“IK BEN EEN ONAFHANKELIJK TYPE; MIJN ZELFSTANDIGHEID EN VRIJHEID VIND IK ERG BELANGRIJK. Ik hoef niet per se een vent die om vijf uur thuiskomt en dan met mij een ovenschotel eet en op de bank ploft voor een film. Een bepaalde afstand in een relatie vind ik juist wel lekker, dan kan ik mijn eigen ding blijven doen. Als je goed met jezelf kunt leven, is een relatie met een gevangene best oké. Al blijft het rot om iedere kerst of verjaardag zonder elkaar te moeten vieren. Dat ik nu voor de tweede keer getrouwd ben met een Amerikaanse gedetineerde, zullen mensen best raar vinden. Misschien denken ze dat ik kick op de spanning of val op bad boys, maar dat is zeker niet het geval. Ik werd verliefd, zo simpel is het.
Ik zat niet lekker in mijn vel toen ik in 2018 penvrienden werd met Mike, een Amerikaanse gedetineerde. Ik kende zijn nicht al van een vakantie in Florida, zij vroeg me of ik hem niet eens wilde schrijven. Mijn toenmalige relatie liep slecht en ik vond het fijn om mijn gevoelens te delen met een buitenstaander. Iemand die objectief een luisterend oor bood. En dat deed Mike. Door de afstand voelde het veilig, alsof ik alles bij hem kwijt kon. We schreven elkaar via een speciale app waarmee gevangenen mogen communiceren en al gauw volgden de berichten elkaar over en weer op en belden we dagelijks. Verliefd worden op hem had ik niet gepland, dat gevoel groeide. Bij Mike was ik op mijn gemak omdat hij nergens over oordeelde, net zoals ik dat bij hem niet deed. Dat hij een straf van 48 jaar uitzat voor moord, vond ik heftig en zeker geen kattenpis. Toch schrikte het mij niet af. Ik geloofde heilig in zijn onschuld. Mike was veroordeeld voor de moord op een vriend, maar beweerde stellig dat hij hier niets mee te maken had en dat de bewijslast aan alle kanten rammelde. Dom of naïef ben ik niet, we hebben hier veel gesprekken over gehad. Mike praatte zo op me in dat ik eventuele twijfels over zijn onschuld al snel aan de kant zette. Na acht maanden vloog ik naar Amerika om hem op te zoeken. Ik was stikzenuwachtig voor onze ontmoeting, maar omdat we al zo veel contact hadden gehad, was het alsof we elkaar al jaren kenden.

Mijn vrienden en familie waren in het begin niet blij met onze relatie. Vooral mijn moeder had haar bedenkingen, ze maakte zich zorgen over wat ik me op de hals haalde. Logisch, welke moeder ziet haar kind graag met een wegens moord veroordeelde gevangene?
Vriendinnen dachten dat ik gek was geworden. Ook hoorde ik vaak dat ik ‘wel beter kon krijgen’. Uiteindelijk draaide iedereen bij. Mijn vader vond mijn geluk het belangrijkste en raakte na een paar keer video­bellen zelfs gesteld op Mike. Na een jaar trouwden we in de gevangenis. Uit liefde, maar ook zodat ik hem vaker mocht bezoeken. Elke acht weken vloog ik naar hem toe.

GRAATMAGERE BARBIE 
De eerste barstjes ontstonden in coronatijd. Mike zat veel in lockdown, contact houden werd daardoor steeds lastiger. We groeiden een beetje uit elkaar, mijn gevoelens voor hem werden minder. Op een dag werd ik gebeld door een goede vriendin van Mike. Zij mocht mij graag en kon het niet langer voor zich houden. Mike ging vreemd met zijn advocate, vertelde ze. Al die keren dat-ie mij zogenaamd niet kon bellen omdat hij in lockdown zat, belde hij met haar. Als advocate mocht ze hem onbeperkt bezoeken zonder toezicht, daar maakten ze blijkbaar gretig gebruik van. Ik geloofde het meteen. Noem het vrouwelijke intuïtie, maar ik had altijd al een onbestemd onderbuikgevoel bij deze vrouw – een graatmagere barbie met opgespoten lippen. Ze dweepte met Mike en riep een keer dat hij haar foto’s zonder shirt had gestuurd: ‘Hij heeft er een hoop nieuwe tattoos bij.’ Ik vertrouwde haar voor geen meter, maar volgens Mike zag ik spoken.
Toen ik hem confronteerde met wat ik gehoord had, ontkende hij alles. Ik wilde hoe dan ook scheiden. Misschien hard, maar ik was er meteen helemaal klaar mee. Mike gaf zich niet snel gewonnen. Hij vertikte het om de scheiding aan te vragen en traineerde de boel enorm met smoezen en excuses. Op een avond werd ik gebeld door een Amerikaans nummer. Het was een verpleegkundige vanuit het ziekenhuis, nog altijd was ik Mikes contactpersoon in noodgevallen. Mike had in zijn cel een stuk metaal van het plafond getrokken en zijn keel proberen door te snijden. Ik denk dat dit een schreeuw om aandacht was. Een aantal keer belde hij mij vanuit het ziekenhuis, maar ik had hem niets te melden. Ik begon steeds meer in te zien dat hij een manipulatief, leugenachtig mannetje was. Ik vraag me inmiddels af of hij echt onschuldig was aan die moord, waarschijnlijk is hij in zijn eigen versie van de waarheid gaan geloven. Vorig jaar mei werd onze scheiding na drie jaar eindelijk officieel – wat een bevrijding. We hebben geen contact meer. Bang voor hem ben ik nooit geweest, nu nog niet. Hij zit op zes uur afstand van mijn huidige woonplaats achter de tralies, mijn nieuwe nummer heeft hij niet. Ik ben geen haatdragend persoon en wens hem het beste.

BLONDY TEDDYBEER
Je zou denken dat ik na al dit drama wel genezen ben van daten met gedetineerden. Toch ben ik in september vorig jaar opnieuw getrouwd met een Amerikaanse gevangene. Ik leerde David kennen toen Mike en ik in scheiding lagen. Als prison wife beheerde ik een Facebook-groep voor gedetineerden die een penvriendin zoeken. David stuurde mij een bericht: hij wilde een oproepje plaatsen, maar praatte eigenlijk liever met mij. Ons contact begon vriendschappelijk. In zijn gevangenis was het toegestaan een tablet te hebben, dus hij kon mij berichtjes sturen en videobellen. David is net als ik: een sociale vlinder, aanwezig, luid. Hij ziet het leven als een groot feest. De eerste keer dat we belden, zaten we meteen drie uur aan de telefoon. Ik viel als een blok voor hem, al probeerde ik dat tegen te houden, omdat ik officieel nog getrouwd was. Alle rare fratsen van Mike maakten mij verdrietig, maar David beurde me altijd op met zijn grapjes. En ik vond hem knap, zo’n brede, blonde teddybeer met kuiltjes in zijn wangen. Ik besloot hem op te zoeken als verrassing. Geboeid en in een oranje overall – precies zoals je op tv ziet – kwam hij binnen. Hij zat achter glas, we moesten praten via telefoons. Die liefdevolle blik toen hij mij zag zitten was goud waard. Vanaf dat moment wisten we beiden dat we ervoor zouden gaan.