Marjolein Lohmann (36) krijgt na allebei haar bevallingen kraamvrouwenkoorts. De impact daarvan is groot, zowel geestelijk als lichamelijk. “De eerste twaalf weken was er een oppas, omdat ik moest slapen.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Het is 2019 als Marjolein erachter komt dat ze haar eerste kindje verwacht. “Ik had last van ochtendmisselijkheid, maar los daarvan voelde ik me goed en kwam ik de dagen prima door.”
Ook de bevalling valt haar mee. “Ik was best ontspannen, ging er zonder verwachtingen in en in no time had ik volledige ontsluiting. Ik was thuis, had geen hele zware weeën, al deed het wel pijn. Bevallen is nou eenmaal niet enorm leuk, maar het ging me goed af.”
Na anderhalf uur persen blijkt Marjoleins dochter verkeerd om te liggen en besluit de verloskundige dat ze naar het ziekenhuis moet. Met een ambulance wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar komt Lotte niet veel later – met een knip en vacuümpomp – ter wereld. “Daarna moest ik alsnog onder het mes, omdat de placenta er niet uitkwam.”
Dat mag de pret echter niet drukken. Marjolein en haar man genieten met volle teugen van het pasgeboren wonder. Maar als hun baby zeven dagen oud is, wordt de kersverse moeder ziek. “Ik had koorts, maar – omdat we midden in de coronapandemie zaten – werd het in eerste instantie even aangekeken. Bovendien had ik een bobbeltje in mijn borst en dachten ze dat de koorts door een borstontsteking kwam.”
Maar haar situatie verslechtert snel. “Ik had buikpijn, verloor veel bloed en had 40 graden koorts. Een dag later was het al 40,8 graden. Ik werd in het ziekenhuis opgenomen en bleek kraamvrouwenkoorts te hebben. Het was kantje boord.”
Marjolein blijkt een streptokok te hebben gehad die tijdens het verwijderen van de placenta haar lichaam is binnengedrongen. “Ik had wel antibiotica gekregen, maar een minder sterke dan gebruikelijk, omdat ik allergisch ben. De variant die ik had gehad, was blijkbaar niet krachtig genoeg om de infectie tegen te gaan.”
Extreme misselijkheid verpestte zwangerschap Britt: 'Er zat nauwelijks nog kracht in mijn spieren'
Medicatie helpt haar er langzaam weer bovenop. “In totaal heb ik elf dagen koorts gehad. Vijf dagen daarvan lag ik in het ziekenhuis. Toen ik weer thuis was, is er twaalf weken een oppas geweest voor Lotte. Dat was echt nodig, want ik moest slapen.”
Het zet het stel aan het denken. “We wilden graag een tweede kindje, maar ik wilde eerst weten hoe groot de kans was dat dit opnieuw zou gebeuren. Een baby heeft een moeder nodig. Maar volgens de artsen was de kans dat ik de loterij zou winnen groter dan dat dit nog een keer zou gebeuren.”
Toch herkent ze de signalen na de geboorte van zoon Mats afgelopen april onmiddellijk. “Ik belde de verloskundige en zei: ‘Je moet me naar het ziekenhuis sturen’. Binnen 24 uur zat ik aan de antibiotica. Dat was een wereld van verschil vergeleken met de eerste keer.” Inmiddels is ze weer grotendeels hersteld. “Sinds kerst ben ik weer volledig aan het werk. Mijn bloedwaardes zijn op peil. Ik denk dat ik in de zomer weer helemaal de oude ben.”
De infecties hebben veel impact gehad op Marjolein en haar gezin. “Een jaar na de eerste bevalling besefte ik ineens dat het echt kantje boord is geweest. Dat zorgde voor koudwatervrees tijdens de zwangerschap van Mats. Inmiddels heb ik therapie gehad om alles een plekje te geven. Ik heb geaccepteerd dat het is gegaan zoals het is gegaan en geniet zo veel mogelijk.”
Ze concludeert: “Het was zwaar, maar het heeft ook voordelen gehad. Zo heb ik langer verlof gehad en daardoor meer tijd met mijn kinderen kunnen doorbrengen. Dat is goed geweest voor de relatie die ik met ze heb.” En met haar kinderen gaat het hartstikke goed. “We hebben het zo leuk met elkaar. Lotte is supertrots op haar kleine broertje en Mats is een blij ei.”
Ze drukt net bevallen vrouwen ten slotte op het hart om goed naar hun gevoel te luisteren. “Kraamvrouwenkoorts kan je je leven kosten. Dus heb je koorts in je kraamweek? Wacht dan niet af, maar doe er wat mee. Te lang wachten kan zorgen voor een veel langer herstel. Dat gun ik niemand.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar anna-neeltje.deboer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Lauriens baby bleef vastzitten tijdens geboorte: 'Zijn arm brak en zenuwen scheurden'
