In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Charon haar zoon Thijs (16), die overleed aan de gevolgen van een allergische reactie.
“Hij heeft zo genoten van het leven, vol trots denken we aan hem terug”, vertelt Charon aan LINDA.
In december 2021 begint het op te vallen dat Thijs eigenlijk constant erg moe is. “Hij wilde niet meer op pad met zijn vrienden, we dachten dat het kwam doordat hij het druk had met werk en school”, legt Charon uit. In de kerstvakantie slaapt de tiener veel en is hij regelmatig koortsig. Uiteindelijk blijkt ook dat hij die maand al drie kilo is afgevallen. “Op 25 januari waren we bij de huisarts, toen bleek dat hij acht kilo kwijt was.” De huisarts kan niks bespeuren, dus stuurt Thijs door naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Dan gaat het allemaal erg snel. “Om 16.00 uur ging hij bloedprikken en om 17.00 uur werden we gebeld dat we ons om 18.30 uur in het ziekenhuis moesten melden.”
Thijs ondergaat allerlei onderzoeken. De artsen denken eerst aan leukemie of nierfalen, maar twee weken later blijkt het NK-cel kanker te zijn. “Hij was de eerste in Nederland”, vertelt Charon over de zeldzame bloedkanker van haar zoon. Hij krijgt een chemokuur, die heel hard aankomt bij de 16-jarige.
“Het maakte hem heel erg ziek. In die maanden vanaf de eerste opname in januari tot zijn overlijden in juli is hij misschien maar 15 dagen thuis geweest.” In de tijd in het ziekenhuis mag Charon bij haar zoon blijven en daar is ze de afdeling nog steeds dankbaar voor. “Thijs grapte vaak: ‘Ik ben op kamers gegaan en mijn moeder is mee’. Ik vond het een voorrecht om zoveel één op één tijd met hem te hebben. Daar heb ik van genoten.”
Tijdens het hemelvaartweekend gaat het gezin samen een paar dagen met de caravan weg.”Dat wilde hij heel graag”, vertelt Charon liefdevol. Helaas gaat het daarna snel bergafwaarts en wordt hij met spoed opgenomen. Thijs heeft een beenmergtransplantatie nodig. “Op 23 juni werd besloten dat hij de transplantatie mocht gaan doen, daar waren we heel blij mee.” Het is een dag met dubbele emoties, Charon krijgt ook te horen dat de behandeling van haar moeder gestopt wordt. Zij ligt vanwege een hersenbloeding in het ziekenhuis. “Tijdens het afscheid van mijn moeder deed Thijs zijn woordje via een livestream.”
Op 7 juli krijgt Thijs de beenmergtransplantatie, die hij Harrie noemt. “Dat vond hij grappig en daar hebben we ook vreselijk om gelachen.” De tiener staat positief in het leven en vindt dat je mijlpalen moet vieren. “Hij vond dat we er een tompouce om konden eten dus dat deden we. We hoopten dat Thijs en Harrie heel oud zouden worden samen.”
Ongeveer drie weken later gaat het steeds slechter met de jongen. “Hij was heel erg benauwd en natuurlijk vatbaar voor elk virusje.” Er wordt besloten hem op de ic in slaap te brengen om zijn lichaam rust te geven. Thijs overlijdt op 23 juli op de ic, na een allergische reactie op een van de medicijnen in de antibiotica. “Hij is niet meer uit de coma geweest. Zo zonde, want de kanker was weg. Het is echt dubbelpech.”
De urn van de moeder van Charon wordt in de kist van Thijs gelegd en zo worden ze samen begraven. “Het is heel verdrietig, maar fijn dat mijn moeder zo een beetje op hem past.”
De 16-jarige was erg wijs voor zijn leeftijd, zo vertelt zijn moeder trots. “Als de artsen zeiden: ‘We weten niet of we je kunnen redden’, zei Thijs: ‘Het is wat het is’. Hij heeft nooit een traan gelaten of het somber ingezien.” De tiener troost zijn moeder als ze verdrietig is en blijft tot zijn dood positief. “We hebben veel van hem geleerd.” De sociale en vrolijke Thijs had als Whatsapp-status en levensmotto: ‘Als je het niet meer trekt dan moet je gaan duwen’. “Dat hebben we ook op zijn rouwkaart gezet, het was zijn lijfspreuk.
Thijs was gewoon een heel speciale jongen. Echt een levensgenieter. In die 16 jaar heeft hij misschien wel voor 30 geleefd”, zo vertelt Charon. Ook in het dorp waar ze wonen, Obdam, kent iedereen hem. “Zijn kist stond achterop de trekker en iedereen stond langs de weg. Zijn vrienden staken fakkels af. Hij ging als de burgemeester”, zo blikt zijn moeder terug met veel trots in haar stem.
“Thijs had een gouden hart.” Als ze een moeilijk moment heeft denkt ze vaak terug aan zijn levensinstelling. “Hij heeft nooit geklaagd en dan denk ik: ja, we gaan in jouw geest wel door. Dat is niet altijd makkelijk, maar maakt het voor ons wel dragelijker. We krijgen kracht van hem om door te gaan.”
Ter nagedachtenis aan Thijs van de Giessen 7-12-2005 – 23-07-2022
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Marieke (23) verloor haar vader aan leukemie: 'De wereld voelt zo kaal zonder hem'
