Maar zonder succes. IUI en IVF hebben geen zin en ze gaat een ICSI-traject in: intra cytoplasmatische sperma injectie. Daarbij wordt er voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt. “Dat was heftig.” In twee jaar tijd ondergaat ze zeven behandelingen. “Eigenlijk was ik – door de hormonen – zwanger, maar dan zonder een kind te krijgen.” Ze besluit het nog één keer te proberen. “Door een laagje bij mijn baarmoeder weg te halen dat zou moeten helen, zou de kans dat de eicel en de zaadcel in de embryo nestelen groter zijn.”

Een drieling

Dat werkt. “Ik zat met vrienden in de tuin en besloot een zwangerschapstest te doen. Het zou fijn zijn om met hen te zijn als ik slecht nieuws kreeg. Dus ging ik even naar de wc en toen zag ik twee streepjes. Verrek, ik was zwanger! Ik ging terug de tuin in en zei: ‘Ik ben niet meer alleen.’ Die week heb ik nog zo’n tien testen gedaan, maar ik was écht in verwachting.”

Dat bevestigt ook de dokter als hij een echo maakt. “Maar op die echo zag ik niet één baby, maar drie. De arts was daar niet blij mee. Hij opperde meteen dat ik er een of twee zou kunnen laten aborteren. Ik ben 1.58 meter en weeg 48 kilo. Een drieling zou risicovol zijn, voor mij en de baby’s. Maar ik wilde dat gesprek niet voeren. Ik wist dat ik alle drie deze kindjes zou gaan baren.”

Lees ookJolanda (34) zit in de vervroegde overgang: onvruchtbaar maar wel een grote kinderwens

Zware hartafwijking

Met 20 weken heeft Tatiana een gesprek in het ziekenhuis. “Daar hoorde ik dat Hope (een van haar drie meiden – red.) een zware hartafwijking had en dat het niet duidelijk was of ze het zou gaan halen. In mijn buik zat ze goed, maar met de geboorte zou het mis kunnen gaan. Daar heb ik veel verdriet van gehad, maar ik heb besloten er niet te veel over te praten. Dan zouden mensen gaan vragen of ik niet bang was en dat zou het allemaal alleen maar erger maken.”

Als ze 33 weken zwanger is, mag ze niet meer lopen of zelfstandig douchen. “Ik had het zwaar. Ik was zo enorm, ik plofte bijna uit elkaar. Maar ik moest door tot het bittere einde, want dan was de kans het grootst dat Hope het zou halen.”

Verschrikkelijke bevalling

Inmiddels is ze de trotse moeder van Hope, Faith en Charity. “De bevalling was verschrikkelijk, de keizersnede een hel. Ik heb bijna zelf het loodje gelegd. Door de migraine kon ik nauwelijks nog iets zien. Ik verloor twee liter bloed en niets in mijn buik zat meer waar het hoorde te zitten. Drie dagen lang was ik van de kaart. Ik kreeg morfine en een bloedtransfusie.”

Ook Hope heeft het zwaar. “Ze moest na zeven dagen met spoed geopereerd worden en heeft zo’n vijf weken op de intensive care gelegen.” Na een paar weken mag ook zij eindelijk mee naar huis, maar van een happy ending is nog geen sprake. “Binnen een tot drie weken wordt ze opgeroepen voor een zware hartoperatie. Een operatie met het risico dat ze het niet haalt. De artsen zullen haar in coma houden.”

Grote hartoperatie

Toch blijft ze positief. “Hope verdient een moeder die haar elk moment van haar leven blij maakt. Daarom kom ik niet met een huilend gezicht naar haar toe, maar met een vrolijk gezicht en laat ik haar lachen. Ik ben dankbaar dat ik haar heb gekregen. Zij heeft me laten zien dat het leven je niet zomaar gegeven is. Ik ben zo trots op haar.” Ze heeft goede hoop dat het allemaal goed komt. “Als het straks allemaal achter de rug is, het is goed gegaan en ze is hersteld, dan zal ik wel even breken. Maar voor nu ga ik uit van het goede, anders houd ik het niet vol.”

Hoe ze het vindt dat ze nu in één klap van geen naar drie kinderen is gegaan? “Ik vind het superleuk. Ik heb drie kinderen die altijd naar mij lachen! We zijn zo goed op elkaar ingespeeld, maar je moet verder niet te veel meer willen. Een avond stappen is er niet meer bij. Ik ben altijd met de kinderen bezig en ik zou niet meer anders willen.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Tatiana (@drielingmoeder_tatiana)

Lees ookTijdens Khitana's drielingzwangerschap gaf haar gynaecoloog de optie 1 baby weg te halen