Na een bewogen vakantie waar de voornaamste activiteit in plaats van zwemmen, luieren en eten toch het in de gaten houden van bosbranden was geweest, reden we terug naar de luchthaven van Porto om de huurauto in te leveren.
Terwijl ik de koffers aan het uitladen ben, controleert de meneer van het verhuurbedrijf de auto. “Unfortunately, we have two big problems“, zegt hij met een gezicht alsof hij me gaat condoleren met een groot verlies. Er blijkt een kras van waarschijnlijk een takje op de spiegel te zitten, dus dat moet gerepareerd worden.
'We kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde: moeten we niet maken dat we wegkomen?'
“It means, we have to change the whole mirror.” Een hele spiegel vervangen, vanwege een krasje? Dat lijkt me toch niet nodig. Je kunt het toch prima repareren? Dat gaat helaas niet, zegt hij, want het is company policy. Volgens hem is het zo dat alles wat beschadigd is aan een auto, in zijn geheel vervangen wordt. Dat is sneller, makkelijker en beter. Het lijkt me vooral een manier om meer geld te verdienen. Iedereen weet dat je wel voor de reparatie gaat betalen, maar dat het nooit gerepareerd wordt.
Bij de volgende huurder wordt er gewoon melding van gemaakt, of niet, gaat er een kruisje op het formulier en rijdt de auto in deze staat verder. Kosten: 360 euro. Mijn kennis van de kosten van een nieuwe buitenspiegel is net zo groot als mijn kennis over de kwantummechanica: nul. Het lijkt me wat veel geld, maar het kan ook een prima prijsje zijn.
Tot nog toe vind ik zijn aankondiging dat we twee gróte problemen hebben lichtelijk overdreven, maar wellicht oordeel ik te snel en heeft hij het beste voor het laatste bewaard.
“And the second big problem?” Ik lach erbij, maar hij vertrekt geen spier in zijn ernstig kijkende gelaat. Alsof ik iets beschadigd heb wat hem zeer dierbaar is en hij me persoonlijk kwalijk neemt dat het is gebeurd. “This car is a dirty car, so we have to wash it.” De auto zit inderdaad onder een laag stof, maar wie levert een huurauto fris uit de wasstraat in? Ik heb dat in ieder geval nog nooit gedaan.
Hij vraagt of ik het huurcontract bij me heb, waarvan ik ook niet wist dat ik dat de hele vakantie bij me moest dragen. Gelukkig weet mijn vrouw altijd waar alles is, dus die heeft al een koffer open geritst en de papieren gevonden. Hij wijst een klein zinnetje aan ergens op pagina drie van het contract. Daar staat inderdaad dat de auto precies zo dient te worden ingeleverd als dat we hem meekregen. Niet alleen met dezelfde hoeveelheid brandstof in de tank, maar ook net zo schoon als bij aflevering. Van binnen en van buiten. Nog steeds beschouw ik dit niet als een groot probleem, dan gaat dat ding even door de wasstraat en klaar. Dat hij het toch als een aanzienlijke kwestie beschouwt snap ik als hij de prijs noemt: 120 piek.
Op de vraag of dat niet behoorlijk aan de prijs is voor een wasbeurt, verschijnt bij hem de eerste glimlach. “We will make it look as new, it is company policy.”
Ik teken braaf voor bijna vijfhonderd euro aan reparaties en trakteer mezelf als we door de douane zijn op hamburger en patat. Company policy.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Met knikkende knieën bel ik mijn vrouw om te vertellen dat ik iets verkeerd heb begrepen of onjuist heb uitgevoerd'
