Ondernemer en auteur Hanan Challouki (31) is een succesvolle, mondige vrouw. Maar die zelfverzekerdheid brokkelt behoorlijk af als ze voor het eerst moeder wordt. “Wij millennials leggen de lat veel te hoog.”
Van ongevraagde adviezen tot rolpatronen: in haar boek Imposter moeder beschrijft ze onzekerheden en observaties uit haar eerste jaar als moeder.
Voor Selfmade ging Challouki de afgelopen weken op LINDA.nl in gesprek met vrouwelijke ondernemers. Zelf heeft ze ook zo haar sporen achtergelaten in het Belgische bedrijfsleven. Al voor het afronden van haar studie richtte Challouki met vrienden het online platform Myvslim.com op, en ondertussen is ze al aan haar derde bedrijf toe. Vijf jaar geleden kwam ze zelfs in de Forbes 30 under 30 terecht – en dan is er nu óók nog een boek.
Kortom, Challouki is niet bang om in de schijnwerpers te staan. Al verandert dat vanaf het moment dat ze wist dat ze moeder werd. “Ik had dat absoluut niet verwacht”, vertelt ze in gesprek met LINDA. “Maar op het moment dat ik moeder werd, leek er ineens maar één manier te zijn om de dingen goed te doen. Zo had ik altijd het idee dat ik het niet deed zoals het hoort, en daar werd ik heel onzeker van. Dat begon ik een beetje te delen op Instagram.”
Als zoon Mehdi een maand oud is, belt de uitgeverij. “Ze zeiden: ‘We hebben al veel mama boeken, maar nog niet van een mama zoals jij. Iemand met diverse culturele roots en die kan relativeren. Ook vonden ze me grappig, wat altijd fijn is om te horen. Ik wilde uitdrukkelijk geen advies geven, maar wél iets vertellen over de verwachtingen die vrouwen worden opgelegd. Of ze nu wel of geen moeder zijn, of nog moeten worden. Het feit dat je een baarmoeder hebt is al reden genoeg om commentaar te geven.”
'Moederen' verandert het brein, en dat geldt ook voor zorgende mannen
Steeds komt het terug: de bemoeienis van de buitenwereld. Of het nu een vervelende mening of leuke tip is, mensen hebben altijd iets te zeggen.
“We leven in een tijd waarin de buitenwereld heel groot is. Vroeger had je familie, vrienden en buren, en dat was het wel. Maar nu koppelen social media daar een hele andere, extra wereld aan vast. En dan is er ook nog een overload aan informatie. Er zijn zoveel blogs, websites en boeken… Het is gemakkelijk om je heel klein te voelen te midden van dat alles.
Bij mommy influencers zie je het perfecte plaatje: een vrolijke baby in een keurig interieur. Nou, ik kan me niet herinneren dat ik met mijn zoon aan het spelen was en dat de ruimte er een beetje degelijk uitzag. Gelukkig is er nu een beweging van meer authenticiteit op Instagram, en dat steun ik.”
Ik vond de dynamiek met je moeder zo leuk. Ze heeft tien kinderen opgevoed en vaak verschillen jullie van mening, maar er is altijd respect.
“Ik heb een chille moeder – ze is geen type dat de hele tijd over je schouder meekijkt. Ze zegt juist: ‘Waar trek jij je iets van aan?’ en probeert alles voor mij te relativeren. Heel Vlaams-Marokkaans. Je voelt ook het verschil tussen onze generaties. We zijn moeder en dochter, maar hadden op sommige vlakken vreemden kunnen zijn. Tegelijkertijd heeft het moederschap mij en mijn moeder nóg dichter bij elkaar gebracht. Ik begrijp haar nu veel beter.
Ik beschrijf bijvoorbeeld in het boek dat ze mij toen ik klein was een keer niet meenam op vakantie. Nu begrijp ik dat volledig. Een vakantie met zoveel kinderen en dan óók nog een kleintje is geen vakantie. Dat is vermoeiend.”
Jouw moeder is behoorlijk relaxed. Ze zegt: neem die ruggenprik, en breng je kind vooral naar de crèche. Misschien staat ze in dat opzicht wel voor haar generatie. Ik dacht geregeld: wat doen millennials zichzelf aan?
“Dit is een perfectionistische generatie. Wij millennials leggen de lat veel te hoog, voor ons is het nooit goed genoeg en dat creëert een te hoge druk. Mijn moeder deed gewoon haar ding.”
In het boek concludeer je dat je zwanger zijn niet leuk vindt.
“Dat is niet altijd makkelijk om te zeggen, want: roze wolk en magie, er groeit nieuw leven in jou. Allemaal goed en wel, maar ik voelde me verschrikkelijk. Zó rot. En dat je het niet kunt delen, maakt het alleen maar erger. Zeker in het eerste trimester was ik kotsmisselijk en wilde ik de hele dag slapen. Ik herkende mijn lichaam niet meer. Natuurlijk zijn er moeders die daar doorheen walsen en op een roze wolk zweven, maar ik was die moeder niet.”
