Gynaecoloog

“De zwangerschap verliep prima, tot er op een gegeven moment sprake was van bloedverlies”, begint Sandra. “Na de verloskundige gesproken te hebben, werden we doorgestuurd naar de gynaecoloog.” Ze werd inwendig onderzocht, en dat was geen pretje. “Het deed echt pijn. De gynaecoloog snauwde naar me dat ik normaal moest doen en vroeg zich af hoe ik ooit een kind op zou gaan voeden.” Daar bleef het niet bij. “Hij vertelde me uiteindelijk dat mijn baarmoedermond te zwak was en dat het de baby niet vast kon houden. Ik moest maar naar huis gaan en wachten op mijn miskraam.”

Geheel van hun apropos vertrok het jonge stel op de fiets naar huis. “We hebben het nieuws meteen met de familie gedeeld en zij hebben direct een second opinion weten te regelen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Daar werd ik vervolgens nog een keer binnenstebuiten gekeerd.” Uiteindelijk bleek de gynaecoloog het bij het verkeerde eind te hebben; er was niets aan de hand. “Dat was natuurlijk een hele opluchting, maar ik was emotioneel al afscheid van mijn kindje aan het nemen. Dat hoefde opeens niet meer.”

Lees ook
Vlaamse dj Linde Merckpoel is eerlijk over zwangerschap en dat leidt tot kritiek

Zwangerschap

Sandra dacht het daarmee achter de rug te hebben. “Nu wordt alles leuk, dacht ik. Ik was zo opgelucht dat ik mijn kind niet zou verliezen.” Die roze wolk bleef echter uit. “Ik had last van bloedarmoede en door het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) zat ik de hele zwangerschap verstopt. Er moesten zelfs klysma’s aan te pas komen.” Alle onderzoeken werden haar af en toe te veel. “Ik vond het ingrijpend dat er altijd maar handen aan je, in je en op je zitten. Je lijf lijkt publiekelijk bezit en iedereen hangt er maar met zijn handen in. Het voelde alsof ik als moeder niet telde. De gynaecologen hadden geen oog voor mij. Tijdens inwendige onderzoeken werd er in plaats van met mij, vooral over mij gepraat.”

Toen Sandra dertig weken zwanger was, bleek haar bevalling al te zijn begonnen. “Ik had wat kramp, maar er was mij op het hart gedrukt niet om elk wissewasje te bellen.” Haar toenmalige vriend besloot toch aan de bel te trekken en het bleek dat Sandra al een aantal centimeter ontsluiting had. “Ik heb vijf weken in het ziekenhuis aan het infuus gelegen. De kleine kreeg longrijpende injecties, voor het geval dat de bevalling toch door zou zetten.”

Bagatelliseren

Na vijf weken werd ze met weeremmers naar huis gestuurd. “Ik mocht niet lopen en zat mijn tijd uit in een rolstoel. Ontzettend frustrerend als je gewoon kan lopen”, stelt Sandra. “Ik had er letterlijk een buik vol van en dat liet ik ook merken. Maar ik was jong en werd voor mijn gevoel niet serieus genomen. Ik was het verwende nest dat zat te miepen omdat de zwangerschap een beetje tegen zat.” Volgens Sandra zijn mensen vaak geneigd om te bagatelliseren. “‘Je doet het wel voor een goed doel hè’, kreeg ik dan te horen. Alsof die negativiteit er niet mag zijn, terwijl die er wel is.”

Ook tussen de complicaties door lukte het haar niet om te genieten. “Op een gegeven moment is de lol er gewoon vanaf. Het past blijkbaar gewoon beter bij mij om niet zwanger te zijn. Ik vond het helemaal niks.” Uiteindelijk beviel Sandra thuis van een kerngezonde zoon. “Ik was hartstikke blij toen hij geboren werd. Niet alleen omdat hij er eindelijk was, maar ook omdat mijn zwangerschap eindelijk tot een eind kwam. Ik zou de bevalling morgen overdoen, maar de zwangerschap nooit meer.”

*De naam van Sandra is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Lees ook
Marlies moest vanaf 23 weken zwangerschap totale bedrust houden