‘Het is pijnlijk duidelijk dat we onze kinderen niet adequaat voorbereiden op de realiteit van het leven’, begint GZ-psycholoog Anahí Israel (40) haar boodschap op LinkedIn. Haar verhaal maakt veel los.
Aan LINDA. vertelt ze meer over haar post. “Er moet verandering komen, en snel ook.”
Als GZ-psycholoog spreekt Anahí veel ouders over de opvoeding van hun (jonge) kinderen. Door de gesprekken wordt het haar duidelijk waar ouders tegenwoordig tegenaanlopen – inclusief zijzelf. Als moeder van drie kinderen weet ze als geen ander hoe moeilijk het kan zijn. Daar schrijft ze over op LinkedIn. “Het moest me van het hart”, vertelt ze. “De tekst gaat over een pijnlijk snijpunt dat ik veel om me heen zie, zowel privé als in de praktijk. Het is confronterend.”
Ze vervolgt: “We zijn nog nooit zo kwetsbaar geweest als nu. We leven in een enorm goede tijd, maar dat betekent niet dat we sterke mensen creëren. Ik loop dagelijks tegen dilemma’s aan. Alles over schermtijd en sociale media vind ik de grootste uitdaging, of vriendjes over de vloer die niks lusten. Ik ben van eten wat de pot schaft. Hoe ga je daar dan mee om? We worden overspoeld met ongezonde verleidingen, waarop weinig ouders grip lijken te hebben. Bovendien worden kinderen blootgesteld aan beeldmateriaal waarvan we liever zouden willen dat ze het niet zagen.”
Zie daar maar tegenin te gaan, weet ook Anahí. “We creëren lege hulzen met weinig ruggengraat door alles in handen te geven, of uit handen te nemen. Ja, dan knakt het snel. Dan gooien veel mensen de handdoek in de ring rondom de opvoeding en geven we toe. Dat moeten we niet doen.”
Wanneer mag je kind op sociale media? 'Geef duidelijke grenzen mee'
Zelf streeft Anahí naar het bijbrengen van discipline. “Het begint bij het opstaan. Maken kinderen nog hun bed op? Helpen ze mee in het huishouden? Snoepgoed is genormaliseerd, terwijl er niks normaals aan is. Mijn partner en ik leggen dat aan banden. Een rozijn is ook snoepgoed. We beperken daarnaast de schermtijd, en schermen bepaalde media of spellen die op leeftijd gericht zijn af. Zo komt bijvoorbeeld Fortnite er niet in. Ik sluit niet uit dat hij het speelt bij anderen, maar het spel is vanaf twaalf jaar, dat is hij nog niet. Er is een bepaalde tendens gaande die ik niet wil meegeven aan mijn kinderen. Nog zo’n dilemma: ga je er niet in mee, dan wordt je kind gepest. Dat wil je natuurlijk ook niet.”
Anahí en haar partner vinden het belangrijk dat hun kinderen op eigen benen kunnen staan. “We staan náást onze kinderen, in plaats van dat we het voor hen oplossen. We geven tijd en aandacht aan hoe ze zelfstandig en zelfredzaam kunnen zijn, zodat ze zelf een oplossingsvermogen creëren.”
De reden dat bijna alle ouders hun jonge kinderen voor een scherm zetten? Eigenbelang
Haar stuk op LinkedIn noemt ze dan ook ‘een roep om meer discipline en doorzettingsvermogen creëren’. “Daarmee bedoel ik niet dat we het oude gedachtegoed moeten omarmen, maar dat we dat wel in een nieuw jasje kunnen gieten met de kennis van hedendaagse ontwikkelingen. Oude aanspreekvormen, zoals meneer, mevrouw en u, mogen we best weer oppakken. Juist ten dienste van de hele maatschappij. Als we hier niet op ingrijpen, zullen onze kinderen moeite hebben om banen te behouden, relaties op te bouwen of ondernemingen te laten floreren.”
Wat ze daarmee bedoelt? “Je ziet nu al in de westerse wereld dat een mindere periode aangaan bijna niet meer kan, het moet alleen maar leuk en goed gaan. We zijn geneigd ons te verliezen in sociale media, gaan minder een goed gesprek aan met naasten. Er is weinig interactie op middelbare scholen, terwijl sociaal contact een voorspeller is voor een gelukkig leven. We zijn verloren en verleerd om gewoon een sociale interactie aan te kunnen gaan.”
Volgens Anahí maakt het al een groot verschil als ouders vaker ‘nee’ zeggen tegen kinderen. Ze schrijft in haar post: ‘Het is tijd ze te behoeden voor overmatige schermtijd, en ze verveling te gunnen. Want juist in de ‘verveel-tijd’ ontstaat creativiteit. Daar is een groot gebrek aan. We moeten stoppen met het sussen van hun emoties.’
Ze licht toe: “Kinderen die twee jaar zijn, krijgen al een heleboel voor elkaar. Het is soms echt de omgekeerde wereld. We moeten kinderen weer leren wachten. Interne processen zoals stampvoetgedrag, boos worden en schreeuwen, daar kunnen ze juist van leren. Een kind leert door deze situatie zijn emoties te reguleren. Dat is een proces, het duurt even voordat dit lukt, maar we slaan dat hele proces nu over. Gun het kind ook z’n trauma – binnen kaders. Dat klinkt hard, maar daarmee creëer je dat er licht aan het einde van de tunnel verschijnt.”
Psycholoog over 'positief opvoeden': 'Je mag écht nog weleens nee zeggen'
In haar praktijk ziet ze dat veel ouders niet weten waar en hoe ze moeten beginnen. “Ouders voelen zich machteloos en onwetend over wat goed is. Waar te beginnen? Leidt het niet tot veel weerstand?” Daarom geeft Anahí alvast een aantal tips. “Ga eerst als ouder bij jezelf na waar je het laat liggen, waar je minder krachtige keuzes maakt – of gewoon zwakke keuzes maakt – om van iets – gezeur – af te zijn. Ga na waar je oplost voor je kind. Waar neem je iets uit handen, waar voeg je iets toe waardoor het leven van je kind comfortabeler wordt. Bijvoorbeeld: breng je je puber nog vaak weg, naar bijvoorbeeld de middelbare school?”
Ze vervolgt: “Leer te verdragen dat jouw kind oncomfortabele emoties heeft en het daarmee moet leren omgaan. Dat is één van de belangrijke taken van het ouderschap. Veel ouders die ik spreek hebben moeite om comfortabel te zijn met het oncomfortabele, zoals gejengel, geschreeuw en dreigen van kinderen, en zijn geneigd in korte termijn oplossingen te denken.”
Volgens opvoedcoach Joyce houd je zó de kerstvakantie gezellig: 'Bied rust en structuur'
“Show, don’t tell“, adviseert ze. “Als je als ouder met volle mond je kind corrigeert dat het niet met volle mond mag spreken, verlies je direct al het respect. Grijp je zelf om de haverklap naar iets lekkers of je telefoon? Ga dat na bij jezelf. En kom je er niet uit, zoek op tijd hulp, zoals bij Anahí.nu, om op de snelste manier de standaarden te verhogen. Laten we onze kinderen de discipline bijbrengen die ze nodig hebben om te gedijen, niet alleen voor henzelf, maar ook voor onze samenleving als geheel. Er moet verandering komen, en snel ook.”
Pedagoog Belle Barbé maakt podcast over opvoeden: 'Blunders zíjn het ouderschap'
