De zwangerschap van Laura van den Hoven (28) verloopt voorspoedig, maar als ze 24 weken zwanger is begint ze te bloeden. Het vermoeden dat ze een blaasontsteking heeft, blijkt niet te kloppen. Het is nog veel te vroeg, maar de bevalling is begonnen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De eerste drie maanden van de zwangerschap was ik ziek, zwak en misselijk”, vertelt Laura. “Daarna ging het supergoed en was er niks aan de hand.”
Maar als ze 24 weken zwanger is, verliest ze lichtroze bloed. “Dat had ik aan het begin van de zwangerschap ook weleens gehad.” Het is vrijdagavond en het weekend staat op het punt van beginnen. “Ik ging naar de verloskundige. Zij stelde me gerust. Ze had gekeken, gevoeld en naar het hartje geluisterd en dat was allemaal goed. Ook had ik urine ingeleverd. Er was een lichte ontstekingswaarde te zien, waarschijnlijk had ik een blaasontsteking. Maandag moest ik maar even naar de huisarts.”
Het hele weekend blijft ze bloeden. “Maandag stond ik krom van de pijn. Het bloed was inmiddels donkerrood met klonten erin, maar ik dacht nog steeds dat ik een blaasontsteking had. Toen ik terugkwam uit mijn werk zei mijn partner: ‘Het gaat niet goed met je, hè?’ Hij vond dat we naar de verloskundige moesten gaan. Weer werd er gekeken, gevoeld en naar het hartje geluisterd. Volgens de verloskundige was er niks aan de hand, maar mijn partner vond dat ik er slecht uitzag en wilde dat ik een nacht zou blijven ter observatie.”
De verloskundige stemt daarmee in. “Ik werd aan allerlei apparaten gehangen en kreeg een infuus. Op de echo zag alles er prachtig uit. Voor de zekerheid werd ook mijn baarmoedermond bekeken. De eendenbek ging erin en toen bleek dat ik drie centimeter ontsluiting had. Binnen 2,5 uur zat ik al op tien centimeter.”
De bevalling is begonnen en dat zorgt voor stress en spanning. “Vanuit het academische ziekenhuis in Utrecht werden gespecialiseerde artsen naar Tilburg gebracht, omdat ze hier niet waren ingesteld op premature baby’s.” Ze zijn ruim op tijd. “Ik had zware weeën, maar de baby bleef de hele nacht zitten. ’s Ochtend ben ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis in Veldhoven overgebracht.”
Daar aangekomen krijgen de aanstaande ouders te horen wat er mogelijk kan gebeuren én de vraag wat ze precies willen. “Wij wilden dat ze er alles aan zouden doen om het leven van onze dochter goed te laten beginnen. Als er een kans was, wilden we dat ze ervoor gingen. Als ze geen kwaliteit van leven zou hebben, dan moesten ze stoppen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
Op 9 april 2024 komt dochter Noé met een spoedkeizersnede ter wereld. “Ze was 650 gram en ongeveer 30 centimeter, echt piepklein. De kinderarts nam haar meteen mee om haar op de beademing aan te sluiting. Er werden infusen aangelegd, bloedtransfusies gedaan en ze werd onderzocht. Haar vader is erbij geweest. Toen ze eenmaal aan de beademing lag, hebben ze haar heel even aan mij laten zien. Daarna is ze in een couveuse gelegd. Op dag twee heb ik haar pas kunnen vasthouden.”
Op het moment zelf beseft Laura nauwelijks wat er gebeurd is. “Ik was nog stoned van de medicatie, wist niet zo goed wat er aan de hand was. Pas een paar uur later besefte ik dat mijn dochter veel te vroeg was geboren. Ik stortte in. Dagenlang kon ik alleen maar huilen. Ik heb heel lang geroepen dat het mijn schuld was. Ik had haar niet in me kunnen houden.”
Inmiddels is Noé 2,5 maand oud. Ze ligt nog steeds in het ziekenhuis. “We hebben niet de kraamtijd gehad zoals anderen die hadden. ’s Ochtends hollen we naar het ziekenhuis om de kleine te knuffelen, er worden onderzoeken gedaan, artsen lopen in en uit. ’s Avonds gaan we terug naar huis om te gaan slapen.”
De kleine meid doet het wonder boven wonder ontzettend goed. “Ze gaat zo hard. In het begin was het kritiek. Ze heeft nog een heftige longontsteking gehad. De artsen dachten dat ze de volgende dag niet zou halen. Maar nu doet ze het supergoed. Ze moet nog leren drinken en een beetje groter en sterker worden en dan mag ze eindelijk mee naar huis.”
En hoe het met haar ouders gaat? “Ik heb goede gesprekken met een psycholoog en we hebben heel veel vrienden en familie om ons heen. En in het Ronald McDonald Huis hebben we veel kunnen praten met andere ouders van premature kinderen. Daar konden we over deze ervaring praten, dat is helend geweest.”
Goede en slechte momenten wisselen elkaar af. “De ene dag gaat het heel goed, de andere dag moet ik enorm huilen. Maar het gaat steeds beter, het is geruststellend dat we het ergste nu achter de rug hebben. En tussen mijn partner en mij gaat het heel erg goed. Wij kunnen samen heel goed praten.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Kim werd na complexe eerste bevalling ongepland zwanger: 'Ik dacht dat ik dood zou gaan'
