Ruzie, verraad en verstoting: het komt voor in de beste families. In deze rubriek vertellen vrouwen over de pijn, de botsingen en het loslaten van wie hen ooit het meest dierbaar waren.
Deze week vertelt Saskia (55) hoe jaren van zorgen om haar zoon uitmonden in een volledige breuk.
“Samen met mijn man kregen we in 1995 een dochter en een paar jaar later een zoon”, vertelt Saskia. In 2003 verliest het echtpaar hun derde kindje vlak na de geboorte. Dat verlies snijdt diep. “Achteraf voelt dat als een kantelpunt. Mensen om ons heen wisten niet hoe ze moeten reageren en het verdriet werd vaak genegeerd.”
“Een paar jaar later werd onze jongste zoon met een motorische beperking geboren. Terwijl ik vocht voor de juiste zorg en revalidatie, zag ik hoe mijn man steeds verder wegzakte in werken, roken en drinken. Ik wilde het verdriet voelen en hij vluchtte er juist van weg.” Een scheiding volgt en Saskia staat er met drie kinderen alleen voor.
Suus (47): 'Mijn hele leven deed ik alles om mijn vader te pleasen, tot het genoeg was en ik het contact verbrak'
Als haar middelste zoon zich thuis en op school steeds meer terugtrekt, maakt Saskia zich zorgen. “Mijn gevoel bleek te kloppen. Hij vertelde dat hij een naar trauma had meegemaakt. Mijn wereld stortte in.” Saskia schakelt direct hulp in: EMDR, therapie en gesprekken met professionals. “Ik dacht: als we het maar aanpakken, komt het goed. Maar het ging juist steeds slechter. Elke vorm van hulp strandde, ook toen hij verhuisde naar begeleid wonen.”
“Hij lag hele dagen in bed, kwam nauwelijks nog buiten en raakte steeds verder van zichzelf verwijderd. Over zijn trauma kon hij niet praten. Blowen werd een dagelijks ritueel, en elke poging tot hulp liep op niets uit. Zijn hulpverleners zeiden tegen hem: ‘Een blowtje op z’n tijd moet kunnen,’ maar ze beseften niet dat hij, door zijn autistische spectrumstoornis, alles letterlijk neemt. Voor hem werd het geen uitzondering, maar een gewoonte.”
'Ik besta niet meer voor haar': Geertje over de verloren band met haar dochter
De afstand tussen Saskia en haar zoon groeit. “Ik probeerde alles: gesprekken, nieuwe behandelingen, andere begeleiders en zelfs een traject bij een gespecialiseerde kliniek. Maar hij wilde niet. Hij bleef zeggen dat hij geen hulp nodig had. Ik stond machteloos aan de zijlijn en kon alleen maar toekijken hoe hij zichzelf stukje bij beetje kwijtraakte.”
Een paar jaar later staat haar zoon plotseling op de stoep. Hij keek me amper aan en zei: ‘Ik heb besloten geen contact meer te willen.’ Daarna heeft hij me overal geblokkeerd. Als ik hem via social media probeer te bereiken, scheldt hij me de huid vol. Hij zegt dat ik hem heb laten vallen en dat ik niet genoeg voor hem heb gedaan, terwijl ik juist mijn hele leven in het teken van hem heb gezet. Het is pijnlijk om te zien hoe hij in een werkelijkheid leeft die niet klopt.”
Het verbroken contact voelt voor Saskia als een kras op haar ziel. “Ik weet hoe diep hij van binnen lijdt door zijn trauma, verslaving en autisme. Ik hoop dat hij ooit tot inzicht komt. Dat hij ziet hoeveel er van hem gehouden wordt, hoeveel mensen hem zouden willen helpen. En als die dag komt – of dat nu morgen is of over tien jaar – dan staat mijn hart open en mijn deur op een kier.”
Wil jij net als Saskia jouw verhaal delen over ruzie in de familie? Mail dan je verhaal, samen met je naam, leeftijd en telefoonnummer, naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘In de beste families’. Dit kan uiteraard ook anoniem.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Fee sleepte haar vader voor de rechter: ‘Daarna kon ik het contact met hem niet meer aan'
Mirjam Rasmussens is redacteur bij LINDA. Je kan haar kennen van de rubriek In de beste families, maar ook over vrouwengezondheid, lifestyle en media schrijft ze met liefde. Als ze haar toetsenbord even met rust laat, danst en schildert ze graag.
