Bij de twintigwekenecho werd Sabah (31) en Hamza (34) verteld dat ze weer een dochter kregen. Ondanks een overtuigende uitleg, bleef Sabah het gevoel houden dat er iets niet klopte.
Voor elke fase heeft Sabah, verkoopmedewerker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Toen ik achttien jaar was, raakte ik door de prikpil heen zwanger van onze eerste dochter. Op mijn 22e raakte ik opnieuw zwanger. Dit was een bewuste keuze en we waren er dan ook heel blij mee.”
“Ik had het gevoel dat ik deze keer zwanger was van een jongen, maar bij de twintigwekenecho bleek dat we opnieuw een meisje kregen. De verloskundige liet met pijltjes zien waar de vagina zat en wat de schaamlipjes waren. Hamza had een jongen leuk gevonden, maar ook hij huilde van geluk omdat de baby gezond was. Dat was het allerbelangrijkste. Een meisje was dus ook super welkom.”
“Ondanks de duidelijke uitleg van de verloskundige, bleef ik het gevoel houden dat het een jongen was. De zwangerschappen waren namelijk totaal verschillend. De eerste keer lag de baby laag en had ik een ronde buik, nu lag ze hoog en had ik een puntige buik. De eerste keer had ik ook last van maagzuur – dat komt vaak door de haargroei bij een meisje. Nu had ik daar geen last van. Wel moest ik veel overgegeven – ik ben zelfs 17 kilo afgevallen. De eerste keer hoefde ik dat niet.”
“Twee weken later vroeg ik de verloskundige of ze nogmaals naar het geslacht wilde kijken en weer liet ze zien dat het een meisje was. Toch bleef het in mijn achterhoofd bij verschillende keuzes. De babykleertjes kochten we wel in meisjesstijl, maar ik wilde een neutrale kinderkamer. Terwijl we bij onze eerste dochter een knalroze kamer hadden, maakten we ‘m nu beige. En Hamza wilde graag de naam die we hadden gekozen – Nina – groot in de kamer hangen, maar mij leek het beter om dat pas na de geboorte te doen.”
“Dat ik zo aan mijn gevoel vast bleef houden, zorgde soms voor wat strijd met Hamza. Hij vond dat ik moeilijk deed en me aanstelde. Dat begreep ik ook wel, maar ik kon het niet loslaten: óf het is een jongen óf er is iets anders aan de hand.”
“Ik was op 28 september uitgerekend, op 3 september 2010 kreeg ik om 5.30 uur weeën. Toen de verloskundige zag dat ik drie centimeter ontsluiting had, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar had ik om 7.30 uur vijf centimeter.”
“Toen ik op acht centimeter zat, wilde ik persen. Het werd me afgeraden, omdat je dan flink kan uitscheuren, maar ik was eigenwijs: met één pers was de baby eruit. Gelukkig zonder uit te scheuren. Ik was totaal uitgeput en was de hele geslachtstwijfel vergeten. Je wil op dat moment alleen weten of het goed gaat met je kindje – gelukkig was dat het geval. Er werd een dekentje over haar heen gedaan en ze kreeg een armbandje om met ‘Nina’ erop.”
‘Nina’ net na de geboorte.
“Het was inmiddels veertig minuten na de geboorte toen ik Nina van mijn ene naar mijn andere arm wilde verplaatsen. Dat lukte niet, waardoor haar dekentje afviel. Toen ik haar vastpakte, voelde ik het: ‘ze’ had balletjes.”
“Ik begon meteen te huilen. Het was dus tóch zo. Ook Hamza was overstuur. Er kwamen zoveel emoties bij elkaar. Net daarna kwam mijn vader binnen met een grote roze meisjesballon. Toen hij het hoorde, werd hij boos op de verloskundige. Hij vond dat zulke fouten niet gemaakt mochten worden en dat we minstens een kledingvergoeding moesten krijgen.”
“Zelf hebben we ons er al snel bij neergelegd. De verloskundige is bij ons langs geweest en heeft excuses aangeboden, maar zij deed dit natuurlijk ook niet expres. De baby was gezond en dat was het belangrijkste. Als daarin een fout was gemaakt, was het een ander verhaal. Nu had ze ons een soort verrassing gegeven.”
“We hadden geen jongensnaam bedacht, dus dat hebben Hamza en mijn vader ter plekke gedaan. Mijn vader vond Mohammed mooi, Hamza wilde Amin. Het is Mohammed Amin geworden, roepnaam: Amin. Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we naar huis. Amin in een roze pakje, omdat we niks anders hadden. Hij deed het ondanks de vroeggeboorte super goed.”
“De kraamweek deden we bij mijn ouders thuis. Hamza komt uit een Nederlands gezin en zijn familie maakte allemaal netjes een afspraak, maar ik kom uit een Marokkaanse cultuur waarin het normaal is dat iedereen zomaar binnenloopt. Dan is extra hulp erg fijn.”
Sabah en Amin nu.
“Het gaat heel goed met ons. Amin is een heerlijk rustig, open en lief mannetje. Hij kent het verhaal en vond het in het begin niet leuk dat we eerst dachten dat hij een meisje was. Zijn zus plaagt hem nog wel eens door hem Nina te noemen, maar dat doet hem nu niks meer.”
Het hele gezin nu.
“2,5 jaar na de geboorte ben ik nog een keer zwanger geraakt, door het spiraaltje heen. Er werd gezegd dat het een jongetje was, zo voelde het ook en dat werd het uiteindelijk ook. Er is me verteld dat deze fout bijna nooit gemaakt wordt, dus ik wil anderen zeker niet bang maken. Ik heb er wel van geleerd dat ik naar mijn gevoel moet luisteren en dat kan ik iedereen aanraden.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
