Anderhalf jaar geleden valt Mark (31), de partner van Laura (30) van een ladder. Hij loopt ernstig hersenletsel op. Terwijl hij in coma ligt en maandenlang moet revalideren, is Laura in verwachting van hun tweede kind en zorgt ze voor hun zes maanden oude dochter.
“Ik heb zeker momenten gehad waarop ik dacht: gaan we dit nog samen redden?”, vertelt Laura in een openhartig gesprek met LINDA.
Laura en Mark zijn al negen jaar samen. Mark werkt als zelfstandig timmerman, en Laura is communicatieadviseur. Samen hebben ze een dochter van zes maanden oud. “We hadden een onbezorgd leven”, vertelt Laura. Van de ene op de andere dag verandert dit. “Eigenlijk door een stom ongeluk.”
Op 9 december 2023 is Mark aan het helpen bij Laura’s ouders. “Hij stond op een ladder en die is dubbelgeklapt. Hij viel van drie meter hoog met zijn achterhoofd op de betonnen tegels. Dat lijkt misschien niet hoog, maar hij kwam verkeerd terecht.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Mark vóór het ongeluk.
Mark wordt door de ambulance vervoerd naar het ziekenhuis, waar hij kunstmatig in slaap wordt gehouden. Hij wordt direct overgebracht naar het Radboudumc in Nijmegen. “Ik wist meteen dat het mis was, ze brengen iemand niet zomaar over naar een specialistisch ziekenhuis.”
Laura gaat direct die kant op. “Ze zagen flink wat letsel op de scans, maar konden daar verder nog niets over zeggen. Na een paar uur werd hij overgebracht naar de ic. Daarmee begon een periode van onzekerheid en wachten.”
“Voordat ik vertrok van huis had ik een tasje ingepakt met wat persoonlijke spullen van Mark. Ik ging ervan uit dat hij wel een nacht moest blijven.” Maar het blijft niet bij één nacht. “Ze gingen op zijn vroegst kijken of ze hem na drie dagen konden wakker maken. Dat werd vijf dagen, daarna werd het een week. Je past je verwachtingen telkens aan. Uiteindelijk heeft hij vijf weken in coma gelegen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
In die vijf weken gebeurt er veel. Door de harde klap heeft Mark een zwelling op zijn hoofd. “Als de zwelling na een paar dagen te groot zou worden, konden zijn hersenen nergens heen. De druk in zijn hoofd zou dan levensgevaarlijk worden. In dat geval zouden artsen een deel van zijn schedel moeten weghalen om ruimte te creëren. Die dagen van afwachten waren spannend. Zo’n ingreep wil je het liefst vermijden.”
Dat blijkt echter geen optie. “Op dag vijf moest Mark geopereerd worden. We hebben toen afscheid van hem moeten nemen, voor het geval dat het mis zou gaan. Op de scans leek de schade zo groot, dat de artsen rekening hielden met het ergste: dat er geen kans meer zou zijn op herstel. In dat geval zouden ze hem terugbrengen om hem te laten overlijden. De operatie zou twee uur duren. Na een kort afscheid zag ik hem steeds verder de gang in verdwijnen, hopende dat ze niet na een halfuur al terug zouden keren. De ontlading was enorm toen we de chirurg pas na twee uur weer zagen.”
Mark heeft in totaal zeven operaties gehad. “Na de eerste operatie op dag vijf kwamen er complicaties. Artsen moesten uiteindelijk zelfs de hele voorkant van zijn schedel verwijderen. Later kreeg Mark drie extra operaties vanwege ophopend hersenvocht. Twee maanden daarna probeerden ze het schedelbot terug te plaatsen, maar ook dat liep niet goed af. Het moest er opnieuw uit.”
In april 2024 vindt opnieuw een terugplaatsing plaats, maar vlak daarvoor treedt een nieuwe complicatie op. “Omdat er geen schedel meer zat die druk gaf, zijn Marks hersenen gaan verzakken. Daardoor kwamen ze tegen de oogzenuwen aan. Die zijn beschadigd of misschien zelfs verlamd. Dat weten de artsen niet precies.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Mark na het ongeluk met de visuele beperking.
Dit belemmert Mark enorm in zijn revalidatie. “Zijn ene oog is vrijwel gesloten, waardoor hij daar nauwelijks mee ziet. Met zijn andere oog ziet hij goed, maar deze staat naar beneden.” Inmiddels is hij al anderhalf jaar aan het revalideren, maar pas sinds mei 2024 in een centrum gericht op jongeren met traumatisch hersenletsel.
