Renée (37) was na twee jaar eindelijk zwanger, maar op de avond dat ze dat met haar vriend John (34) vierde, kreeg ze nieuws dat het geluk in één klap verstoorde.
Voor elke fase heeft Renée, reisadviseur, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Zwanger worden ging bij mij en John niet vanzelf, dus gingen we na een jaar naar de huisarts. We besloten een ICSI-behandeling te doen, maar daarvoor moest ik – voor een grotere kans op een goed resultaat – eerst afvallen. Nu ik een hele grote stok achter de deur had, ging dat vrij makkelijk. In een jaar ben ik twintig kilo kwijtgeraakt.”
“Bij ICSI brengen ze het zaadje en de eicel buiten de baarmoeder bij elkaar. Wanneer de cellen dan gaan delen, wordt het in de baarmoeder teruggeplaatst. Het was al bij de eerste poging, in mei 2011, raak en de cellen groeiden uit tot een volledige zwangerschap. Na zeven weken zagen we een kloppend hartje bij de echo. Dat was ongeloofwaardig en geweldig tegelijk.”
Renée en John op de dag van de terugplaatsing.
“Op 10 augustus 2011 was mijn moeder (net 60 jaar) bij mijn oma (haar moeder) aan het waken. Oma was op leeftijd en het ging niet goed met haar. Terwijl zij in bed lag, waren mijn moeder, haar vriend en mijn oom en tante aan het puzzelen in de woonkamer toen mijn moeder ineens in elkaar zakte. Mijn oom heeft haar nog proberen te reanimeren, maar dat mocht niet baten. Haar leven was in één klap voorbij door een hartinfarct.”
“John en ik vierden die avond dat ik precies twaalf weken zwanger was en dachten net over een naam na toen mijn tante en de vriend van mijn moeder aanbelden. Ik vond het raar dat zíj ons kwamen vertellen dat oma was overleden. Toen ik het nieuws over mijn moeder hoorde, stortte mijn wereld in. Het was vreselijk. Dit kan niet, dacht ik. Ik kan geen moeder worden zonder haar.”
Renée met haar moeder.
“Ik had een hele sterke band met mijn moeder, ze wist dan ook vanaf het begin dat ik zwanger was. Met mijn vader heb ik sinds hun scheiding minder contact. Ik vind het nu heel erg, maar op dat moment wilde ik geen kind meer. Ik wilde mijn moeder terug in plaats van een nieuw leven erbij. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik van de zwangerschap genoten heb. Er waren mooie momenten, maar het gemis van mijn moeder was altijd sterker.”
“De hele zwangerschap verliep verder zonder problemen. Tot ik na 38 weken een te hoge bloeddruk had bij de controle. Ik moest meteen naar het ziekenhuis en werd daar de volgende dag rond 10.00 uur ingeleid.”
“In de middag kwam er een weeënstorm en om 17.00 uur was het echt niet meer te doen. Ik zou een ruggenprik krijgen, maar de anesthesist was bezet. Gelukkig kreeg ik morfine, wat de scherpe randjes van de pijn afhaalde. Op 11 februari 2012 om 19.20 uur werd onze zoon Dex geboren.”
“Wat er ook gebeurt: zodra je je kindje in je handen hebt, ben je blij. Ik voelde me meteen moeder. En nu had ik een zoon om voor te zorgen, dus moest ik mijn eigen gevoelens opzij zetten. Ik denk dat dat me door de moeilijke tijd heen heeft gesleept.”
“We moesten drie nachten in het ziekenhuis blijven, omdat ik veel bloed had verloren en Dex geel zag. Daarna ging het ook thuis niet makkelijk. Dex huilde veel en dat heeft ongeveer een half jaar geduurd zonder duidelijke reden. Ik denk achteraf dat het door de stressvolle zwangerschap kwam.”
“In onze kraamweek kregen we nog een tegenslag te verwerken. Een heel naast familielid deed – door een depressie in combinatie met het overlijden van mijn moeder – een zelfmoordpoging. Dit was weer ontzettend schrikken, maar ook dan moet je door. De kraamhulp heeft me door de kraamweek heen gesleept. De twee (werp)sterren zijn dan ook grotendeels aan haar te danken. Gelukkig is het met dit naaste familielid nu helemaal goed.”
Zelf hulp nodig? Neem contact op met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900-0113 en 113.nl.
“Ook met ons vieren – op 31 december 2015 ben ik bevallen van onze dochter Pip – gaat het goed. Ik vond de hele periode ontzettend zwaar, maar wanneer je een kindje hebt, kun je nou eenmaal niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik heb lang gedacht: wanneer komt de klap en stort ik in? Dat is echter nooit gekomen. Ik heb veel steun gehad van de mensen om me heen, vooral van John. Nu ik het verhaal weer vertel, denk ik wel: ‘Jeetje, dit is eigenlijk niet normaal’, maar als het je overkomt leef je ‘gewoon’ door.”
Pip, Renée en Dex nu.
“Het gemis zal altijd blijven. Ik vind het jammer dat mijn kinderen geen oma hebben van mijn kant. Wel weten ze wie mijn moeder is. Ze staat in ons gezin bekend als ‘Oma Steen’, omdat we de kinderen hebben uitgelegd dat ze onder een steen ligt. We zullen Oma Steen nooit vergeten.”
‘Oma Steen’.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
