De fantastische Netflix-serie Love of the spectrum volgt mensen met autisme in hun zoektocht naar een partner. Een hobbelige exercitie als je de broodnodige sociale vaardigheden mist en geen idee hebt hoe je een lopend gesprek voert.

Gelukkig zijn er coaches die ze een eindje op weg helpen, hun voornaamste tip is om op zoek te gaan naar gedeelde interesses. Dat valt niet mee, want probeer maar eens iemand te vinden die ook lijp is van de T-metrolijn in Boston (‘Have a fan-T-astic day!’), of van dwangmatig armbandjes maken, of als de een seks wil terwijl de ander een wangkus megaheftig vindt.

'Na drie nachten meldt Luuk dat hij niet langer bij mij in bed wil slapen, verbijsterd kijk ik 's avonds naar die lege helft'Lees ook

Na de zoveelste binge-sessie lag ik weer veel te laat in bed en toch kon ik niet slapen. Ik moest denken aan die gemeenschappelijke interesses. Ik heb nooit verkering gehad met iemand die mijn hobby’s deelt. Jean was een fanatiek wielrenner, ik lachte hem uit om zijn pakjes. Ik heb als roker verkering gehad met een longkankerspecialist. Het dichtstbij kwam een reclameman, we deden allebei iets met tekst. Maar zijn idee van vrije tijd was eindeloos in kookboeken bladeren, wat mij enorm op de zenuwen werkte. Ik bedoel: kies iets en ga het maken, man.

Nee, van dat hele tegenpolen-trekken-elkaar-aan-idee ben ik inmiddels wel afgestapt. Datingapps hadden in dat opzicht een gouden uitvinding moeten zijn, want je kunt in zo’n biootje precies opschrijven welke eigenaardigheden je hebt en dan is het wachten op een kindred spirit. Alleen zo werkt het niet, in ieder geval niet bij mij, iemand die houdt van legpuzzels, klussen en snoeien. Dat sloeg niet aan, kan ik je vertellen, dus ik heb die apps allemaal met een ‘Nou dan niet!’ van mijn telefoon gegooid.

Ik had ook eindeloos bij de tuinaccessoiresafdeling kunnen rondhangen, of bij de Intertoys of bouwmarkt, maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik toch liever alleen mijn puzzels maak, voor je het weet heb je een gek die als een wildeman in het midden begint terwijl je gewoon eerst de randen moet leggen, dat weet iedereen.

Toch lijkt het me nog weleens leuk om een afspraakje te hebben met iemand die mij ‘Jan van Haasteren’ hoort zeggen en dan verbijsterd in mijn ogen staart.
“Nee!”
“Ja! Jij ook?”
“Ja!!!”
En dat hij dan zegt dat die diepzeepuzzel niet te doen is en dat ik dan terug staar, want die ís ook niet te doen met alle blauwschakeringen. Of dat hij begint over de tekortkomingen van sensitive afplaktape, want daarmee krijg je nooit strakke lijnen, of hoe je jezelf kunt verliezen in takken knippen en je opeens een kale tuin hebt, whoopsie-daisy.

Voor buitenstaanders – gewone internetdaters, met hun festivals en coffee porn – zal dat dan waarschijnlijk klinken alsof twee mensen op het spectrum een heel vreemd gesprek met elkaar hebben, maar wij zouden beter weten. Fan-T-astic.

'Ouders horen voor altijd te leven, daar zijn het je ouders voor; zonder hen ben je geen kind meer'Lees ook