In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Safiya* (29). Ze is moeder van een dochter (3) en in verwachting van haar tweede.
“Ik werd moeder op mijn 26e en was op dat moment de enige in mijn vriendengroep die in deze fase zat. Dat was geen groot probleem, maar het voelde voor mij wél alsof niemand me goed begreep. ‘Waarom zegde je die afspraak af?’, ‘Waarom ben je weer moe?’, dat soort vragen kreeg ik regelmatig. Het was lastig dat ik deze ervaring niet goed met hen kon delen.
Na de bevalling had mijn vriend ook maar vijf dagen verlof, dus ik moest alles al vrij snel alleen doen. De kraamhulp hielp wel bij het huishouden, maar ik kreeg niet echt moederlijk advies van haar. Toen zij vertrok vond ik het dus alleen maar moeilijker worden. Mijn man draaide lange dagen, dus het zwaartepunt van de zorg lag volledig bij mij. Je krijgt gewoon geen rust.
Als je kind dan ook nog vaak urenlang achter elkaar huilt en je niet weet wat je ermee aan moet, is dat verschrikkelijk. Ik probeerde natuurlijk borstvoeding te geven of checkte de luier, maar dan was mijn trukendoos ook wel leeg. Ik wist gewoon niet goed waar ik mee bezig was.”
“Als ik aan familie of vrienden vertelde dat ik daar moeite mee had en me alleen voelde, kreeg ik vaak te horen: ‘Is een fase, komt wel goed. Hoort erbij.’ Maar dat was op dat moment helemaal niet waar ik behoefte aan had. Ik vroeg mezelf echt regelmatig af: waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Kan ik dit wel? Ik voelde me onbegrepen en had echt behoefte aan meer praktische hulp en ja, ook wat meer medeleven.
Ook bij het consultatiebureau ving ik bot. Ik had na een aantal weken het idee dat er écht iets niet goed zat bij mijn dochter. Ze bleef maar huilen, wat ik ook probeerde. Toch kreeg ik steeds hetzelfde advies: ‘Wacht af of het erger wordt, en bel dan terug’. Ja, als ik dat dan al drie keer doe moet je daar wel iets mee gaan doen, toch?
Uiteindelijk bleek dat ze veel te weinig melk kreeg bij de borstvoeding en dat ze dus huilde door de honger. Omdat ik niet wist op welke signalen ik moest letten, heeft het dus weken geduurd tot we dit wisten en een oplossing hadden. Ze hield er gelukkig niets aan over, maar fijn is anders.”
“Die periode betekent gelukkig niet dat ik nu nog steeds ‘moeite’ heb met mijn dochter of met het moederschap. Ik ben ontzettend blij dat ze er is en ben inmiddels een stuk relaxter, ook omdat het beter met haar gaat. Het is geweldig om haar te zien opgroeien en ik ben heel benieuwd naar de volgende.
Maar ja, ergens blijft dat spannend. Zou alles nu wél goed gaan? Ik merk dat ik automatisch rekening houd met veel meer scenario’s en heb al geregeld dat de kinderen straks af en toe een dag naar familie kunnen. Zo kan ik tegen die tijd ook nog op adem komen en voor mezelf zorgen. Dat gaat mijn kinderen ook verder helpen.
Wat ik vooral aan andere moeders wil meegeven: volg je moedergevoel. Het was een zware periode waarin ik niet veel zeker wist, maar het gevoel dat er iets niet goed zat bij mijn dochter klopte wel. Het voelde alsof ik niet werd geloofd, maar ik ben door blijven zeuren tot ze het serieus namen. Volg dat moedergevoel, dus. Zorg dat het opgelost wordt.”
*Wegens privacyredenen is deze naam gefingeerd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Rianne (35) heeft een avontuurlijke peutertweeling: 'Ik voel me soms compleet total loss'
