Ester Wijnen (50) werd slachtoffer van geweld door haar ex-partner. Ze leerde hem kennen op haar 24ste, en hij overtuigde haar na een urenlange praatsessie dat ze een relatie moesten krijgen.
“Ik negeerde toen mijn intuïtie voor het eerst. Het waren de eerste signalen van het patroon”, vertelt Ester aan LINDA.nl.
“Ik werd verliefd. Hij bood een brede schouder, had oog voor mij, was er voor mij. Ik was wel toe aan rust en stabiliteit. Vervolgens ging het vrij vlot: vriendschapsringen, samenwonen, misschien zouden we voor werk verhuizen naar een andere stad. Ik dacht, laten we het maar doen. Ik ging erin mee”, blikt ze terug op het prille begin.
“Maar na een half jaar trok hij mij tijdens een personeelsfeest mee naar buiten. Hij ging door het lint: ik had te lang gesproken met een mannelijke collega van hem. Hij gooide zijn ring in het gras. Thuis ging het tumult door. Ik was voor het eerst bang, bevroor gewoon. Ik ging erin mee. Misschien zie ik het niet goed, dacht ik, heb ik me inderdaad niet goed gedragen. Hij was heel overtuigend. Zo begon het langzaam. Het lijkt alsof je als een vis in een fuik zwemt, je kunt niet meer terug.”
Hun wittebroodsweken waren niet bepaald wit. “Twee dagen na onze bruiloft pakte ik de koffers voor onze huwelijksreis. We kregen ruzie. Ik stond onderaan de zoldertrap. Hij werd opeens zo kwaad op mij. Hij gooide mijn bruidsboeket naar beneden. Lag het daar – flats – uiteengereten.”
Ze kregen twee kinderen, maar de incidenten en ruzies bleven zich aaneenrijgen. “Er was geen touw aan vast te knopen, het escaleerde ineens vanuit het niets. Zo verwarrend. Hij wees naar mij als veroorzaker waarom hij ontplofte. Ik zei: ‘Je moet gewoon je handen thuishouden’, en dan zei hij: ‘Jij kijkt alleen naar de gevolgen. Je moet kijken naar de oorzaken, jij maakt dat in mij los.’ Hij draaide het altijd naar mij. Ik zat in een overleefmodus.”
Na een opmerking trapte hij haar onder tafel tijdens een weekendje weg met de buren. “Ik was zo aangeslagen. Ik wilde niet meer mee naar de kroeg. Hij trok mij een straatje in, drukte mij tegen de muur en zei dreigend: ‘Je gaat nu mee’. Ik stond daar zo verloren in dat straatje. De dreiging was zó groot… Dit was tegen het einde van onze relatie, ik had daarna striemen in mijn nek en moest de buren onder ogen komen. Maar het zakt, je slikt het in, strijkt je kleren glad en doet alsof er niks is gebeurd. Je moet zoveel ondergaan en verduren. Daarin voel je je zo eenzaam.”
In 2003 zei Ester dat ze het niet meer zag zitten. Het duurde nog tien maanden voor ze weg was. “Een eigen advocaat durfde ik niet, ik deed mee aan een ‘modelscheiding’. Ik vond dat we het samen moesten doen als ouders, samen oplossen, alles goed regelen. Ik wilde het zonder haat en nijd. Vond het vreselijk dat ik dit mijn kinderen aandeed.”
Maar daarmee stopte het schelden en dreigen niet. “Met elk stapje afstand gaf hij nog meer tegendruk. En hij bleef het draaien naar mij.” Toen Ester drie jaar later aangaf verjaardagen niet meer samen te willen vieren, was het alsof ze een oorlogsverklaring had getekend.
En ook al kregen ze later allebei een nieuw gezin, toch was het niet klaar. Zo liep, zeven jaar na de scheiding, een ophaalmoment totaal uit de hand. Hij maakte ruzie met hun zoontjes, schreeuwde tegen zijn oudste.
“Wij schrokken echt. Door zijn lichaamshouding, zijn toon, de dreiging die er vanuit ging. Stijf van angst. Hij ontplofte. Ik zei: ‘Mijn huis uit!’ Hij ging door de achterdeur, maar trok de deur weer open, wees en schreeuwde naar mij. Zat ik daar met drie huilende kinderen. Het had zoveel impact.”
“Ik overwoog alsnog aangifte te doen. Niet van het incident, maar van alles. Van vijftien jaar vol geweld.” Maar aangifte deed ze niet. Tijdens de relatie niet, ook niet daarna. “Waarom had ik het nooit eerder gedaan? Waarschijnlijk vooral door de zinloosheid van zoiets. Wat zou het me brengen? Hoe ging het in zijn werk en wat zouden mijn kansen zijn? Alle informatie die ik inwon was niet bemoedigend. Bewijs? Wat is bewijs? Je legt de mooie kanten van het leven vast op beeld, de slechte op papier. Foto’s van blauwe plekken en keelstriemen? Nee, die had ik niet. Mijn dagboeken wel. Zijn brieven en e-mails ook. Het sms-archief. Was dat genoeg?”
“Het zou mijn woord tegen het zijne zijn en daarmee een kansloze zaak. De psychische mishandeling was niet zonder meer aantoonbaar, die liet geen zichtbare sporen na. Bij Steunpunt Huiselijk Geweld konden ze niets voor me doen en ook de politie kon niets met een slechte verstandhouding tussen twee exen. Want dat was het frame na mijn verhaal. Dus wat schoot ik ermee op? Wel wrang: was ik eindelijk zover dat ik om hulp durfde te vragen, was er niemand om mij te helpen dit te stoppen.”
Instanties die mishandelde vrouwen moeten helpen, werken langs elkaar, stelt de Nederlandse Vrouwen Raad (NVR). Met alle gevolgen van dien. De Raad pleit daarom voor nationale coördinatie, hun petitie tekenen kan hier.
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd op 23 november 2021.
'Vrouwen die geweld meemaken, krijgen niet genoeg zorg en aandacht'
Dit is deel één van deze vierdelige serie:
Susanne zat in een gewelddadige relatie: 'Jij vertrekt tussen zes planken', zei mijn ex'