En dan al die mensen die naar je gewicht vragen.
“Dat is nooit prettig, zeker niet als je zwanger en al extra gevoelig bent. Daarnaast weet je zelf ook wel dat je aangekomen bent. Het vrouwenlichaam lijkt op dit soort momenten een soort gemeenschappelijk goed, waar iedereen maar een mening over mag hebben.
Eerder had ik dat in de context van mijn hoofddoek. In Vlaanderen mag je er geen dragen in publieke functies, en dan gaan anderen dus bepalen wat je als vrouw mag dragen: wat je wel of niet mag bedekken. Ik dacht dat dat al extreem was, maar toen ik zwanger was, ontdekte ik een heel nieuwe dimensie. Kennelijk mag álles aan je lichaam bediscussieert worden.”
Journalist Lynn Berger: 'Zorg voor kinderen, ouderen en huishouden is óók werk'
In Nederland is een natuurlijke bevalling voor velen het ideaal, terwijl in België een epiduraal – ruggenprik – in het ziekenhuis gangbaarder is. Toch nemen vrouwen elkaar ook bij de zuiderburen graag de maat. Challouki: “In België leunen we nog meer op klassieke medische voorzieningen, en het is goed om daar kritisch naar te kijken. Maar als je toch voor pijnstilling kiest, moet je geen rotgevoel aangepraat worden. Vaak is het perspectief dat pijn bewondering verdient, want dan ga je de strijd aan. Dat vind ik echt onzin.”
Na de bevalling was Challouki bijna bang om uit het ziekenhuis te vertrekken. Thuis wilde ze graag haar eigen moeder om zich heen. “Ik was zo emotioneel en hormonaal, dus wilde ik bemoederd worden. In mijn cultuur is dat niet vreemd. Vanuit het verleden moet de moeder eigenlijk de eerste veertig dagen volledig verzorgd worden. Ze mag alleen rusten, slapen en de tijd nemen met haar kindje. Nu kan dat niet meer. We moeten al veel sneller weer productief zijn: we moeten koken, schoonmaken. Terwijl dat niet realistisch is. Een bevalling is zowel fysiek als mentaal een grote ingreep.”
Als je man voor Mehdi zorgt en dat op Instagram vastlegt, zegt iedereen: wat een topvader. Je merkt dan hoe groot het verschil in waardering is.
“De lat voor vaders ligt zo laag. Echt, hij ligt op de grond. Mijn man is een geweldige vader, maar er gaat geen week voorbij dat mijn moeder dat zegt. Want hij is Mehdi komen halen, en hij was zo lief voor hem. Dan denk ik: ja, oké. En? Ik heb een betrokken partner, hij verdient complimenten. Maar niet voor basic dingen. Als ik wat met vriendinnen ga drinken, en hij blijft thuis bij onze zoon, dan is dat normaal. Ik doe dat omgekeerd ook voor hem.”
Je schrijft ook over ‘mom guilt’ en hoe je ‘de koningin van de potjes’ was om je zoon altijd de perfecte, gezonde maaltijd voor te kunnen schotelen.
“Ik was de beste meal prepper ooit. Nu besef ik pas hoeveel uren ik met die potjes heb doorgebracht, echt crazy. Dat perfectionisme is een vloek waar ik onder lijd, maar ik heb het nu al meer kunnen loslaten. Mom guilt is irrationeel, zo van: o jee, ik heb vandaag niet vers gekookt. Niemand geeft daar om, behalve ik. Mijn zoon eet, mijn man eet, ik eet. Ik ben geen goede moeder omdat ik perfecte potjes maak, maar omdat ik van mijn kind houd. Ik wil de beste versie van mezelf voor hem zijn, maar dat kan niet elke dag.”
Je man heeft ook een hoofdstuk geschreven. Hoe is dat idee ontstaan?
“Ik heb hem gevraagd, omdat je zelden het perspectief van een vader hoort. Onze perspectieven zijn ook heel verschillend: hij is veel relaxter. Onlangs vroeg ik hem: ‘Hoe komt het dat wij er zo anders in stonden?’ Toen zei hij: ‘Ik kon ontspannen, omdat jij er was en ik wist dat jij alles wel onder controle had.’ Ik moest heel hard lachen, want het is wel zo. Als ik een partner had die een controlefreak was én een perfectionist, zou ik ook heel laid back zijn.”
‘Imposter moeder’ van Hanan Challouki is nu verkrijgbaar.
Ondernemen doe je volgens Hanan Challouki (30) nooit alleen: 'Je hebt echt een tribe nodig'
