Amper vijftig en uitbehandeld. Het is haast onmogelijk om daar vrede mee te hebben. In de nieuwste LINDA. spreekt journalist Eva Loesberg drie ongeneeslijk zieke vrouwen, waaronder Wil Klarenbeek (51).
Ze heeft darmkanker, met uitzaaiingen op de lever.
“Ik zag de ogen van mijn zus vollopen met tranen en dacht: hè, ga je huilen? Op de een of andere manier nam ik het nieuws zoals het was. ‘Darmkanker. Een tumor van acht centimeter met uitzaaiingen op de lever.’ Drie maanden tot drie jaar, gaven ze me.
Dat was afgelopen najaar. Sindsdien ga ik van afspraak naar afspraak. Van scan naar chemo. Tijd om in paniek te raken, heb ik nog niet gehad. Maar wie weet komt dat wel nooit. Ik ben erg nuchter, een kind van mijn vader. In zijn boerenfamilie was het: niet lullen maar doen.”
“Mijn wereld is wel een stuk kleiner geworden. Werkte ik eerst fulltime in de bedrijfscatering, nu zit ik in de ziektewet. Ik woon op tweehoog, trappen zijn lastig, dus ik zit hele dagen binnen. De televisie is letterlijk mijn scherm naar buiten. Ik erger me aan dezelfde dingen als hiervoor. Een BN’er die zijn hele kankerproces deelt, dat hoeft dus niet van mij. Maar ik kan ook nog steeds intens genieten. Vooral van bloemen. Mijn huis staat vol planten, ieder nieuw knopje bekijk ik weer met verwondering.
Soms denk ik: zat er maar iemand naast me, op die bank. Er waren wel mannen in mijn leven, maar nooit de juiste. Dat ik close ben met mijn zus, tante en nicht, met wie ik altijd op vakantie ga, helpt niet. Wij zien eruit als vier getrouwde vrouwen. Alleen ik ben dat dan niet, dus daar stapt geen man op af. Gelukkig kan ik goed alleen zijn. En sinds ik ziek ben, heb ik meer aanloop dan ooit.”
“Mijn vader had een lang ziekbed, mijn moeder was longpatiënt en kreeg kanker. Ik was al jong zelfstandig. Hulp vragen deed ik nooit. Maar daar kom ik nu niet meer mee weg. Ik kan mijn bed niet opmaken, de afwasmachine niet uitruimen. De eerste maanden voelde het als een worsteling dat anderen dat voor me deden. ‘Blijf jij maar onder je dekentje op de bank’, zeiden vrienden uit Limburg. Afgelopen kerst hebben ze mijn boom opgetuigd. Ballen er in – vijf minuten samen huilen – en hup de piek erop. Ik voelde zo veel liefde. Hulp aanvaarden heeft mijn vriendschappen hechter gemaakt.
Tegen mijn zus heb ik gezegd: ‘Ik wil geen kasplantje worden.’ Verder laat ik alles aan hen over. Of ze me willen uitstrooien op Kreta, onder een boom of me laten overgroeien met onkruid op een begraafplaats; ik ben er niet meer. Wat ik wel wil: heel veel bloemen.”
De andere interviews lees je in de nieuwste LINDA., die nu in de winkels ligt. Bestel je het nummer online? Dan krijg je 5 sachets collageenpoeder van Oslo Skin Lab cadeau t.w.v. € 10 (zolang de voorraad strekt).
Bianca (41) is uitbehandeld: 'Weten dat je binnenkort doodgaat is best eenzaam'
