Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke week duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 85: ‘Zo’n liefdesverdriet dat ik amper kan ademen. Heeft de kroeg tips? Ook voor muziek, boeken, films, etc.’
De eerste keer dat je echt, écht liefdesverdriet hebt, vergeet je nooit meer. En dan bedoel ik écht, het liefdesverdriet dat je in duizend stukjes breekt en waarvan je werkelijk niet weet hoe je er ooit overheen gaat komen. Het eerste échte liefdesverdriet is vaak niet de eerste keer liefdesverdriet. Vaak, meestal, mag je even wennen aan dat verdriet met een heus ook treurige breuk, maar wel eentje waar je relatief snel weer overheen komt. Voor mij was die eerste keer toen ik een jaar of 15 was, en mijn eerste ‘relatie’ uit ging. Om tal van redenen, ik kan het me allemaal nog maar nauwelijks herinneren, maar wel dat ik er eerst heel opgelucht over was (‘eindelijk geen relatie meer!’ riep ik naar mijn vriendinnen, alsof het allemaal zo’n opgave was) maar later toch best verdriet om had. Maar goed, met de kennis van nu weet ik, dat duurde allemaal niet zo lang, en zo erg was het niet.
Er kwam er nog eentje, dat was al ingewikkelder. Die break-up was lang en rommelig, we kwamen weer bij elkaar, toch niet, toch wel, jarenlang draaiden we om elkaar heen, tot het gewoon op een gegeven moment stopte. Toen kwam er iemand die vooral veel liefdesverdriet door mij had, en ik bijna ten onder ging aan schuldgevoel. Overigens is dat niet veel beter. Na een lange, lánge tijd niemand, kwam hij. Degene die de eerste keer écht liefdesverdriet zou opleveren. God, wat was ik verliefd op hem, twee jaar lang. Met wisselend succes, dat moet gezegd, maar toch, zinderend verliefd was ik. Hij ook heus op mij, maar stom genoeg is dat niet altijd voldoende om ook tot een succesvol samenzijn te komen. Nadat er al een ‘pauze’ van een week was, toch vaak een soort breuk-light, ging het op een warme augustusavond dan toch echt uit.
Ik sleepte mezelf naar huis, belde m’n vriendinnen, en heb een week lang huilend in bed gelegen. Zegde m’n werk af, kon niets anders dan huilen en roken in bed. Zo goor! Maar ja, mijn hart lag ergens bloedend op straat, niets maakte meer uit. Alles wat we in die twee jaar tijd tegen elkaar hadden gezegd leek aan me voorbij te flitsen, elke belofte, elk lief ding dat we zeiden, elk koosnaampje leek op een megafoon door de straten geroepen te worden, om vervolgens te voelen dat dat er allemaal dus niet meer was. Het was ronduit vreselijk. ‘Tijd is het enige dat helpt’, zeggen mensen tegen je, maar wanneer minuten uren lijken te duren, is dat een verdomd pijnlijk medicijn.
Afijn, het is gewoon verschrikkelijk. Verschrikkelijk! Laat niemand het bagatelliseren tot ‘maar’ liefdesverdriet, het is gewoon de hel. Wekelijks zie ik Kroeggenoten er doorheen moeten gaan, dus gelukkig hebben we eens de bonnetjes bewaard. Komen ze, speciaal voor alle gebroken harten onder ons.
