In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Mandy (27) haar vader, die twee jaar geleden overleed aan bloedvergiftiging.
Geschreven door Mandy de Ruijter, ter nagedachtenis aan Eddie de Ruijter (26 oktober 1963 – 1 april 2016).
Toen ik zeven jaar oud was bleek mijn vader ernstig ziek te zijn. Hij had een hersenvliesontsteking, waarna ook nog bleek dat er een abces in zijn hersenen zat. Na een zware operatie leek het goed te gaan, maar het abces kwam terug. Een tweede operatie volgde, wat zijn leven heeft gered. Hij is hier niet helemaal goed uitkomen, maar zijn aanwezige persoonlijkheid bleef. Dit ging alleen allemaal niet meer zo gemakkelijk als voorheen. Een biertje of een ritje op zijn motor zat er namelijk niet meer in. Maar hij had zijn grootste trots nog: mijn moeder, zusje en ik.
De naam ‘De Ruijter’ is een begrip waar ik vandaan kom. Regelmatig krijg ik de vraag of ik de dochter van ben, om vervolgens de meest prachtige en humoristische verhalen over mijn vader te horen. Dat is iets waar ik nog erg van kan genieten. Mijn vaders onbevangenheid en recht voor zijn raap-humor zijn de mooiste herinneringen die bekenden aan hem hebben.
Mijn favoriete herinnering aan hem is samen klussen in alle huizen waar ik gewoond heb. Iedere keer stond hij weer paraat om te helpen verhuizen en te klussen. Ook heeft hij een enorm goede muziekkennis. Als ik wilde weten hoe een nummer van vroeger heette, kon ik altijd bij hem terecht. Ieder jaar gingen we ook samen naar een Reggae-festival. Dat was echt ons ding.
Maar toen kwam 30 maart 2016. Al een paar dagen voelde mijn vader zich goed beroerd. Niet gek, want er heerste in die tijd een ontzettende buikgriep. Alles leek er dan ook op dat hij dit goed te pakken had. De nacht van donderdag op vrijdag ging het steeds slechter. Zo slecht, dat de ambulance hem met spoed ophaalde. De bloedvergiftiging had al zijn organen aangetast, de artsen konden niets meer voor hem doen.
Op 1 april, wat typerend is, hebben wij afscheid moeten nemen van een man die met zijn aanwezigheid hele zalen kon vullen. Mijn vader, op wie ik zoveel lijk en met wie ik een grote liefde voor muziek deel, was niet meer.
Zijn humor is wat ik het meeste mis. Vier weken na het overlijden van mijn vader bleek ik zwanger te zijn en ook nog eens van een jongen. Behalve dat ik hem nooit als opa mee heb mogen maken, vind ik het veel erger dat mijn zoontje zijn mooie persoonlijkheid nooit leert kennen. Maar de verhalen over mijn vader blijft hij horen. Lieve papa, je wordt enorm gemist.
Lees ook
Emmelie (24): ‘Bloedvergiftiging kostte me bijna mijn leven’
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
