Spagaat “Hoewel ik mijn aandacht het liefst zou richten op universele menselijkheid, waarbij afkomst er niet toe doet, blijkt dat laatste in de praktijk vrijwel onhaalbaar. Al van jongs af aan krijg ik zowel hier, als in mijn geboorteland Turkije, de voor mij onmogelijk te beantwoorden vraag: ‘Voel jij je meer Turks of Nederlands?’ De normen en waarden van mijn ouders draag ik met me mee en wil ik beslist niet inleveren. Maar omdat ik vanaf mijn tweede in een ander land ben opgegroeid dan zij, heb ik wel mijn eigen perspectief. Loyaal zijn aan mijn familie en tegelijkertijd aan een maatschappij die mij als migrantenjongen kritisch benaderde, zorgde toen ik jong was soms voor een soort spagaatgevoel.”
Onbegrepen “Omdat ik sommige dingen anders deed dan mijn ouders én omdat ik niet paste in het beeld dat mensen hebben van migrantenkinderen, voelde ik me vaak onbegrepen. Dat is inmiddels anders. Ik heb nu mensen om me heen met wie ik me sterk verbonden voel. Zoals Rasit Elibol, een Turks-Nederlandse schrijver met wie ik bevriend ben. Hij heeft een soortgelijke jeugd gehad als ik. Het is fijn om iemand te kennen die ook weet hoe het voelt om deels in armoede op te groeien en daarna je plek te moeten veroveren in een nieuw milieu van hoogopgeleiden. Daarnaast zijn we allebei grote liefhebbers van kickboksen entrainen we veel samen.”
Verdriet “Twee jaar geleden is mijn vader overleden. Aan zijn ziekbed heb ik nog veel met hem gesproken. Al werd er misschien nog wel het meest uitgewisseld tijdens de stilte tussen onze woorden. Mijn vader hield veel van mij en ik van hem, dat heb ik heel sterk gevoeld. In onze relatie speelde non-verbale communicatie een belangrijke rol. We spraken thuis Turks, maar ook als we exact dezelfde woorden gebruikten, weet ik niet of we daar altijd dezelfde betekenis aan gaven.”