Een overwacht avontuur

Na haar scheiding besluit Tara het roer om te gooien. Weg van de sleur, op naar avontuur! Maar haar eerste solostap richting vrijheid in Portugal strandt letterlijk langs de weg. Als haar elektrische huurauto ermee ophoudt, lijkt haar droomvakantie al meteen in duigen te vallen. Wat begint als een tegenvaller, ontpopt zich tot een onverwacht avontuur aan de Portugese kust. Een verhaal over losbreken, nieuwe kansen en jezelf herontdekken – met een flinke dosis romantiek, erotiek, humor en het azuurblauwe water van de Atlantische Oceaan als decor.

Luister ‘Pauze in Portugal’

Eerste aflevering gemist? Deze vind je hier. Luister hier de tweede aflevering: Vinho Verde van Pauze in Portugal.

De volgende aflevering luister (of lees) je op dinsdag 29 juli 2025.

Niet luisteren, wel lezen:

Niet in de gelegenheid om te luisteren? Geen probleem, hieronder vind je de leesversie van Pauze in Portugal.

Aflevering 2: Vinho Verde

‘Oh, hoi.’ Tara slikte. ‘Ik ehm… ik stond me even op te warmen.’ Onbeholpen keek ze naar haar handdoek.
Matteo lachte om haar overduidelijke ongemak. ‘Heerlijk toch, die zon op je blote billen.’ Hij haalde grijnzend een hand door zijn donkere krullen. ‘Sorry, ik zal je verder niet storen met waar je mee bezig bent, ik wilde alleen even komen zeggen dat we buren zijn. Ik zag je auto onder aan het pad staan. Mijn vakantiehuisje ligt hier om de hoek aan het grotere strand.’ Hij wees in westelijke richting. ‘Op vijf minuten lopen. Als je iets nodig hebt, hoef je alleen het visserspad te volgen.’
‘Oké, ja, goed om te weten. Dankjewel.’ Ze voelde een tinteling die vanuit haar buik naar haar bekken trok.
‘Geniet van je avond.’ Hij draaide zich om.
‘Jij ook.’ Voordat ze verder nog iets kon zeggen, was hij door het hekje gelopen en door het gewas rondom het huisje aan het zicht onttrokken. Wat stom! Ze had hem op z’n minst een drankje moeten aanbieden voor het helpen van daarnet, maar ze had zich zo betrapt gevoeld dat ze even helemaal van de leg was geweest. Met een zucht die het midden hield tussen frustratie en opluchting wilde ze net het huisje binnenlopen toen ze het hekje weer hoorde.
‘Sorry.’ Opnieuw Matteo. ‘Hierna laat ik je echt met rust, maar weet je waar je moet zijn in het dorp? Je kent het hier nog niet zo goed, toch?’
Tara haalde glimlachend haar schouders op. ‘Wat lief. En nee, ik ken het nog niet echt. Ik ben hier heel lang geleden een keer geweest.’
‘Ik kan… Heb je zin…’ even veranderde hij in een verlegen jongen, ‘…om morgenavond te eten? Er zit een heel goed visrestaurant in het dorp, daar kan ik je mee naartoe nemen. Dan laat ik je meteen de winkeltjes zien waar ze de lekkerste lokale dingen hebben.’
Tara voelde haar hart een sprongetje maken. ‘Ja, leuk! Hoe laat?’
‘8 uur?’
‘Perfect.’
Ze huppelde haast het huisje binnen. De ontmoeting van vanmiddag kreeg een leuk staartje. Maikel zou dit afkeuren, maar daar hoefde ze zich niks meer van aan te trekken. Tara voelde zich vijf jaar jonger. Ze trok snel een luchtig hemdje en kort broekje aan en nestelde zich met een glas wijn en haar lasagne aan tafel.

