Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op‘ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan Jada (36), die nog regelmatig terugdenkt aan de laatste weken van haar vader.
“Mijn vader kreeg de diagnose ‘ongeneeslijk ziek’ toen ik zeventien was. De kanker was al te ver gevorderd om er nog iets aan te kunnen doen. We wisten dat hij zou overlijden, maar wilden natuurlijk dat hij nog wel goede zorg zou ontvangen. Hij verbleef daarom de laatste weken van zijn leven in een verzorgingstehuis.
Toen ik daar een keer binnenwandelde zag ik dat hij bezig was met het plannen van zijn eigen begrafenis. Ik trok dat heel slecht en werd er ontzettend boos van: waarom was hij dit aan het doen? Het voelde alsof hij het opgaf, terwijl ik heus wel wíst dat dit eraan zat te komen. Ik kon het gewoon niet accepteren, denk ik. Dit kwam te dichtbij.
Het gevolg: ik heb hem drie weken lang niet gesproken. Ik nam zijn belletjes niet op, ik ging niet langs, ik vroeg niet aan mijn moeder hoe het met hem ging. Ik heb de hele situatie genegeerd en gedaan alsof de ziekte en mijn vader niet bestonden. Onnodig koppig. Op aandringen van mijn moeder ging ik uiteindelijk weer naar hem toe. Ze zei: ‘Dit is niet alleen jouw tijd met hem, maar ook zijn tijd met jou’.”
Joy (33) is niet trots op haar brugpieper-zelf: 'Ik joeg hem die dag het randje over'
“Een paar weken later overleed hij. Toen kwam natuurlijk binnen hoeveel tijd ik had verspeeld, en realiseerde ik me dat ik het zó verkeerd had aangepakt. Ik denk dat mijn reactie een soort coping mechanisme was. Zo van ‘als ik nu stop met contact hebben, is het verlies straks misschien makkelijker’. Een gekke gedachtegang, zie ik nu, want ik heb zowel mezelf als mijn vader een aantal kostbare momenten ontnomen. En dat vind ik ontzettend zonde.
Ook na zijn overlijden was mijn aanpak rigoureus. Ik verwijderde zijn nummer meteen uit mijn telefoon en ben de volgende dag direct weer aan het werk gegaan, alsof er niets aan de hand was. Nog steeds denk ik daar regelmatig aan terug. Ik had er meer tijd voor mogen nemen, zeker toen mijn vader er nog was. Dit krijg ik gewoon nooit meer terug.”
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent, net als een van deze vrouwen? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.
Gwens ruzie met haar zusje liep uit de hand: 'Ze bleef roerloos liggen, ik gillen natuurlijk'
