet alleen kinderen fan te maken, maar ook hun vaders.
Daarom waren het, in elke samenstelling van de hitformatie, altijd jonge aantrekkelijke vrouwen met korte jurkjes aan. En aangezien ik ruim twaalf uur de tijd heb gehad, want ze krijgen er geen genoeg van, om naar hun hele repertoire te luisteren, heb ik een grondige analyse kunnen maken van de reden achter het succes.
Punt 1 is zoals hierboven benoemd volgens mij helder. Dan punt 2: de muziek. De liedjes liggen, ik kan niet anders zeggen, lekker in het gehoor en geven de luisteraar de behoefte tot meezingen. Echter, nadat meermaals alle bekende klappers de revue hebben gepasseerd, wordt ook duidelijk waarom. Er is goed gekeken naar eerdere wereldhits.
In Oya lélé klinken de zomers uit mijn jeugd door in iets wat herinnert aan de Lambada. Het iets minder bekende Bij De Politie doet me denken aan In The Navy, maar de echte klapper is toch wel het nummer 10.000 Luchtballonen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit met afstand mijn favoriete liedje van de groep is, maar de waarheid moet ook worden gezegd. Je kunt het refrein van The Riddle, ooit tot dansplaat gecoverd door Gigi D’Agostino, moeiteloos meezingen met de woorden van de zangeressen. Plagiaat wil ik niet zeggen, dan stuurt Gert zijn waakhond Samson achter me aan, maar er is op zijn minst goed geluisterd naar de hit van Nik Kershaw. Prima, mag allemaal.
Mijn grootste verbazing, en dat brengt me bij punt 3, zijn echter de teksten. Waar een aantal liedjes gaan over onschuldige dingen zoals wereldvrede, verdraagzaamheid of soms zelfs de consumptie van allerhande vruchten op het strand, in het pareltje Mango, Mango, zijn er ook een stuk suggestievere teksten. Wat te denken van het eerder genoemde Oya lélé?
Oh jee, oya lélé.
Ik geef je een stiekeme zoen.
Oh jee, oya lélé.
En niemand die merkt wat we doen.
Laat ik hier, allicht ten overvloede, benadrukken dat het om kinderliedjes gaat. Nog een voorbeeld dat weinig ruimte laat voor interpretatie vond ik in Heyah mama.
Ik wil jou, jij wil mij
Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden
Jij mag me verslinden.
Op de achterbank hebben ze gelukkig totaal niet door wat ze precies zingen. Luidkeels zetten ze nummer na nummer in, ook als het meer discutabele teksten betreft.
Zonder al te veel herrie, los van de muziek, bereiken we in goed humeur onze bestemming. Ik kan geen K3 meer horen, maar gelukkig is de terugreis nog tien dagen van me vandaan. Dan voel ik me plotseling weer zo Oya Lélé.
'We houden open huis en het ziet eruit alsof we een feestje geven, gezien het aantal fietsen voor de deur'