De dag erop was voorbijgevlogen. Nadat ze wandelend boodschappen was gaan doen in het dorpje, had ze zich overgegeven aan de luiheid van de middag. Urenlang had ze lezend op haar terras doorgebracht, af en toe een duik nemend als haar lichaam te heet werd van de zon. Maar nu was het half 8 geweest, besefte ze zich met een schok, en moest ze zich razendsnel gaan klaarmaken voor haar etentje. Gauw trok ze het beige linnen jurkje aan dat ze voor deze reis had gekocht, liet haar haar losvallen en koos grote gouden oorringen. Een vleugje mascara, wat lipgloss.

Een zacht gekuch klonk van buiten. ‘Goedenavond’, klonk het vragend. Daar was Matteo al.
Tara’s hart sloeg even over toen ze de drempel van het huisje overstapte, het terras op. My goodness, wat is hij knap! Daar stond hij in zijn navykleurige overhemd waarvan hij de vier bovenste knoopjes nonchalant open had gelaten. Haar blik schoot naar zijn borst en in een flits zag ze de schittering van een goudkleurig kettinkje. Maikel zei altijd dat hij sieraden bij mannen overdreven vond, maar Tara had er altijd stiekem een zwak voor gehad, helemaal als ze werden gedragen door mannen met een gebruinde huid.
‘Hey.’ Ze liep naar hem toe om hem te omhelzen en inhaleerde de subtiele zeepachtige geur die van hem afkwam toen ze haar armen om hem heen sloeg. ‘Wat aardig dat je me mee uit neemt.’ Ze zette een stap terug en keek hem aan.
‘De eer is volledig aan mij.’ Zijn blik was ondoorgrondelijk. ‘Zullen we?’
Al pratend liepen ze naar het visrestaurant, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze elkaar al langer kenden dan een dag. Hij wees haar op de lekkere bakker, de beste slager en de goede wijnhandel (‘als je hier mijn naam noemt, geven ze je een betere prijs’).

Ze had zich op haar gemak gevoeld tijdens de wandeling, haar lichaam tintelend bij elke vluchtige aanraking, maar nu ze waren gaan zitten in het intieme restaurant, voelde Tara opeens een golf van zenuwen door haar buik kolken.
‘Zit je goed?’, vroeg hij, terwijl zijn telefoon voor de derde keer in vijf minuten trilde. Zijn hand schoot er automatisch naartoe, maar hij trok hem weer terug alsof hij zich had gebrand.
‘Moet je daar niet even naar kijken?’, vroeg Tara.
‘Nee.’ Hij glimlachte, maar ze zag spanning rond zijn ogen. ‘Dit is belangrijker.’
‘Het lijkt wel urgent.’
‘Alles is urgent in mijn werk.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Twee jaar geleden verloor ik een geliefde omdat ik altijd maar bezig was met “nog even dit mailtje” en “nog even dat telefoontje”. Op een gegeven moment was ze gewoon weg.’ Hij zweeg even. ‘Maar dit is hoe je succesvol wordt, toch? Altijd aan staan. Grenzeloos zijn.’ Er klonk iets door in zijn stem dat Tara niet direct kon plaatsen. Trots? Twijfel?
‘En, werkt dat? Die grenzeloosheid?’
Hij lachte, maar het klonk bitter. ‘Mijn eerste start-up verkocht ik voor 3 miljoen toen ik 26 was. Mijn tweede voor het dubbele twee jaar later. En nu, op mijn 29e…’ Hij pakte zijn glas op, draaide het rond. ‘Nu werk ik aan iets dat nog groter moet worden.’
‘Maar?’
‘Maar soms…’ Hij keek haar aan en voor het eerst zag ze een barst in zijn zelfverzekerde façade. ‘Soms vraag ik me af of dit het nou is. Of succes echt zit in nóg een miljoen. Nóg een deal.’ Zijn telefoon trilde weer. Deze keer keek hij ernaar met iets dat op weerzin leek. ‘Maar ja, als je eenmaal in die flow zit… Het is als een trein die maar doordendert. Je weet niet meer hoe je moet stoppen.’
Tara herkende iets in zijn woorden. Zij had jaren gedacht dat zekerheid en structuur haar gelukkig zouden maken. Hij dacht dat eindeloos doorgaan en steeds meer succes hem vervulling zouden brengen. Twee verschillende manieren om controle te zoeken over het leven.
‘En je strandhuisje dan?’, vroeg ze. ‘Is dat niet juist om tot rust te komen?’
Hij grijnsde schuldbewust. ‘Dat was wel het idee, ja. Maar meestal eindig ik hier met mijn laptop op het terras. Door het tijdsverschil met de States kan ik ‘s avonds en ‘s nachts perfect meetings plannen.’ Hij zuchtte. ‘Ik weet dat het niet gezond is. Maar het is ook… verslavend. Die kick als weer iets lukt. Als je weer iets hebt opgebouwd.’
Zijn telefoon trilde opnieuw. Deze keer nam hij wel op: ‘Olá. Li a mensagem. Tudo bem. Falamos.’ Het was een kort gesprekje. ‘Sorry hoor.’ Hij zette de telefoon op stil. ‘De rest van de avond worden we niet meer gestoord.’
Het klonk als een belofte, maar Tara vroeg zich af tegen wie hij die eigenlijk maakte – tegen haar, of tegen zichzelf.
‘Zal ik wat voor ons bestellen?’, vroeg hij spontaan. ‘Het eten is hier echt fenomenaal.’
Tara knikte. ‘Jij bent de kenner, dus ik leg mijn culinaire lot helemaal in jouw handen.’ Even aarzelde ze, maar ze besloot hem toch in vertrouwen te nemen. ‘Het is alweer een tijdje geleden dat ik uit ben gegaan met iemand anders dan mijn man. Mijn ex-man’, voegde ze er ter verduidelijking aan toe. ‘Alhoewel ik met hem ook niet vaak uitging. Met Maikel was het leven heel… voorspelbaar. Alles draaide om structuur, schema’s, de juiste hypotheekrente. Ik dacht dat dat veiligheid was…’ Ze keek in haar glas, ‘…totdat ik voelde dat dat niet klopte. In ieder geval niet voor mij.’

