De eerste bevalling van Kirsten Kok is verschrikkelijk. De tangverlossing mislukt en de vacuümpomp schiet twee keer los, waarna tot een spoedkeizersnede wordt besloten. Haar zoon komt met een hoofdwond en zijn arm uit de kom ter wereld.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap was perfect”, vertelt Kirsten. “Ik had nergens last van: ik was niet misselijk en was nauwelijks in gewicht toegenomen. En ik had een mooi buikje, maar aan de achterkant kon je niet zien dat ik in verwachting was.”
Ze bereidt zich goed voor op de komst van haar kindje. “Ik heb alle boeken gelezen die er destijds waren en ik had een negen maanden-agenda. Ik vond het heel leuk om met dat soort dingen bezig te zijn.” En ze weet precies hoe ze wil bevallen. “Thuis met een baarkruk.”
Maar als het eenmaal zover is, loopt het anders dan verwacht. “Mijn vliezen braken ’s middags. Destijds moest je binnen twaalf uur weeën hebben. Als dat niet gebeurde, moest je verplicht naar het ziekenhuis. De verloskundige stuurde me om 22.00 uur uit voorzorg naar het ziekenhuis, omdat het niet fijn zou zijn om midden in de nacht die kant op te moeten. Dus werd ik met een ambulance naar Rotterdam gebracht.”
Kirsten krijgt een weeënopwekker. “Maar die hielp niet. Ik ben gaan rondlopen en de weeën kwamen keurig op gang. De ontsluiting kwam binnen de gestelde tijd. Tot en met het persen ging alles goed.” Maar ze krijgt haar baby er niet uit. “De verloskundige was erbij met een co-assistent. Hij was een soort rugbyspeler: rood haar, rode baard, een bodybuilder. Met zijn volle gewicht duwde op mijn buik. Dat hielp niet en deed vreselijk pijn. Ik hield er gekneusde ribben aan over.”
De gynaecoloog komt erbij en wil een vacuümpomp gebruiken. “Maar ze ontdekten dat hij in aangezichtsligging lag, met het gezicht naar boven. Dat maakte het moeilijker. Er werd gekozen voor een tangverlossing. Met zijn tweeën stonden ze aan de tang te rukken, terwijl ik door iemand anders werd vastgehouden. Alsof ik een dier was. Het lukte niet. Toen hebben ze de vacuümpomp gepakt, maar ook die schoot beide keren los.”
Ondertussen loopt de kamer vol met mensen. “Het was een opleidingsziekenhuis en er stonden op een gegeven moment wel vijftien mensen om me heen, van studenten tot een kinderarts in opleiding. Terwijl ik daar in mijn blootje lag. Verschrikkelijk.”
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
En dan daalt de hartslag van de baby. Hij heeft zuurstoftekort. “Ik moest een spoedkeizersnede ondergaan. Vervolgens werd ik naar de operatiekamer gereden en zei: ‘Ik heb mezelf urenlang in het zweet gewerkt. Ik wil een ruggenprik en bij blijven’. Dat mocht. De baby werd uit mijn buik getrokken. Hij had een grote wond op zijn hoofd en zijn arm was uit de kom. Hij moest onmiddellijk de couveuse in.”
Kirsten wordt vrijwel meteen na de keizersnede ziek. “Ik had 42 graden koorts en mocht pas twaalf uur later naar mijn baby toe. Ik had een verticale keizersnede en daar is iets misgegaan, waardoor de wond was gaan ontsteken.”
Tien dagen lang moet ze in het ziekenhuis blijven. “Ik mocht geen borstvoeding geven, omdat ik antibiotica kreeg. Dat zorgt ervoor dat de moedermelk vies en niet goed is voor de baby.” Als ze eenmaal naar huis mag, heeft ze geen recht meer op kraamhulp. “De huisarts en wijkverpleegkundige kwamen elke dag langs voor een check. Het was een zware tijd. Ook omdat ik na de antibiotica alsnog borstvoeding wilde gaan geven. Mijn zoontje was al gewend aan de fles, waardoor hij niet meer aan de borst wilde. Ik kreeg een borstontsteking en wond me ontzettend op.”
Haar zoon is inmiddels 36 en kerngezond. “Hij heeft zuurstoftekort gehad, maar heeft daar niks aan overgehouden en ook met zijn arm is het allemaal goed gekomen.” Hoe ze terugkijkt op het avontuur? “Met verbazing, het was echt een gevecht op mijn zoon op de wereld te zetten.”
Ze benadrukt dat ze hoopt dat ze aanstaande moeders geen angst aanjaagt. “Word niet bang, het gaat in 99 van de 100 gevallen natuurlijk goed. En mijn stiefdochter is in hetzelfde ziekenhuis bevallen, maar heeft een hele goede ervaring gehad. De manier van werken daar is volledig veranderd.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Wendy bleef bloed verliezen na bevalling: 'Zonder donoren was ik er niet meer geweest'
