Het idee dat iemand je wegswipet, kan ik niet aan. Daarom vermijd ik datingapps. Hoewel je het natuurlijk nooit weet, wanneer iemand je naar links swipet. Maar dan nog. Eerlijk gezegd vertrouw ik nog altijd op het lot: een toevallige ontmoeting.
Toch waagde ik me één keer aan online daten. Midden in coronatijd, geteisterd door lockdowns, had ik behoefte aan wat avontuur op datinggebied. Een vriendin tipte Raya: een exclusieve internationale datingapp gericht op mensen uit de media- en creatieve industrie. Raya noemt zichzelf een community. En bij die community kom je niet zomaar: potentiële gebruikers worden beoordeeld op sociale invloed, professionele prestaties en connecties in de industrie. Pas als je ‘toegelaten’ bent, kun je een lidmaatschap kopen.
De internationale datingapp, waarop het aanbod Nederlandse mannen erg schaars bleek, zette in coronatijd niet veel zoden aan de dijk. Na drie weken had ik nul matches en iedere week kwamen weer dezelfde profielen voorbij die ik eerder had weggeswipet. In de laatste week van mijn maandabonnement besloot ik alle mannen die ik daarvoor had afgekeurd toch maar te liken. Anders gebeurde er sowieso niets.
Uiteindelijk kreeg ik één match. Hij werkte achter de schermen in de media en was totaal niet mijn type, maar ach, een foto zegt niet alles. Na een aantal berichtjes raakte ik erg gecharmeerd van zijn schrijven, we wisselden telefoonnummers uit en begonnen dag en nacht met elkaar te appen. Het wonderlijke is dat je dan al het gevoel krijgt dat je verkering hebt, nog voordat je elkaar hebt ontmoet. Op een dag moest het er dus van komen: een live afspraak.
Daten in lockdowns betekende: buiten wandelen óf thuis afspreken. Hij verkoos het laatste, want hij had een hekel aan wandelen in de koude wintermaanden (dûh). Bij mij thuis afspreken was geen optie vanwege mijn fulltime thuiswonende dochter, dus ik ging naar zijn huis. Met trillende handen en een knoop in mijn maag, want je weet nooit of je in de wurggrage handen belandt van een Ted Bundy-achtig persoon. Mijn live locatie deelde ik met mijn zus: mocht ik voor de avondklok niet thuis zijn, dan moest ze de politie inschakelen.
Hij opende de deur van een grachtenpand en direct gebeurde er iets bij me wat met feromonen ofzo te maken moest hebben. Was dit dan het lot, met een beetje online hulp? We dronken wijn, hadden leuke gesprekken en hij begon me te zoenen. Net voordat de avondklok inging en er een eventuele politie-inval kon gaan plaatsvinden, fietste ik naar huis, met het gevoel dat dit zomaar een match made in heaven kon zijn.
Er volgden meerdere leuke dates, inclusief logeerpartijtjes bij hem. Ik bracht het thuisfront op de hoogte van de mogelijke nieuwe boyfriend en deelde de kriebels met vriendinnen. Toen ontdekte ik dat de beste man niet zo exclusief was en de ballotagecommissie van Raya niet zo streng. Mijn vrijgezelle vriendinnen, die op alle mogelijke datingapps zitten, hadden zijn profiel op álle apps voorbij zien komen. Met sommigen had hij net zo leuk gechat als met mij. Maar ik wilde het een kans geven, die klik was er toch?
Op een zondagochtend werd ik wakker naast hem. Hij keek op zijn horloge. Ik moest me haasten, want zijn ex-vrouw, waar hij een jaar van gescheiden was, zou elk moment hun kinderen thuisbrengen. Geheel begripvol hees ik mezelf in kleding en snelde ik naar de voordeur. “Grappig eigenlijk”, zei hij, alsof hij iets liefs wilde zeggen, “we zijn dezelfde leeftijd. Eigenlijk pas jij dus totaal niet in mijn midlifecrisis.”
Ik heb hem nooit meer gezien. Alsof we elkaar bruut hadden weggeswipet.
Tatum Dagelet: 'Op mijn leeftijd is het niet eenvoudig om een leuke kerel te vinden'
