Dertig jaar geleden verloor Jennifer Khodabaks haar vriend Mike van Wordragen (23) bij een bungeejump. ‘Tijdens een saltosprong liet de zekering los. Hij viel tientallen meters naar beneden.’
“Het heeft me gevormd, maar niet gebroken”, vertelt Khodabaks (50) tegen LINDA.
“We ontmoetten elkaar zes jaar daarvoor bij een coffeeshop in Den Bosch. Ik was pas veertien. Superillegaal dat ik daar binnen was, maar goed. Hij was drie jaar ouder en een echte daredevil. Iemand die de grenzen opzocht, nergens bang voor was. Mike stond met een positieve instelling in het leven en was altijd in voor een grap. Na onze eerste date was ik verliefd, binnen no-time hadden we een relatie.
Hij was het helemaal voor mij. Op mijn zestiende trok ik bij hem in. We woonden samen op de bovenverdieping van het huis van zijn moeder, terwijl we spaarden voor de uitzet. Ik begon aan de kappersopleiding en hij moest verplicht in dienst. Ondertussen werkte hij bij een bandenfabriek. We waren eigenlijk heel burgerlijk: huisje, boompje, beestje, ondanks dat we graag het avontuur opzochten.”
“Zo werkten we een tijdje voor een Nederlands bedrijf op Ibiza dat bungeejumps uitvoerde. Mike was instructeur, ik stelde mensen gerust en controleerde of ze goed vastzaten. Het was in de jaren negentig nog nieuw, regels waren er weinig.
Terug in Nederland werden we gevraagd een bungeejumpinstallatie op te bouwen voor de Boerenmert in Hapert, waar zo’n 25.000 mensen op afkwamen. Normaal gesproken deden we dit boven water, maar omdat we op het marktplein stonden, zorgden we deze keer voor een luchtkussen. Al heel wat bezoekers hadden een sprong gewaagd toen Mike en zijn beste vriend Remco in de hijskraan naar boven gingen. Gezekerd in zijn harnas, klaar om een saltosprong te demonstreren.
Mike stond boven in de kooi, beneden stonden honderden toeschouwers te wachten. Hij sprong, veerde terug naar boven en maakte een salto. Toen raakte hij los van zijn harnas en viel dertig meter naar beneden, náást het luchtkussen op de grond. Hij was op slag dood. Ik stond er twee, drie meter vandaan en zag het allemaal gebeuren.”
“Toen hij daarna niet bewoog wilde ik niet geloven dat hij dood was. Er kwamen overal mensen vandaan, er was echt paniek. Wij, het team, werden apart gehouden. Alleen Remco zat nog boven in de hijskraan. Die heeft daar nog ik weet niet hoe lang gezeten. Sommige beelden blijven altijd bij je: ik zie nog iemand een laken over Mike heen leggen.
Onderweg naar boven draaide Mike de verkeerde zekering los, bleek achteraf. Hierdoor kwam hij tijdens de salto los van het bungeekoord. Vandaag de dag had hij natuurlijk nooit zichzelf mogen zekeren.
Uiteindelijk moesten we met de politie naar zijn moeder om te vertellen dat haar zoon was overleden. Toen ze de deur opende en ons zag staan, barstte ze meteen in tranen uit, alsof ze het wist. Veel aandacht ging naar haar. Wat ik helemaal begrijp: ze was gescheiden en Mike was haar enige zoon. Achteraf zeggen mensen: ‘Voor jou was het ook heel heftig, daar hebben we toen niet voldoende bij stilgestaan’.”
“De eerste dagen na het ongeluk droeg ik zijn kleding, ik wilde hem bij me houden, hem ruiken. Emotioneel trok ik het niet. Ik raakte in een soort bubbel, schakelde mijn gevoel uit. Zijn moeder was zó verdrietig, ik kon niet meer in dat huis zijn. Ik ben op kamers gegaan en heb een vliegticket geboekt. Ik moest op zoek naar mezelf, naar zingeving.
Na jaren reizen vond ik mezelf langzaam terug. Ik praatte veel over het ongeluk, maar voelde het niet. Daarnaast was ik altijd veel bezig met spiritualiteit: ik wist er alles van, maar leefde dat leven eigenlijk helemaal niet. Tot ik na mijn reis ging doen wat goed voelde. Ik heb veel familie-opstellingen ondergaan, ben opleidingen en cursussen gaan volgen en uiteindelijk coach geworden. Nu heb ik mijn eigen bedrijf, waar ik mijn ervaringen goed kan inzetten.”
“Nieuwe liefdes waren er zeker, maar altijd was het aantrekken en afstoten. Ik probeerde het wel, ik wilde zo graag weer diezelfde liefde voelen. Inmiddels heb ik een fijne relatie en durf ik het volledig aan te gaan.
Mensen zeiden: ‘Jij en Mike waren zo’n mooi stel, echt een voorbeeld van liefde.’ En zo voelde ik het ook. We zeiden altijd: ‘I love you forever and always’. We waren echt twee handen op één buik. Zo jong, helemaal met elkaar vergroeid. Het was een bijzondere liefde. Iets wat ik niet meer op die manier heb gevoeld.”
Denise verloor haar man tijdens zwangerschap: 'Proefdruk van de geboorte- en rouwkaart kwam tegelijk'
