Tot we vorige zomer verhuisden naar een huis met een tuin die veel groter was dan waar we eerder woonden, had ik nooit kunnen bevroeden dat ik daardoor op mijn oma zou gaan lijken.
Mijn opa en oma hadden, na een lang dienstverband van die eerste bij de NS, een zogeheten volkstuin aan het spoor. Op loopafstand van hun huis verbouwden ze allerlei groenten, fruit en bloemen. Zo ver zijn wij nog niet, maar wat ik dus inmiddels met mijn wijlen oma deel is dat ik altijd tuinhanden heb. Zo noemde ze dat vroeger als ze weer onder de kloven zat en de vellen aan haar nagelriemen hingen, door het vele wroeten in de aarde en het trekken van onkruid.
Daarnaast loop ik ook nog eens graag op blote voeten, wat maakt dat ik ook zwarte kloofhielen heb, tuinvoeten zeg maar. Nou geef ik daar niet al te veel om, maar toen mijn vrouw naar de manicure/pedicure was geweest en ’s avonds op de bank haar voeten mijn kant op schoof, ging er een wereld voor me open. Zulke zachte, gladde en vooral kloofloze stappers had ik nog nooit gevoeld. Dit moest ik ook hebben!
Al zag ik mezelf ook al zitten daar; tussen de vrouwen die hun nagels mooi laten maken, zou ik een dissonant zijn. Misschien was het wel heel gek om daar als man naartoe te gaan? Om rustig aan te beginnen besloot ik te starten met enkel mijn tuinvoeten. Op de website maakte ik een afspraak en koos, verplicht, een tijdslot. Kennelijk is het erg populair om iets aan je handen en/of voeten te laten doen. Met lichte spanning stap ik naar binnen en direct word ik naar een stoel met een voetenbadje ervoor geleid. Schoenen en sokken trek ik uit en terwijl mijn voeten in het warme water zakken wordt er een massagefunctie in de stoel gestart. Prima zitten zo. Er komt zo iemand bij je, zegt de mevrouw, en weg is ze weer.
'Tijdens de vakantie geniet ik enorm van mensen met een kind dat niet wil luisteren'
Dat naast me ook een man zit, stelt me wat gerust. Hij vraagt wel drie keer de naam van de vrouw die hem zachte voetbedjes aan het geven is, om hem klaarblijkelijk daarna meteen weer te vergeten. Als er na twintig minuten nog steeds niemand bij me is gekomen, haal ik mijn voeten uit het water, droog ze af en loop naar de balie om navraag te doen. Daar slaakt de mevrouw een gilletje als ze me ziet. Het is ab-so-luut niet de bedoeling dat ik op blote voeten door de zaak loop. Of ze mijn, inmiddels geweekte, voeten vies vindt of de vloer te vies voor mijn voeten, wordt me niet duidelijk.
Ze kijkt in het schema en zegt dat mijn behandelaar even pauze aan het houden is. Tot zover het reserveren van een tijdslot. Als ze er eenmaal is, gebeurt er van alles. Nagels worden geknipt en geveild, er wordt gescrubd en geschaafd. Met een soort kleine kaasschaaf haalt ze plakjes eelt van mijn voet. Het lijkt alsof er witte truffel over een bord pasta wordt gedaan.
De man naast me is klaar, vraagt voor de vierde keer de naam en schrijft hem nu ook op in zijn telefoon, onduidelijk met welk doel. Ik vraag me af of het waterbakje voor mijn voeten na elke klant geleegd wordt of dat het gebeurt met de regelmaat waarmee ik de frituurpan schoonmaak.
De eeltschraper wordt na gebruik afgespoeld in dezelfde waterbak. Daar vind ik wat van. Als ik klaar ben reken ik af, alleen cashbetaling mogelijk, en ga naar huis. Mijn voeten zijn zacht als wolken. Nog even over mijn angst heen stappen en dan ga ik ook mijn tuinhanden laten doen. Had dat nog maar samen met oma gekund.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Mijn collega ging met zijn vrouw in een Love Bubble, omdat ze in een dipje zaten: 'Het was magisch''
