Angststoornis

“Op mijn 26e werd ik moeder van mijn eerste dochter. Waar ik altijd vond dat je op kraamvisite gaat om de baby vast te houden, gebeurde er iets toen ik zélf een baby kreeg. Eigenlijk moest iedereen van haar afblijven. Oké, haar vader mocht haar oppakken, maar verder? Zodra ze in iemands armen lag wilde ik haar zo snel mogelijk terug. Ik ontwikkelde een angststoornis: ik was extreem bang om haar te verliezen.

Ik gaf haar wel aan visite, maar ging daarmee eigenlijk continu over mijn eigen grens heen. Ik heb wel een paar keer mijn man gebeld toen hij aan het werk was, huilend: ‘Je moet de visite afbellen, straks willen ze haar vasthouden’. Ik was bang dat ze haar zouden laten vallen, dat iets mis zou lopen en ze dood zou gaan.

Die angst had ik ook als ik beneden zat en zij boven lag te slapen. Elk kwartier wilde ik even kijken of ze nog ademde. In mijn hoofd had ik hele scenario’s klaar: niet schrikken als ze blauw is, eerst beademen, dán reanimeren.”

Hulp

“Eerst had ik niet helemaal door hoe heftig mijn gedrag was. Ik dacht: alle moeders voelen dit zo intens. Ik kwam er pas achter toen mijn verlof voorbij was en ik na een maand werken nog steeds moest huilen als ik haar naar de opvang bracht. Ik had er geen vertrouwen in dat ze daar veilig was. Toen landde het kwartje: dit klopt niet, ik hoor niet alleen mezelf met haar te vertrouwen.

Ik belde een psycholoog en heb daar drie maanden op de bank gezeten. Zij hielp me met minder vaak naar boven rennen om te checken of mijn dochter nog leefde: elke dag een paar minuten langer wachten. Ik vond het verschrikkelijk. Echt, ik zat al klaar om mijn psycholoog de schuld te geven als er wél iets mis was en ik hierdoor te laat kwam.

Bij mijn tweede kind kwam de angststoornis gewoon weer terug, al had ik het toen iets beter onder controle. Ik wist dat het zou komen, en ik weet eigenlijk ook zeker dat het bij mijn derde weer zo zal zijn. Het is een onderdeel van mij en ik weet nu beter hoe ik ermee moet omgaan. Dat sluit alleen niet altijd aan op de norm die mensen gewend zijn.”

Liever niet vasthouden

“De eerste keer kozen we dus voor kraamvisite, de tweede keer voor een kraamfeest. De hele tijd hing ze bij mij, of mijn man, in de draagzak. Mensen konden haar zien, maar wij hielden haar vast en gaven de flesjes. Dat werkte top, al vond niet iedereen het leuk. Ze snapten het niet en dat begrijp ik: je weet alleen hoe groot die angst is, als je het zelf óók ervaren hebt.

Soms was het enorm ongemakkelijk. Als ik uitlegde waarom ik het spannend vond was iedereen heel begripvol, maar zeiden ze bijna allemaal: ‘Maar ík mag haar toch wel vasthouden?’. Ze doen alsof ze het begrijpen, maar zien zichzelf als uitzondering op de regel. Als blijkt dat ze dat niet zijn, is er ineens onbegrip.”

Sociaal wenselijk

“Bij onze derde gaan we weer voor een kraamfeest. De eerste paar weken zijn onze ouders, broers en zussen welkom, verder niemand. Ik wil de rust bewaren en tijd hebben om met mijn baby te bonden, zonder het gevoel te hebben dat ik sociaal wenselijk bezig moet zijn. Dat is nu een stuk makkelijker omdat de mensen om ons heen de situatie kennen.

Maar sowieso vind ik dat het meer de norm moet zijn om te doen wat voor jóu goed voelt. Ja, ik heb een angststoornis, daar kan ik inmiddels beter mee omgaan. Maar ik blijf het gek vinden dat we er altijd maar van uitgaan dat alles ‘moet’ zoals je het gewend bent. Bewaar je eigen grenzen waar nodig en heb respect voor de manier waarop een ander het doet. Heel makkelijk, eigenlijk.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookNia's roze wolk was ver te zoeken: 'Als ik alleen was, googelde ik op 'spijt van moederschap''