LINDA.nl duikt in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Hanka (28) en haar man Derk (26) werden in oktober 2017 ouder van hun eerste kind Jeroah (3 maanden).
Voor elke fase heeft Hanka vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Anne werd zwanger op haar veertiende: ‘Ik heb geen spijt, maar zou het niemand aanraden’
“Mijn man Derk en ik zijn in mei 2016 naar Zuid-Afrika verhuisd. Daar helpen we jongeren met een beperking die in sloppenwijken opgroeien om een betere toekomst op te bouwen. Het geloof in God is daarbij onze grootste drijfveer. We leren ze sociale vaardigheden, maar ook bijvoorbeeld schoonmaken en koken.
In 2015 zouden we naar Uganda gaan, maar we veranderden onze plannen toen ik zwanger raakte. Uganda is niet zo veilig voor baby’s, dus verplaatsten we ons vrijwilligerswerk naar Zuid-Afrika. Helaas kreeg ik een miskraam, maar onze plannen bleven staan.”
“In februari 2017 kwam ik er in Zuid-Afrika achter dat ik weer zwanger was. Daar waren we heel blij mee. Ik vond het wel lastig dat we het niemand persoonlijk konden vertellen. Om het toch speciaal te maken heb ik mijn ouders een taart gestuurd met daarop de echo. Hun reactie was geweldig.”
“De eerste vijf maanden heb ik vrijwel elke dag overgegeven. Dat was heel naar. Ook nu was het lastig dat familie ver weg was. Toen ik zes maanden zwanger was, zijn we een maand naar Nederland gegaan. Zo hebben mijn familie en vrienden me toch zwanger gezien en heb ik alles met ze kunnen delen. Met een extra koffer vol babykleertjes vlogen we terug.
Ook de kinderen van ons skills centre reageerden leuk. Ze zagen de baby als hun ‘eerste witte familielid’ en voelden vaak aan mijn buik als ze me zagen. Dat viel me hier sowieso op. Iedereen – ook onbekenden op straat – wilde even voelen. Dat zou in Nederland heel raar zijn.”
Derk, Hanka en de trotse jongeren.
“Zo heb ik meer verschillen gemerkt tussen de landen. In Zuid-Afrika gaat alles via scans. Als de scan goed is, kun je meteen weer gaan. In mijn tijd in Nederland was de verloskundige veel persoonlijker. Ze nam de tijd en vroeg bijvoorbeeld naar de medische familiegeschiedenis. Ook kreeg ik in Zuid-Afrika een medicijn tegen misselijkheid dat in Nederland verboden is. Vanaf dat moment heb ik alles extra gecontroleerd.”
“Ondanks de verschillen wilde ik – wanneer er geen complicaties waren – in Zuid-Afrika bevallen. Anders zou ons werk te lang stil liggen. Ik ging naar een privéziekenhuis waar alles goed geregeld is. Arme mensen uit ons dorp kunnen gratis terecht bij de Healthy mom and baby clinic, opgezet door een Nederlandse. Ook ik ging hier weleens langs – dan betaalde ik gewoon.
Toen ik me een aantal dagen niet goed voelde, ging ik naar de kliniek. Daar bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Hierdoor had ik weinig bloedplaatjes en als dat aantal verder zou dalen, kon ik daar zelfs aan overlijden. Die avond moest Derk naar huis. Mannen mogen in Zuid-Afrika niet blijven buiten bezoekuren om. Daar lag ik dan: alleen, ver weg van vrienden en familie en zelfs van Derk.”
“De volgende dag was Derk weer terug en werd ik ingeleid. Wanneer je op het punt staat van bevallen, mag de man gelukkig wel blijven slapen. Na anderhalve dag had ik nog maar weinig ontsluiting en werd er gekozen voor een keizersnede. Het werd me medegedeeld en that’s it. Ik kreeg verder totaal geen informatie
Je kiest hier drie maanden van tevoren aan een balie – alsof je een hamburger bestelt – of je een natuurlijke bevalling of een keizersnede wil. Negentig procent kiest voor een keizersnede, dus toen ik voor de eerste optie koos, keken ze me raar aan. Toen bleek dat ik toch een keizersnede zou krijgen, kwam er iemand met een pinautomaatje binnenlopen. Eerst betalen, dan bevallen.”
“Op 16 oktober 2017 is onze zoon Jeroah geboren. Normaal wordt de baby meteen in een bak weggebracht, maar ik had een vriendin uit de kliniek meegenomen. Wanneer zij – met haar medische kennis – erbij zou blijven, mocht ik Jeroah gewoon bij me houden.”
“Na een uur werd Derk weggestuurd, de bevalling was voorbij dus moest hij weer thuis slapen. Ik was alleen en nog een beetje verdoofd. Het enige dat ik nog weet is dat de zuster een baby bij me bracht die duidelijk niet van mij was. Ze had per ongeluk de verkeerde gepakt.
Derk accepteerde niet dat hij niet mocht blijven slapen. Met wat moeite is het hem – als eerste man in dat ziekenhuis ooit – gelukt om wél te mogen blijven. Met Jeroah ging alles goed. Na vier dagen mochten we naar huis. Dat was heel fijn, maar ook spannend. Je krijgt in Zuid-Afrika geen kraamhulp, dus bent meteen op jezelf aangewezen. Gelukkig is mijn moeder voor tien dagen overgevlogen.”
Jeroah met jongeren van Hanka en Derks project.
“Het gaat supergoed met ons. Ik vind het fantastisch om moeder te zijn. Wat is het toch mooi dat god zoiets kan maken. Ik mis Nederland wel nu ik meer thuis ben, maar als ik op het werk ben, weet ik weer waar ik het voor doe. We blijven sowieso tot eind 2018, daarna kijken we verder. Ik vind het geweldig om dit werk te doen en ik sta daar helemaal achter.
Als we nog een kind krijgen, wil ik wel in Nederland bevallen. Dat voelt toch vertrouwder en warmer. Aan de andere kant heeft deze belevenis ons ook dichter bij elkaar gebracht. We hebben het echt met elkaar gedaan en dat maakt ons extra sterk.”
Hanka en Jeroah in januari 2018.
LINDA.nl vroeg Hanka in september 2020 om een update: “We wonen inmiddels alweer meer dan een jaar in Nederland. Na drie jaar hadden wij het gevoel dat ons werk in Zuid-Afrika af was. Wij hebben de projecten overgedragen aan lokale werknemers en momenteel draait nog steeds alles goed.
Ook de veiligheid in Zuid-Afrika was een reden om terug naar Nederland te gaan. Er is vaak bij ons ingebroken en we hebben veel geweld gezien en meegemaakt. Omdat dat niet de omgeving was waarin we Jeroah wilden grootbrengen, en wij onszelf ook niet altijd veilig voelden, was het besluit om naar Nederland terug te gaan iets makkelijker.
Achteraf was de bevalling misschien pittiger dan ik dacht en is het jammer dat ik niet de goede medische zorg heb gekregen die ik in Nederland zou hebben gehad. Ik moet hierbij wel vertellen dat de zorg in sommige ziekenhuizen in Zuid-Afrika gelukkig wel beter is, maar ook helaas in veel ziekenhuizen nog minder. We mogen in Nederland in ieder geval onze handjes knijpen met de gezondheidszorg.
Ondanks alles missen we Zuid-Afrika nog steeds. We hopen dat we er, als het coronavirus dat toelaat, weer een keer heen kunnen gaan om te zien hoe het met de jongeren gaat.”
Jeroah, Hanka en Derk in 2020.
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
