Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zoveel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake.
‘Motorrijder (24) uit Lelystad overleden bij aanrijding.’ Zo stond het in het nieuws. Zes woorden, kil en zakelijk. Een plaats, een leeftijd, een voertuig en een einde. Voor wie geen band met deze jongen had, zomaar een bericht. Maar voor wie hem kende, staat de wereld sinds dat bericht stil.
Zijn naam was Quin. Een prachtige jongen van vierentwintig jaar, vol leven en vol dromen. Een jongen die op een middag op de motor van zijn moeder stapte. Hij ging een rondje rijden, zoals hij dat wel vaker deed. De motor gaf hem een gevoel van vrijheid. Niets voelde beter dan dat. Die middag eindigde het alleen anders.
'Het gesprek over haar uitvaart voelde meer als een gesprek met iemand die een bijzonder feest aan het plannen was'
Ik hoor het nieuws midden in de nacht. Terwijl ik mijn zoon zijn flesje geef, check ik mijn telefoon en zie een berichtje van Quins tante, Natascha. Voor mij een bekende naam, want ik heb haar eerder ontmoet als nabestaande. Dat ging toen ook om een jong persoon, dus ik schrik als ik haar bericht lees dat haar neefje is verongelukt en of ik in de gelegenheid ben om de familie bij te staan. Ik antwoord kort dat ik in de ochtend meteen contact met ze opneem en een paar uur later heb ik haar aan de telefoon.
Op de achtergrond hoor ik Quins moeder huilen. Haar verdriet gaat door merg en been. Dan vertellen ze mij meer over die bewuste dag. Hoe de moeder van Quin onderweg naar huis was en het ongeluk passeerde. Ze zag de ravage en schrok toen ze eerst haar eigen motor herkende en later haar zoon. Dat niemand haar iets wilde zeggen en ze maar bleef roepen dat de hulpverleners ter plaatse ook Quin moesten helpen. ‘Waarom doet niemand iets?!’ Totdat iemand eindelijk met haar kwam praten en een wit laken over Quin legde. Hij
was op slag dood en ze konden niets meer voor hem betekenen.
Sindsdien is de familie in shock. Het gaat mij niet in de koude kleren zitten en dat motiveert me alleen maar meer om direct voor deze mensen aan de slag te gaan. ‘Waar is Quin nu?’ vraag ik. Deze jongen moet zo snel mogelijk met zijn familie worden herenigd.
Iede Hoorn over de uitvaart van Maud: 'Ze leefde maximaal en stopte op haar hoogtepunt'
Samen met collega’s heb ik hem opgehaald uit het mortuarium en overgebracht naar een uitvaartcentrum. Daar wacht ik de familie op voor de verzorging. Het gebeurt wel vaker dat een familie hier graag bij helpt en zo ook nu. Meestal is dit een klein gezelschap, maar voor Quin komt er een hele groep. Quins moeder, zus, oma, tante, neef en nicht, maar ook al zijn beste vrienden; ze zijn er allemaal. De liefde rondom Quin is voelbaar en na de verzorging lijkt het haast alsof hij een glimlach op zijn gezicht heeft. Iedereen is blij met
hoe hij erbij ligt, dat geeft een fijn gevoel.
Quin wordt vervolgens naar een vierentwintiguurs kamer gebracht waar iedereen welkom is. Wat volgt, is een zoete inval. Hij is maar zelden zonder bezoek. Samen huilen, lachen, herinneringen ophalen en luisteren naar zijn favoriete muziek. Iedereen neemt de tijd om echt afscheid te nemen. Het is een hele intense week, maar ook heel warm en liefdevol.
Op de dag van de uitvaart wordt Quin opgehaald door een rouw-Harley – een
speciale motor met zijspan voor de kist. Onder begeleiding van veertig motoren rijdt hij een laatste ereronde door zijn eigen Lelystad. Bij het crematorium staat een erehaag van honderden mensen hem op te wachten, iedereen draagt een t-shirt met zijn foto. Quin heeft Surinaamse roots dus nemen de dragers van Wi Kan Doe het over. Eerst rijden de motoren door de erehaag heen en daarna volgt al dansend Quin; een heel indrukwekkend beeld.
'Loua (2) was een vrolijk meisje, ze had geen idee van de harde realiteit dat ze door haar ziekte niet oud zou worden'
Normaal zou dan het moment komen om de kist naar binnen te dragen en de motoren achter ons te laten, maar ik opper om de rouw-Harley met kist en al naar binnen te laten rijden. De familie vindt het meteen een goed idee en de locatie werkt gelukkig ook graag mee. Dus eindigt Quins laatste rit in de aula. Mét zijn geliefde motor. Mooier kan eigenlijk niet. Er wordt gesproken, gezongen, gehuild en afgesloten met een Surinaams hapje en drankje.
Een prachtige dag, vol leven, helemaal passend bij Quin. En daarna werd het
weer stil. Het afscheid is voorbij, het leven gaat door. Het nieuwsbericht over die motorrijder zal niemand zich over een paar weken nog herinneren. Maar voor zijn familie en vrienden is het pas net begonnen.
Quin is voor hen onvergetelijk. En voor mij nu ook.
'Als je jarenlang lief en leed deelt met een dier, is het niet meer dan logisch om ook het afscheid samen te beleven'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat het meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
Lees hier nog meer columns.
