Ja, dat is geloof ik de grootste verandering, het grootste verschil met vroeger, toen we elkaar net kenden, het grootste verschil met andere mannen die ik gekend heb, met wie ik nooit de tijd heb gehad voor deze mate van gewenning: vrijen is een beslissing geworden, niet langer een daad uit passie. Soms gaat er een maand voorbij dat het er niet van komt. En vaker dan eens in de drie weken komt het er zeker niet van. Hij gaat later naar bed dan ik, werkt nog wat door. En ik ben lui en bekaf.

“Als ik het bed ruik, overvalt me vermoeidheid”

Ik pak hem bij zijn ballen, ik voel hem, het is een vertrouwd gevoel, het zijn de vertrouwde gebaren die me ontroeren, geruststellen bijna, dat lichaam dat ik in vijftien jaar ouder, maar ook steviger heb zien worden omdat hij, nu hij 42 is geworden, ineens een sportschool is gaan bezoeken. Ik houd van hem. Dat is het niet. Was het maar zo simpel. Misschien houd ik zelfs meer van hem dan ooit, maar houden van en de roekeloze geilheid waarnaar ik soms zo kan verlangen, het alles vergeten en loslaten en een worden met mijn lijf en het zijne, gaan kennelijk niet gelijk op. Dat is het wrede, dat is wat pijn doet.

Voorspel

Ik kijk snel op de wekker, 23.15 uur. Om 6.30 uur worden de jongens wakker, ik heb eigenlijk acht uur slaap nodig, gaat het door me heen, als het me lukt het binnen een half uur voor elkaar te krijgen, denk ik, wil ik niet denken, maar denk ik toch, dan houd ik de schade voor mezelf beperkt, anders sta ik morgenochtend op met een loodzwaar gevoel in mijn armen en benen dat de hele dag niet meer weggaat.

“Voorspel is voor bloemenkinderen, niet voor een vrouw van 45”

Voorspel is voor bloemenkinderen, niet voor een vrouw van 45 met een baan van vier dagen in de week en een tweejarige die nog iedere nacht wakker wordt. Ik neuk hem, ik lig bovenop, of half ernaast, hij steunt, en neemt het over.

Het neuken wordt ritmischer en dan toch nog, ja, tijdens de laatste minuten gloort er alsnog iets van de vreugde van vroeger, iets van het genot. Beter nog dan een oester van Le Dome, het verzoent me even met de wereld. Om me te pesten, om me te laten voelen dat die oerdriften nog steeds ergens, zij het rudimentair, aanwezig zijn, ervaren we dan toch een zekere versmelting.

Zin maken

In het begin van onze relatie, tien jaar geleden, hadden we iedere nacht sex en dat heeft zeker een paar jaar geduurd. Dan zat ik op mijn werk en verheugde ik me hevig op ’s avonds. Nu moet ik altijd zin maken. Vijftien jaar huwelijk werkt op het seksleven als ritalin op een ADHDer of lithium op een manisch depressieve.

“De dalen zijn weg, en ik mis de pieken”

Meer dan de sex zelf, mis ik het allesverslindende verlangen ernaar, een gretigheid zijn lijf te bezitten, in hem op te gaan. Sex met de man die je al vijftien jaar kent, heeft niets beestachtigs meer, niet excessiefs, is op zijn best lief en teder. Maar die tederheid heb ik al met mijn jongens, daar heb ik geen man voor nodig. Ik mis het rauwe, het gevoel alleen maar kut te zijn.

Uitgeput

De omslag kwam al voor ons kind. Ik kreeg een zware baan als P&O-medewerker en was iedere avond gespannen voor de volgende dag. Maandenlang ben ik uitgeput geweest en een orgasme kreeg ik niet meer voor elkaar. Alsof ik me niet kon concentreren. Dat herstelde zich langzaam, maar zoals het was wordt het nooit meer. Het vreemdst vind ik nog dat ik me er niet gewoon bij neer kan leggen. Zoals ik me met mijn rimpels verzoen, zo zou ik me met onze bedaagde sex moeten kunnen verzoenen.

Maar ik schaam me ervoor, durf er zelfs met vriendinnen nauwelijks over te praten. De meeste van hen zijn gescheiden, hebben nieuwe, spannende mannen, en ik ben nog steeds getrouwd met de man van wie ik zielsveel houd, maar bij wie ik me steeds meer zijn maatje voel en steeds minder zijn wijffie.”

Elke maand interviewt journaliste Corine Koole een vrouw over haar seksleven.

tekst Corine Koole