'Ik zag meteen dat zij het op mijn man had voorzien, maar hij hield vol dat hij mij nooit zoiets zou aandoen'

Saskia: ‘Opvliegerig karakter’

Maar hij belde niet af en stelde na de wandeling voor om voor me te koken. Zijn gedrag was zo vleiend, weerstand bieden was onmogelijk, ook al had ik snel in de gaten dat-ie best een opvliegerig karakter had. Binnen vier maanden trok hij bij me in. Hij doseerde zijn lelijke buien zo geraffineerd dat ze uiteindelijk altijd het omgekeerde effect van boosheid hadden. In het begin van onze relatie stonden we op een feestje en zei hij, waar iedereen bij was: ‘Jee, wat zie je er ordinair uit.’ Ik kromp ineen, wat was er mis? Ik droeg een rokje met laarzen en een bloesje met een print.

En toen hij even later in de auto op weg naar huis zijn hand op mijn been legde en ik die woest terugtrok, was hij zo aandoenlijk en overtuigend in zijn spijtbetuigingen dat ik onmiddellijk smolt. Zijn door het stof gaan, zijn ‘schat, als er iets is moet je het tegen me zeggen hoor, ik wil je echt helemaal leren kennen, wil álles van je weten’ werden zijn manier om mij aandacht te geven. En ik wende daaraan. Een man van tien jaar jonger, ik had altijd gezegd dat ik daar nooit aan zou beginnen, maar hij haalde iedere dag elke twijfel weg.

‘Sorry, lief’

‘Sorry, lief.’ Ik was heel gevoelig voor die woorden, ik heb het altijd belangrijk gevonden wat anderen van me vinden. Eigenlijk vroeg ik me, ondanks mijn voorspoedige carrière, voortdurend af of ik het wel waard was goed behandeld te worden. Dus ik verweerde me wel, als-ie tekeerging wanneer ik de pasta in te weinig water kookte, of de was naar zijn zin niet genoeg scheidde, maar ik liet me altijd weer lijmen.

Wanneer hij het goed maakte, hoorde ik vooral dat-ie van me hield. Al was de uiteindelijke neergang natuurlijk na een tijdje niet meer te stoppen. Hij was het soort voetbalcoach dat het team van ons zoontje niet aanmoedigde maar uitschold, bij iedere gemiste goal sloeg hij tierend zijn handen voor de ogen. En mij noemde hij eens in het openbaar een ‘mavoklantje’ toen ik een kennelijk verkeerde opmerking maakte.

Nee, dan híj. Hij was pas geniaal en ambitieus.  Nooit tevreden. Nadat hij mij veroverd had, wilde hij de beste worden op zijn werk, daarna maakte hij een project van ons kind, toen moest er een nieuw huis komen en weer even later, toen hij alles had wat-ie wenste, werden het extreem fysieke sportuitdagingen waar hij zijn pijlen op richtte. Eerst marathons lopen, toen fietsen. Voor een fietstour voor een goed doel, van Noord-Italië naar Valkenburg had hij ook een vrouwelijke ex-collega meegevraagd.

Stella

In één oogopslag zag ik dat deze Stella het op mijn man had voorzien. Je moet je voorstellen: voor deze uitputtende racetour hadden we ons als gezin een jaar lang alles ontzegd, een jaar lang stond elk weekend in het teken van fietsen en toen hij finishte, gaf-ie me een snelle, lauwe kus op de wang en fietste door naar zijn collega-fietsers. Ik had me mooi gemaakt om hem te kunnen feliciteren, maar hij zag me niet eens, en zwaaide even later een beetje lafhartig naar me vanuit de verte. Laaiend was ik, en ik toen ik hem uitschold, zag ik Stella kijken.

Ze moet vast gedacht hebben: ha, dit gaat een voor mij goede kant op. Ik had al eens eerder gevraagd: ‘Hebben jullie iets?’ Maar dan zei hij: ‘Schat, wat denk je nou? Zoiets zou ik toch nooit doen.’ En ook nu weer fleemde hij, in de auto op weg naar huis: ‘Natuurlijk heb ik onderweg veel aan je gedacht.’ Maar een dag later hing hij de beledigde onschuld uit. ‘Toch jammer dat je zo boos werd bij de finish’, mokte hij. ‘Je hebt me mijn momentum afgenomen.’ En daar bleef hij op terugkomen.

In de periode erop werden we kort na elkaar allebei ziek, ik eerst. Hij was geïrriteerd dat ik niks kon doen en zei dat hij ook zijn rust nodig had. Dat was de eerste keer dat ik zei: ‘Misschien hebben we een time-out nodig.’ Ik dacht: als ik hem laat gaan, krijgt hij misschien spijt. Maar hij vertrok echt.

Onze zoon belde hem op, uit medelijden omdat hij in zijn eentje bij vrienden moest logeren, maar kreeg geen gehoor.  Op dat moment begreep ik dat ik het hele verhaal nog lang niet kende. Toen er sprake was van weer naar huis komen, zei ik: ‘Als er andere dingen spelen of, laat ik duidelijker zijn: als er andere mensen in het spel zijn of, nog specifieker, als er vrouwen in het spel zijn of, nog nauwkeuriger, vrouwen die Stella heten, wil ik het graag weten.’

Slippertje

Maar weer was het: ‘Waar heb je het over?’ Een paar weken later was hij terug, vol nieuwe persoonlijke inzichten en berouw. Ik was euforisch. Dat slippertje met Stella, ach, dat vergaf ik hem ruimhartig.  Ik was weer verliefd; ook toen hij reuma kreeg en tijd voor zichzelf nodig had, zei ik telkens weer: ‘Natuurlijk, schat, ga lekker een weekje met de vouwwagen naar Italië.’ Ik smeerde zijn boterhammen, maakte de vouwwagen schoon en zwaaide hem uit. Niet wetend dat hij al die keren regelrecht vanuit huis naar Stella reed om samen met haar te gaan kamperen, tegen mij klagend over het gebrek aan bereik op die stomme Italiaanse berg waardoor hij me niet kon bellen.

Op een dag in 2017 kon ik niet meer. Het ging altijd om hem, zijn ellende, zijn pijn.  Ik zette er een punt achter. Hij hoorde me aan, sloeg zijn handen voor zijn ogen en bleef heel lang zo zitten, maar bood geen verweer.

Jarenlange relatie

In september 2018, we waren al uit elkaar, hoorde ik dat-ie een nieuwe vriendin had, en weer een halfjaar later werd ik gebeld door Stella. ‘Jij moet mij iets vertellen’, zei ik.  En dat was ook zo. Maar haar verhaal was anders dan ik had gedacht. Ze hadden geen slippertje gehad, maar een jarenlange relatie. Ze hadden zelfs een huis in Italië samen, gekocht in de tijd dat wij nog gewoon samen waren. En, zei ze, háár had hij vervolgens ook bedrogen. Met de vrouw met wie hij nu nog samen is.

Ze was razend, zijn dubbelleven ging gewoon door. Dat is nu tweeënhalf jaar geleden, onze officiële scheiding is na al die tijd vechten eindelijk rond. Ik ben nog steeds aan het bijkomen en betrap me er weleens op dat ik hardop vraag: ‘Waarom?’ Maar ik zal het nooit weten. Het gaat beter met me nu we geen contact meer hebben. Ooit was ik doodsbang hem kwijt te raken, nu ben ik blij dat ik van hem af ben.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.

‘Hij vond mijn kont te plat en mijn lippen te dun’Lees ook