Matteo’s blik werd plotseling intens, zijn donkere ogen nestelden zich in de hare: ‘Misschien is veiligheid soms gewoon een mooi woord voor stilstand.’ Hij liet een pauze vallen, maar ging toen verder. ‘Ik ken je natuurlijk amper, maar het gevoel dat ik bij je krijg is juist dat verlangen naar avontuur, naar nieuwe dingen doen. Of heb ik het mis?’
‘Dat klopt.’ Tara sloeg haar ogen neer. ‘Ik heb in mijn huwelijk iets van mezelf verloren wat ik nu weer probeer terug te vinden.’ Ze keek Matteo weer aan. ‘Deze vakantie vormt daar hopelijk het begin van.’
‘Ik weet zeker dat je dat gaat lukken. Je verdient het om te genieten.’
Ze voelde dezelfde krachtige energie die hij gisteren langs de weg had uitgestraald nu door haar eigen lichaam stromen. Het was alsof zijn aanwezigheid een schakelaar in haar omzette. Ze hief het glas vinho verde dat net was gebracht naar hem op: ‘Je hebt gelijk. Laten we daarop proosten.’ De pareltjes in de wijn dansten in het kaarslicht.
‘Saúde’, zei hij zacht. ‘Op de nieuwe Tara.’ Ze namen allebei een slok van hun glas terwijl ze elkaar kort aankeken.

De ober bracht verse oesters, gebakken inktvisjes, een knapperige salade. Terwijl ze aten, vertelde Matteo over zijn leven in Lissabon, over zijn nieuwe bedrijf. Zij vertelde over haar droom om binnenhuisarchitect te worden, over de danslessen die ze sinds kort nam, over haar dochters. Het gesprek vloeide moeiteloos nu ze niet meer gestoord werden door zijn telefoon. Bij het dessert – verse vijgen met honing – keek ze in zijn ogen en merkte een vonk van herkenning: zijn levenslust raakte iets in haar dat lang bedolven was geweest. Het was nog maar haar tweede dag hier, maar ze voelde al hoe de zwaarte van haar oude leven wegsmolt. Ze hoopte dat deze vakantievriend haar nog meer zou inspireren, want meer dan vriendschap zou het niet worden. De realiteit was dat hij veel te jong was voor haar, hoezeer ze ook genoot van zijn avances en van hun aantrekkingskracht, want die was voelbaar, waarschijnlijk zelfs voor de ober en alle mensen in het restaurantje. Daarbij, ze was écht niet op zoek naar iets wat de ongecompliceerdheid van deze vakantie in de weg zou komen te staan. Lucht en lichtheid, dat was het doel.

