In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Jolijn Floot (29).
Haar vader Ben overleed in 2021 aan de gevolgen van Non-Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker.
“Mijn vader was een man van weinig woorden”, vertelt Jolijn. “Hij was de jongste van vier. Had twee broers en een oudere zus. Iedereen noemde hem liefkozend Bennie. Ik kon altijd bij hem terecht. Hij had nooit een oordeel en ik heb hem nooit boos gezien. Hij was een rustige persoon.”
Jolijn is een vaderskindje. “Ik kon goed met mijn vader levelen. We waren uit hetzelfde hout gesneden. Hielden van dezelfde dingen. Hij hielp mij regelmatig met mijn huiswerk. Hij was hobbyfotograaf en ging graag de natuur in. Dan ging ik mee, dat vond ik heerlijk.” Ben doet onderzoek naar kanker op het laboratorium van het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam. “Ik ging af en toe mee om te kijken en te helpen. Dat was ons vader-dochtermomentje.”
In 2019 slaat het noodlot toe. “Hij was net met pensioen. Samen met zijn collega’s had ik een surpriseparty geregeld, toen hij ontdekte dat hij een verdikking in zijn hals had. Hij dacht dat het niks was, maar het werd steeds groter.” Hij gaat naar de huisarts, wordt doorverwezen naar het ziekenhuis en blijkt Non-Hodgkin te hebben. “Ik woonde niet meer thuis, hij kwam langs en zei: ‘Ze noemen het kanker, maar dat is het eigenlijk niet echt. Het is gemakkelijk te genezen.’ Hij deed luchtig, omdat hij wist dat ik me ontzettend zorgen zou maken.”
De behandeling gaat van start. “Die sloeg aan en leek te helpen, maar het kwam weer terug. In maart 2021 deden ze een stamceltransplantatie met zijn eigen cellen. Vier weken lag hij in het ziekenhuis in Hoofddorp, maar het was goed gegaan.” De vreugde is van korte duur. ” In september kwamen ze erachter dat hij een tumor in zijn oogkas had zitten. Opnieuw startten ze een behandeling, een combinatie van chemotherapie en bestraling. Maar de tumor groeide snel. Er was niet tegenop te vechten. Hij begon met een experimentele immunotherapie, maar toen hij vreemde klachten kreeg, zeiden de artsen: ‘Als je deze therapie doorzet, wordt dat je dood. We kunnen niks meer doen’. Hij heeft daarna nog zes weken geleefd.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het zijn intense weken voor Jolijn, haar moeder en haar broer. “Ik had de behoefte om alles te vragen en te bespreken. Nu kon het nog, maar hij was daar nog niet. Hij wist niet hoe zijn uitvaart eruit moest zien en of hij eventueel euthanasie zou willen. Maar dat veranderde snel. Op een geven moment was hij zo ziek dat hij zijn hele uitvaart regelde, tot de kist aan toe.”
Haar vader draagt altijd een klavertje vier bij zich. “Ik vond er vroeger ook een, maar raakte deze kwijt. Papa vond in Frankrijk een nieuwe voor mij en deze bewaar ik nog altijd thuis. In de laatste zes weken voor zijn dood vroeg ik hem om toestemming voor een tattoo van een klavertje als aandenken aan hem, zodat hij op die manier altijd bij mij zou zijn. Normaal gesproken had hij een hekel aan tattoos, maar dit keurde hij goed.”
Ze geeft haar vader het boek Pap, vertel eens. “Daarin staan alle vragen die je na een overlijden te binnen kunnen schieten. Hij heeft daar zijn naslagwerk van gemaakt. Is er tot op zijn laatste dag mee bezig geweest en heeft het mij toen persoonlijk overhandigd.”
De situatie wordt ondragelijk en Ben kiest voor euthanasie. “Ik zei tegen hem dat hij mocht gaan. Dat maakte hem ontzettend emotioneel, en ik heb hem nooit emotioneel gezien. Dat was het enige wat hij van mij nodig had, antwoordde hij.” Zelf is ze er niet bij. “Dat vond ik te zwaar. Maar om half drie – toen het gebeurde – zat ik in mijn woonkamer en heb ik de laatste bladzijdes uit het boek gelezen. Ik wist dat hij zijn laatste adem uitblies en was in gedachten bij hem.”
Jolijn mist haar vader. “Hij was altijd thuis, had zijn vaste plek op de bank. Als ik langskwam of wat moest ophalen, dan zat hij daar altijd. Dat was fijn. Hij was er om naar me te luisteren, maakte grapjes of gaf me wijze raad. Ik heb altijd tegen hem gezegd: ‘Je wordt een sterretje’, ook om het een naam te geven. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Daar geloofde hij niet in. Toch zei hij: ‘Houd dat sterretje maar goed in de gaten’. Natuurlijk ook om mij een goed gevoel te geven, maar toch heb ik het idee dat hij met mij meekijkt.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De vriendin van Jeroen-Martijn overleed aan borstkanker: 'Samen zochten we haar kist uit'
Een jaar na zijn overlijden, laten Jolijn en haar broer een wensballon op voor hun vader.
