Vandaag is Internationale Dag Tegen Vrouwengeweld. Daarom delen we deze week elke dag persoonlijke verhalen. Sylvana (47) vertelt in deze laatste aflevering over haar gewelddadige huwelijk.
Sylvana: “De kinderen stonden er geregeld bij. ”
“Ik ben een hoogopgeleide vrouw, moeder van drie kinderen. Veertien jaar zat ik in een relatie met een patroon van verbale, fysieke en emotionele mishandeling. Iedereen in het gezin leed hier enorm onder.”
“Hij is een heel grote man van honderd kilo en 1 meter 90, ik woog in die jaren 54 kilo. Hij sloeg nooit in mijn gezicht, maar duwde mij hard tegen kasten of trappen, of tegen de grond. Hij beet en vernederde me. Hij gooide dingen in mijn gezicht en scheurde de kleren van mijn lijf, om daar vervolgens de grond mee droog te maken. De kinderen stonden er geregeld bij. Ik wilde de kamer uit, maar hij ging in de deuropening staan. Dan wilde hij écht dat ik ‘alsjeblieft’ zou zeggen om erdoor te mogen. Als ik dat niet deed, zei hij: ‘Bek houden, je hoek in. Ga zitten jij, kutwijf’.”
“Ik was bang. Hij sliep met een mes onder zijn bed. Ik zei dat ik dat niet fijn vond, maar hij zag geen reden om het weg te halen. Ik heb het mes verstopt. Op zulke momenten wist je niet wat hij ging doen. Ik zei: ‘Ik vertrouw je niet, je bent gevaarlijk, ik weet niet of je dat mes gebruikt.’ Onzin, volgens hem. Hij ging wel in therapie. Dat moest hij van mij, want hij dronk ook heel veel. We hebben ook relatietherapie gehad. De therapeut zei: ‘Ik vrees voor haar leven’. Maar hij zag en ziet niet wat hij deed.”
“Aan het eind dreigde hij mij dood te schieten, en mijn moeder en mijn kinderen. In het laatste jaar was dat. Hij had oude buren gesproken die waren gescheiden. Het ging over alimentatie. Tegen mij zei hij: ‘Als je dat ooit flikt…’ Ik antwoordde dat ik haar wel begreep. Je moet een kader van recht proberen te halen en dat moet via een advocaat. Hij werd helemaal gek, en riep dat als ik dat zou doen, hij iedereen zou doodschieten: ‘Boem boem boem boem’.”
“Bijna zeven jaar geleden nam ik de stap te scheiden. In de jaren die volgden, kwam ik in veel frustrerende en verder ziekmakende situaties terecht. Letterlijk en figuurlijk. Vaak door de manier waarop hulpinstanties omgaan met de vrouwen. Er is aandacht voor de dader en kinderen, maar als getraumatiseerde vrouw en moeder kom je vaak in een situatie van omgekeerde bewijslast terecht. Niet geloofd worden, je emoties moeten verbergen is enorm stressvol.”
“Het huidige systeem kan een bom leggen onder een al kwetsbare situatie. Zo schreef mijn ex zonder mijn medeweten één van onze kinderen van mijn adres uit. In Nederland is hier geen landelijk beleid voor. Mijns inziens zou de regel moeten zijn dat voor een minderjarig kind altijd de handtekeningen nodig zijn van beide gezaghebbende ouders. Door deze rare wetgeving raakte mijn kind de jeugdzorg kwijt vanuit de gemeente waar ik woon. Negen maanden lang was hij zonder hulp. Terwijl jeugdwerkers die de complexiteit van mijn situatie begrijpen met een lantaarntje te zoeken zijn. Had ik er eindelijk één gevonden, raakte mijn kind die persoon kwijt door idiote wetgeving. Ook de jeugdwerker was hierdoor enorm gefrustreerd.”
“Er wordt slecht geluisterd en er worden veel aannames gedaan. Een instantie als Veilig Thuis kan eigenlijk weinig of niets in dit soort situaties. Als je als moeder een keer uit je slof schiet aan de telefoon door de enorme stress en frustratie, sta je vervolgens te boek als risico voor je kinderen en gaan ze scholen benaderen. Het is omgekeerde bewijslast. Terwijl de politie weet dat het bij mij thuis meer dan in orde is en de kinderen goed gaan. Een zoveelste ervaring hiermee heeft mij doen besluiten dat ik bij volgende incidenten nooit meer melding zal maken. Ik voel me als vrouw niet veilig bij dit soort instanties.”
“Ik heb er een complexe posttraumatische stressstoornis (PTSS) aan overgehouden. Het heeft jaren geduurd om mezelf en de kinderen weer op de rit te krijgen, maar we zijn weer in balans nu. Ik ga geen aangifte meer doen. Heb ik achteraf veel spijt van, maar dat heeft nu geen zin meer. Ik creëer daar alleen veel ellende mee voor mijn kinderen.”
Instanties die mishandelde vrouwen moeten helpen, werken langs elkaar, stelt de Nederlandse Vrouwen Raad (NVR). Met alle gevolgen van dien. De Raad pleit daarom voor nationale coördinatie, hun petitie tekenen kan hier.
Dit zijn de andere drie afleveringen in deze serie over geweld tegen vrouwen:
Lees ookHameeda Lakho: 'Mijn vader dwong me jarenlang mijn braaksel te eten'
Lees ookSusanne zat in een gewelddadige relatie: 'Jij vertrekt tussen zes planken', zei mijn ex'
Lees ookEster werd jarenlang mishandeld: 'Jij maakt dat in mij los', zei mijn ex