Maar toen ze na het afrekenen over het slingerende kustpad naar huis liepen – de nachtlucht helder en warm, hun voetstappen knisperend op het gravel – moest haar interne rationele betoog snel plaatsmaken voor een emotionelere versie. Helemaal toen Matteo vlak voor haar huisje bleef staan en haar zachtjes dichterbij trok. ‘Stop even, kijk eens naar dat uitzicht.’
Haar hart bonkte in haar lichaam. Ze keek richting de zee met de heldere, bijna volle maan aan de linkerkant en het verlichte dorp aan de andere kant. ‘Wauw’, zuchtte ze, ‘dit is adembenemend’.
Ze voelde Matteo’s blik op zich gericht terwijl ze zich ook sterk bewust was van zijn nabijheid. ‘Jij bent adembenemend.’ Zijn stem was diep en hees.
Ze draaide zich om en raakte kort zijn gezicht aan. ‘Dankje. Je bent te lief.’ Zijn stoppelbaard voelde zowel ruw als zacht onder haar vingertoppen.
Langzaam boog hij zich naar voren, terwijl zijn handen haar heupen omvatten. ‘Ik ben niet te lief, ik meen wat ik zeg, je bent prachtig. En de energie die je uitstraalt is aanstekelijk.’ Hij zette een stap naar voren zodat ze tegen elkaar aanstonden. Hij boog zich naar voren en fluisterde in haar oor: ‘Mag ik je zoenen?’

Ze knikte instemmend. En toen haar lippen de zijne raakten, als een langzame ontdekkingstocht, werd het een beetje mistig in haar hoofd. Dit gevoel. Deze sensaties. Het was bedwelmend. Zijn tong gleed over de hare, liefhebbend, plagend. Ze drukte zich tegen hem aan en reageerde op zijn kundige aanrakingen. Zachtjes kreunde ze.

‘Weet je’, hij had zijn hoofd weer omhoog gekanteld, ‘toen ik je gisteren zag staan langs de kant van de weg, fantaseerde ik hier al over.’
‘Matteo’, zei ze zachtjes, ‘Dit moeten we niet doen. Ons leeftijdsverschil…’
‘Leeftijd zegt mij niks. Jij zegt mij wat.’ En opnieuw vond zijn mond de hare. Deze keer intenser dan ervoor. Zijn tong nog hongeriger. Hun lichamen nog dichter tegen elkaar aan. Ze voelde zijn erectie tegen haar onderbuik aandrukken en ook de plotselinge vochtigheid van haar slipje. Wat gebeurde er? Zijn hand verplaatste zich naar haar borst en hij begon door de stof van haar jurkje haar harde tepel te masseren. Hij deed precies wat ze lekker vond. Zachte, cirkelvormige bewegingen. Een zucht perste zich door haar lippen terwijl zijn vingers haar tepel knedend omsloten.
‘Weet je’, fluisterde hij hees tegen haar lippen, zijn vingers bleven spelen, ‘ik voel dat wij een connectie hebben die bijzonder is.’
Haar hand bewoog zich naar de voorkant van zijn broek en ze voelde hoe hard hij al was. Even hapte ze naar adem. Een dierlijke lust maakte zich van haar meester. Zijn hand gleed als reactie naar haar heup, en toen, net toen zijn vingers onder de zoom van haar jurk wilden glijden, hoorden ze stemmen op het pad beneden.

De volgende aflevering luister (of lees) je op dinsdag 29 juli 2025.

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

'Terwijl ze zoenen, kan ik m’n ogen niet van ze afhouden. En dan ineens vragen ze of ik mee wil doen'Lees ook