Daar is hij vanaf nul begonnen. “Hij kon niet praten, lopen of eten en drinken. Tot augustus heeft hij daar intern gezeten. Het laatste weekend van juli mocht hij voor het eerst een weekend met verlof.” Dit is de eerste keer dat Mark sinds het ongeluk acht maanden geleden weer thuis is.
Dat verlof is niet zonder reden. Laura staat namelijk op het punt om te bevallen van hun zoon. “Een paar dagen voor zijn ongeluk kwamen we erachter dat ik zwanger was. We hadden nog niet eens de eerste echo gehad. De hele zwangerschap heb ik zonder hem moeten doorstaan.”
Het is dan ook een grote wens van Laura dat Mark bij de bevalling kan zijn. Met behulp van het revalidatiecentrum en het ziekenhuis krijgen ze dit voor elkaar. “Ik wilde natuurlijk supergraag dat hij bij de geboorte kon zijn, maar ook in de kraamweek en daarna. Dat hij onderdeel kon uitmaken van het gezin.
Het was zo’n onzekere periode. Hij was fysiek nog lang niet zover dat hij voor een kind kon zorgen. Ik heb niet kunnen genieten van mijn zwangerschap en de kraamweek, ik had het me heel anders voorgesteld. Na twee dagen moest hij weer terug naar het revalidatiecentrum.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het ongeluk en herstel hebben ook grote impact op hun relatie. “Fysiek ging hij vooruit, maar we zagen gaandeweg ook een stukje gedragsverandering. Waar hij vroeger introvert was en op de achtergrond stond, miste hij nu in veel situaties een rem en gedroeg hij zich kinderachtiger.
Dat was best een issue. Daar moest wel iets in veranderen. Dat we weer gelijkwaardig waren als partners, maar ook dat hij de rol van ouder op zich kon nemen. Met veel praten en met behulp van therapeuten is dat gelukkig goed gekomen. Hij is nu het merendeel van de week weer thuis en pakt de rol voor de kinderen meer op.”
Tijdens de strubbelingen in hun relatie proberen Laura en Mark naar de toekomst te kijken. “Dat lukte ook, omdat we vooruitgang zagen. We hebben ook besproken hoe het zou zijn als dit niet zo was. Maar je blijft voor elkaar vechten, zeker omdat je jongere kinderen hebt, en ook omdat je geen eindpunt hebt. Iedere week ging het iets beter. Dat motiveert om door te gaan.”
Dat is niet altijd makkelijk. “Ik heb zeker momenten gehad waarop ik dacht: gaan we dit nog samen redden? Gelukkig is deze twijfel de afgelopen maanden helemaal weg, omdat hij weer veel meer de oude Mark is. Wat ik nu vooral nog lastig vind, is het totaalplaatje. Qua uiterlijk heb ik nu toch een andere man dan waar ik op gevallen ben.”
Als het goed is, wordt Mark dit jaar nog geopereerd aan zijn visuele beperking. “Zijn zicht wordt nooit meer zoals het was, maar zijn balans zal verbeteren. Daardoor kan hij zich gemakkelijker verplaatsen. Hopelijk hoort autorijden daar ook bij.”
Ook hoopt ze dat hij zijn vaderrol weer helemaal kan oppakken. “En ook dat ik hem daarin kan loslaten. Hij kan inmiddels een paar uur alleen met de kinderen zijn, maar dat vind ik nog wel spannend. Ik zou uiteindelijk wel willen en kunnen zeggen: ‘Ik ga met vriendinnen op vakantie en jij neemt het huishouden op je’. Gewoon dat onbezorgde leven. Dat is wel een toekomstdroom.”
“Het klinkt misschien cliché, maar probeer van elke dag te genieten”, wil Laura meegeven. “Dat lukt mij ook echt nog niet altijd”, geeft ze toe. “Voor mensen die in een vergelijkbare situatie zitten, of dat nu door een ongeluk is of iets anders, blijf anderen opzoeken. Of dat nu uit je eigen netwerk is of – in mijn geval – via een blog.”
Ze vervolgt: “Je voelt je zo wanhopig, dat het heel fijn is om van anderen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, te horen dat het goed komt. Of alleen al om te kunnen vergelijken en te praten met iemand die hetzelfde doormaakt. Mij heeft dat echt houvast en vertrouwen gegeven.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Daan liep door een ongeluk ernstig hersenletsel op: 'Ik heb niet zoveel vrienden meer'
