Ik kreeg laat borsten, werd laat ongesteld, was laat met seks en kom regelmatig te laat. Je zou kunnen zeggen dat ‘laat’ een rode draad is in mijn leven.
Dat ik mijn eerste overgangsklacht pas nu, op mijn 50e, heb gekregen, lag in de lijn der verwachting. Maar ik ben er hoor, ik hoor bij de club. En met een bijzonder hinderlijke klacht: ik ben ineens bang.
Bang dat ik straks mijn belastingaanslag niet kan betalen en met mijn inboedel in een boodschappenkarretje en Schultenbräu-bier als ontbijt onder een brug moet gaan wonen. Bang dat mijn zoon in de sportschool een zware dumbbell op zijn voet laat vallen en een voetprothese moet. Dat hij mijn huis laat affikken als ik er niet ben, dat de remmen van mijn auto het niet meer doen op de snelweg. Dat de dierenarts boos op me wordt omdat ik al twee jaar mijn teckel niet heb laten inenten (geen antivaxxer, gewoon vergeten). Dat de lift in mijn flat naar beneden stort met mij erin.
Soms ben ik zelfs bang voor niets; vannacht lag ik gewoon zomaar met hartslag 130 naar het plafond te staren. Het duurde even voordat ik de bangheid koppelde aan de overgang, maar het schijnt niet ongewoon te zijn. Heeft te maken met serotonine en cortisol.
''Waarom mag papa wél foto's van jou online zetten?', stampvoette ik'
Het zal niet meehelpen dat ik in de kern altijd een schijterd ben geweest.
De eerste actieve herinnering aan angst heb ik aan het moment dat ik drie was en de kat gaapte. Ik dacht dat hij me ging opeten. Het zette de toon voor later. Ik was als de dood voor Beertje Colargol met z’n slecht geknipte pony en heb later slapeloze nachten gehad van de Zevensprong. En toen ik een jaar of zes was en naar een kindervoorstelling ging waar ook een klas met visueel beperkte kinderen was, ben ik gillend weggerend – ik vond hun stokken eng.
Eenmaal volwassen was ik nog steeds wel bang, maar sporadisch. En het was ook allemaal te verklaren. Er konden wel meer mensen niet slapen na The Silence of the Lambs. Ik had het onder controle en tijdens lange relaties viel het niemand op (als er iemand naast me ligt, maakt niemand mij de pis lauw).
Nu ik weet dat mijn hernieuwde – irrationele! – angsten hormonaal zijn, probeer ik steun te zoeken bij menopauzale medestanders die net als ik bij het minste of geringste bevend als een rietje onder hun dekbed liggen schuilen.
Er zijn meerdere drukbevolkte Facebookgroepen die als virtuele hangplek gelden voor vrouwen die last hebben van de overgang. Nadeel daarvan is alleen dat die groepen gerund worden door… vrouwen in de overgang, die al dan niet onder invloed van hormonen nogal van zich af kunnen bijten.
Recentelijk plaatste ik een onschuldige vraag en kreeg meteen de wind van voren. ‘LEES DE DOCUMENTEN VOORDAT JE ZO’N VRAAG STELT!!’, verwijzend naar bijlagen van alle minimaal 650 pagina’s vol medisch jargon.
Men dreigde met een royement en ik kreeg een officiële waarschuwing. Ik ben toen zelf maar weggegaan. Die boze vrouwen waren nog enger dan Colargol.
Ik leg mijn angsten wel voor aan ChatGPT, die is begripvol en aardig en heeft geen last van stemmingswisselingen.
Ik bedenk me nu trouwens ineens dat ik met een heleboel dingen vroeg was/ben: ik kon vroeg lopen, vroeg praten, vroeg lezen en schrijven en ga altijd knettervroeg naar bed. Maar dat heb ik me dan weer best laat gerealiseerd.
'Ik vergeet best vaak dingen, helemaal sinds de perimenopauze, maar nog nooit levende wezens'
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Vorig jaar is ze 50 geworden, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Suus is gescheiden en woont samen met haar 16-jarige zoon in het Gooi.
