Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zo veel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede Hoorn over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake.
De beveiliger van het terrein van Mysteryland komt snel uit zijn hokje naast de slagbomen. Met grote ogen kijkt hij naar de cabrio rouwauto. Zijn blik blijft hangen op de witte kist die we achterin hebben staan. De beveiliger blijft lang stil. Ik zie aan zijn gezicht dat hij probeert te beoordelen of wat hij ziet ook echt is wat hij ziet. Waarom zou er in hemelsnaam een rouwauto inclusief kist voor de deur bij Mysteryland staan? “Wat is dit”, doorbreekt hij de stilte terwijl hij naar ons toe loopt. “Zijn jullie verkeerd gereden?”
“Niet echt”, zeg ik. “Dit is waar we moeten zijn.” De man snapt er nu helemaal niets meer van. “Ik kan me voorstellen dat het gek is, dus laat het me uitleggen.”
Ik vertel hem het verhaal van Niels dat voor mij vorige week begon toen ik werd gebeld door zijn partner Wenda. Niels was een jonge vent, sociaal, in de kracht van zijn leven, maar ook erg ziek. Toen Wenda mij belde, lag hij in een hospice. Ze hadden gesproken over de uitvaart, maar dat zou weinig speciaals worden. “Doe maar een eenvoudige rouwauto, een koffietafel, gewoon de standaarddingen.” Want dat hoort bij een uitvaart. Toch? Nooit hadden ze bedacht dat je er ook je eigen creatieve draai aan kan geven en het dus ook iets mag en kan zijn wat past bij wie Niels was. Tot ze in gesprek kwamen met iemand die ze daarop wees en Wenda zo bij mij terechtkwam. Helaas heb ik Niels nooit kunnen spreken, want voor onze eerste afspraak overleed hij plots.
De eerste oriënterende afspraak werd er dus een waarbij we meteen de uitvaart moesten gaan regelen. Terwijl Wenda en ik over en weer alvast wat appen zie ik haar profielfoto: een foto van haar en Niels op Mysteryland. Als ik ernaar vraag tijdens onze afspraak, vertelt ze met veel plezier over het festival waar zij en Niels zo graag kwamen.
Niels was groot fan van Armin van Buuren en hij en Wenda hielden wel van een feestje. Mysteryland in het bijzonder, dat was ieder jaar heilig. Het gesprek zet de toon voor de uitvaart die we gaan organiseren voor Niels. Geen typische uitvaartplek, geen dooie boel. We gaan op zoek naar een gezellige plek voor een klein feestje met een goede borrel en veel muziek. Die locatie hebben we al snel gevonden. Het is een plek waar Niels en Wenda graag kwamen en waar ze samen voor de laatste keer hebben geluncht, toen Niels nog goed genoeg was om buiten te komen. Aan het water, bij het bos; kan niet beter.
Direct na ons gesprek bel ik de locatie of ze beschikbaar zijn. Dat is zo, dus leg ik de datum meteen vast en besluit later die dag op locatiebezoek te gaan. Onderweg kom ik diverse wegwijzers van Mysteryland tegen. Wat blijkt, aan de andere kant van het water vindt ieder jaar Mysteryland plaats. Iets wat Wenda wist, maar voor mij is het een grote verrassing.
Wat nog toevalliger is, is dat de uitvaart van Niels op woensdag is en Mysteryland slechts een paar dagen later start. Tijdens zijn uitvaart zal aan de andere kant van het water de opbouw dus in volle gang zijn. Dat is te toevallig om niet iets mee te doen. In een poging om de uitvaart van Niels nog iets extra’s te geven, zoek ik eerst contact met Armin van Buuren. Is het mogelijk om iets op de uitvaart van Niels te doen? Helaas blijkt Armin druk en op tour in het buitenland. Daar kan dus een streep doorheen.
Mysteryland dan. Hoe mooi zou het zijn om met Niels nog een keer over het terrein te rijden? Een week lang probeer ik op iedere manier die ik maar kan bedenken binnen te komen, maar telkens is het antwoord nee. Door de opbouw is het te gevaarlijk. Kunnen ze dan misschien tijdens de uitvaart keihard Niels’ lievelingsnummer van Armin van Buuren, This is what it feels like, draaien? Ik zie het al helemaal voor me, een kleine glimps van Mysteryland op de uitvaart. Maar ook dat kan helaas niet. We moeten het loslaten.
De uitvaart wordt alsnog een feestje. Natuurlijk! Het is prachtig weer en met veel muziek en Pornstar Martini’s nemen we afscheid van Niels. Bij vertrek naar het crematorium draaien we This is what it feels like en lopen Wenda en ik, gevolgd door de dragers met Niels, door de erehaag. Ik weet niet wat het is, misschien de muziek, maar ik besluit opeens dat we het toch nog een keer gaan proberen. Vastbesloten stap ik in de rouwauto en zeg de chauffeur dat we eerst langs Mysteryland gaan. Als we toch het terrein op mogen, bellen we Wenda en komt zij ook meteen.
Tekst gaat verder onder de foto
En dus staan we nu voor de poort bij Mysteryland. De beveiliger krabt achter zijn oren. Hij begrijpt het en belooft ons dat hij zijn best gaat doen, maar tegelijkertijd acht hij de kans klein. Niet veel later komt er versterking aan. Deze medewerker van de organisatie van Mysteryland kijkt al even verbaasd naar ons en de rouwauto. We doen nog een keer ons verhaal.
“We hoeven niet ver te rijden, al is het maar een stukje op het terrein en even ergens stilstaan.” Ook deze persoon doet haar uiterste best en gaat in overleg, maar het antwoord blijft nee. Hoe graag ze ons ook wilden helpen, het is, zoals ze al eerder hadden gemaild, te gevaarlijk vanwege de opbouw. Maar. Er is een maar. “We willen jullie wel vijf toegangskaartjes aanbieden. Dan kan Wenda dit weekend met een groep vrienden op Mysteryland een toost uitbrengen op Niels.” “Dat is fantastisch”, zeg ik blij. Met een grote glimlach rijden we naar het crematorium.
Dat weekend zit ik op de bank als ik een foto van Wenda krijg. Ze staat op Mysteryland, de plek die voor haar en Niels zo bijzonder was en waar ze zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt. Met een groep fijne mensen om zich heen, houdt ze trots een borreltje in de lucht.
‘Op Niels!’, schrijft ze erbij. “Proost”, zeg ik hardop. Wat ben ik blij dat we zo brutaal zijn geweest om toch even langs Mysteryland te rijden, want een betere afsluiter van deze week van afscheid nemen van Niels kan ik niet bedenken.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Marlies wilde geen uitbundige uitvaart: 'Alles wat mensen willen zeggen over mij, hadden ze tegen mij moeten zeggen'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA. deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat er meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
Lees hier nog meer columns.
