‘Mam….’ Ze kijkt me aan en slaat meteen haar ogen weer richting vloer. ‘Wat is er, Jet?’ ‘Ben ik dik?’ ‘Hoe kom je daar nu bij?’ Ze aarzelt. ‘Ze hebben ons op school op de weegschaal gezet en ik ben dus net zo zwaar als Teun.’ ‘Jij bent niet dik.’
‘Dat vind ik dus wel. Nou ja, niet echt vet of zo… maar Teun is wel dikkig… en dat betekent dus dat ik dat ook ben. Hij is namelijk net zo veel kilo als ik.’ Ze zucht. Voor het eerst in maanden wil ze geen toetje. De moed zakt me meteen in m’n schoenen.
Met twee dochters in huis heb ik bewust gekozen, ook voor mezelf: geen weegschaal in huis. Als de kleding te strak zit, weet ik dat ik wat aan de maat ben en kan minderen. Als ik dat wil.
De ene dochter is de andere niet. Niet qua karakter, lichaamsbouw of huidtype. Sophie, de oudste van zestien, is lang, met schonkige ledematen. Ze heeft een huid van porselein en krullen, die ze helaas elke morgen hardnekkig wegwerkt met een gloeiend heet ijzer. Ze kent de risico’s, maar het is een puber dus ik laat het haar zelf ontdekken. Van nepwimpers tot foundation en primer: ze is gek op make-up.
