Het ene moment kun je niet wachten tot de kids eindelijk uit huis zijn en je weer wat tijd voor jezelf hebt, maar als het moment dan éindelijk daar is, valt het toch vies tegen en word je geconfronteerd met het legenestsyndroom.
In 2025 vertelden verschillende bekende Nederlanders in de rubriek ‘Het Lege Nest’ over deze levensfase. Ze gingen hiervoor in gesprek met Deirdre Enthoven en Dorine van der Wind. We blikken terug op de mooiste interviews.
In het interview is Daphne openhartig over hoe lastig ze het vond dat haar kinderen uitvlogen. “Vooral de eerste maanden waren moeilijk. Los van de fysieke leegte, was er vooral een emotionele leegte. Twintig jaar lang stond mijn leven in het teken van de kinderen en dan, poef, zijn ze weg. Het voelde alsof ik een logge olietanker moest omdraaien. Het duurt echt even voor je weer een nieuw levensritme te pakken hebt.”
Ze waren ook nog eens meteen heel ver weg.
“Precies. Mijn zoon ging een aantal weken naar een tennis academy in Florida en zou daarna internationale toernooien gaan spelen. Mijn dochter ging naar Los Angeles voor een acteeropleiding. Niet even om de hoek, dus. En ze vertrokken ook nog eens op dezelfde dag. Richard ging met Emma mee, dus toen ik terugkwam van Schiphol, was ik helemaal alleen. Toen hoorde ik opeens de keukenklok tikken; dat geluid had ik nooit eerder opgemerkt, omdat het altijd zo’n vol huis was. Ik ging in hun lege kamers zitten en zag een heel leven aan me voorbijtrekken: dáár stond ooit de wieg, dáár het eerste bedje.
Onze hond zat te piepen en was helemaal van slag. Ik dacht: ach, hij heeft het er ook moeilijk mee. Maar toen zag ik dat zijn vacht zat vastgeklit! Hij kon gewoon niet poepen, haha. Symbolisch eigenlijk: het leven gaat gewoon door. Ik kon wel gaan zitten treuren, maar ik moet eerst de kont van mijn hond wassen.”
Wat vond je zo lastig aan hun vertrek?
“Niet meer samen eten of een filmpje kijken. Ik miste het ‘Hey, mam!’ als ze thuiskwamen. De reuring in huis. Er was opeens een oorverdovende stilte. Al die jaren had ik naar boven geroepen: ‘Mag die muziek wat zachter?’ Maar opeens was het stil. Ik riep ook altijd: ‘Doe het licht nou eens achter jullie kont uit!’ En nu was het donker. Weet je wat ook meespeelde? Dat ik ergens het gevoel had van: zij gaan allemaal nieuwe avonturen beleven, en ik sta hier op de drempel van een leeg huis. In mijn boek De kracht van ouder worden heb ik geschreven dat je het gevoel kunt krijgen dat ‘je eerste keren’ een beetje op raken. Je kinderen gaan die nog allemaal beleven. Dat gun je ze uiteraard, maar het is ook confronterend.”
'Twintig jaar lang stond mijn leven in het teken van de kinderen en dan, poef, zijn ze weg'
Voor Quinty voelde het lege nest helemaal niet zwaar, en had ze er totaal geen last van, eigenlijk tot haar eigen verbazing: “Dat had ik vooraf wel verwacht. Ik ben een enorme moederkloek en een soort leeuwin als het om mijn gezin gaat”, aldus Quinty. “Toen bij mijn Koffietijd-collega Vivian haar dochter uit huis ging, was ze in tranen op televisie en heb ik haar getroost. Ook mijn vriendinnen hebben er veel last van. Maar zelf had ik er verrassend genoeg geen moeite mee. Ik dacht: vlieg maar uit, het is goed zo. We hebben jullie alle lessen meegegeven, nu moeten jullie zelf gaan ervaren. Geniet, bouw je eigen leven op. Ze zijn twee prachtige, sterke jongvolwassenen geworden in wie we alle vertrouwen hebben. Ze weten wat ze willen, zijn ondernemend en pakken kansen.”
Met het loslaten had je dus niet veel moeite?
“Nee, het was vooral loslaten met liefde. Het helpt natuurlijk dat het goed met ze gaat en dat we veel contact hebben. Vooral Moïse spreek ik dagelijks, Kayne is minder van het bellen. Maar we zijn niet echt los van elkaar; als gezin blijven we verbonden. Als we op vakantie gaan, vragen ze standaard of ze mee mogen. Dat zegt genoeg. Elk jaar maken we een mooie reis met de kinderen en hun partners. Je hoeft ze niet meer te sturen, maar als er iets is, weten ze ons te vinden en om raad te vragen. Dat is fijn en dierbaar om te zien.”
Quinty Trustfull: 'Zelf had ik er verrassend genoeg geen moeite mee en dacht: vlieg maar uit, het is goed zo'
Jörgen Raymann mist zijn dochter enorm, maar heeft inmiddels de voordelen van zo’n leeg nest ontdekt. “Het heeft Sheila en mij nog dichter bij elkaar gebracht”, deelt hij in gesprek met Deidre en Dorine. “We zijn al 38 jaar samen, hebben het altijd goed gehad. Sheila kreeg zo’n 15 jaar geleden helaas spierreuma, een auto-immuunziekte. Daardoor wilde ik al meer thuis zijn, zodat ik, als dat nodig was, kon mantelzorgen.
Ik ging ook veel minder naar premières en dat soort evenementen, omdat de kans groot was dat Sheila niet mee kon. Vanaf toen waren we dus al meer samen. Door het lege nest konden we veel makkelijker ook spontaan leuke dingen doen, een weekend weg, even ergens samen eten. Zonder de ruis van het gezin kom je gemakkelijker tot goede gesprekken. En ook leuk: Sheila heeft een eigen business gestart, doordat ik meer thuis ben, kan ik haar assisteren.”
Is de relatie met je dochters veranderd sinds ze volwassen zijn?
“We hebben meer een soort vriendschappelijk relatie ontwikkeld. Ik blijf hun vader, maar sta meer aan de zijlijn. Dat moest ik wel leren. Ik weet nog dat Melody in haar eerste baan gedoe had met haar werkgever. Ik heb hem toen gebeld. ‘Wat doe jij nou?!’; zei ze ontzet. ‘Dat kan ik zelf wel oplossen hoor.’ En zo is het. Ze lossen hun eigen problemen op, maar hechten gelukkig nog wel waarde aan onze adviezen. Toen ze jong waren hielden we soms familievergaderingen, waarbij iedereen alles wat hem of haar dwarszat of gewoon wilde delen, kon bespreken. Dat doen we nog steeds als er iets speelt.”
Jörgen Raymann: 'Ik heb echt gehuild, die eerste periode miste ik mijn meisje enorm'
