Iedereen rouwt anders. Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met verlies. Zo heeft Claudia Bezuijlen (57) vijftien jaar geleden afscheid moeten nemen van haar moeder. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ze haar mist en over haar praat.
“Het waren veertig mooie, maar te korte jaren”, vertelt Claudia aan LINDA.
“Mijn moeder is op 62-jarige leeftijd overleden, ik was toen 40 jaar oud. Dat jaar heb ik nog een feest gegeven in februari, vier maanden voordat we hoorden dat ze ziek was. Het ging snel: in december was ze verdwenen”, blikt Claudia terug. Haar moeder hoorde in juni 2006 een vorm van eierstok- en baarmoederhalskanker te hebben.
“We hebben op het feest nog mooie moeder-dochterfoto’s gemaakt. Alsof dat ons laatste feestje was. Heel intens.” Ze is hoorbaar geëmotioneerd, maar dat is van blijdschap, benadrukt ze. “Ik mis haar elke dag, maar sinds dit jaar denk ik voor het eerst: het is goed zo. Ik had jarenlang hartenpijn. Nu denk ik gelukzalig terug.”
De band tussen Claudia en haar moeder beschrijft ze als ‘vriendinnen’. “Ik ben een kopie van mijn moeder. We zijn als twee druppels water, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant.” Elke dag praat Claudia nog over haar moeder. “Niet op de manier van ‘Heeft ze het nu alweer over die vrouw?’, maar door liedjes, films of herinneringen wordt ze nog elke dag besproken. Op die manier hou je iemand in leven. Iemand is pas overleden als er niet meer over diegene gesproken wordt.”
Dierbaren nemen afscheid van Myrthe (13) in 'Niet klein te krijgen': 'We proosten op het leven'
Claudia is ervan overtuigd dat haar moeder nog aanwezig is, op wat voor manier dan ook. “Ik heb nog steeds een bijzondere band. Ik weet gewoon dat ze er is en ik ben geworden wie ik ben dankzij haar. Ergens is zij vast op ons aan het letten. Dat ik mijn verhaal hier mag doen, voelt als een cadeautje van haar.”
Waar Claudia en haar moeder zich er al snel bij neerlegden dat de ziekte niet kon worden verholpen, konden Claudia’s vader en broer dit moeilijk verwerken. “Mijn vader was er nog niet aan toe. Tot de dag dat ze overleed was hij nog verbaasd. Mijn broer en vader waren altijd in de ontkenningsfase terwijl wij er knalhard ingingen en zeiden: ‘Dit is het’. Ze heeft gewacht met sterven tot mijn vader eraan toe was. ‘Liefde is ook loslaten, als je haar hier houdt is het egoïsme’, zei ik tegen mijn vader.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Claudia’s moeder ‘onderging haar lot’, vertelt Claudia. “Ze was er eerder voor haar omgeving dan dat zij getroost is door een ander. Zij ging het hart onder de riem steken. Zelfs dan nog. Ik heb haar denk ik niet een keer zien huilen. Accepteer het maar, anders vecht je tegen iets wat je toch niet kunt winnen. Zo stond ze erin.”
Claudia en haar moeder vonden het ‘vreselijk om elkaar kwijt te raken’. “We hebben altijd gezegd dat we van elkaar houden, waardoor je je helemaal op elkaar kunt storten. Erna heeft ze een gat achtergelaten en had ik zoveel pijn. Vooral in het begin, maar het duurde heel lang.”
Natacha Harlequin open over verlies van moeder: 'Ik voelde haar laatste adem in mijn gezicht'
Voor Claudia resulteerde het missen af en toe in boosheid. “Ik kon zelfs een beetje bozig worden van mensen die 90 jaar oud werden. Dan ging ik vergelijken en voelde het oneerlijk, mijn moeder heeft te kort geleefd. Er zijn veel tranen gelaten.”
Al is het vijftien jaar geleden, nog steeds heeft Claudia de reflex haar moeder te bellen. “Ik zet zelfs soms een bordje neer voor haar, dat is automatisme. Dat ze mijn kinderen niet zo mooi ziet opgroeien en niet weet dat ik een tweede keer getrouwd ben vind ik heel moeilijk. Maar ik kijk gelukzalig terug en denk niet eens meer terug aan de tijd dat ze ziek was.”
Dat wil Claudia dan ook meegeven aan anderen die zo’n groot gemis ervaren in hun leven. “Er komt een moment dat je de balans opmaakt en denkt: bedankt mam. Ik kan in de spiegel kijken en denken dat ik door haar een goed mens ben geworden. Heb je jouw ouders verloren? Ooit komt een tijd dat het goed is. Terughalen kun je niet, maar je kunt ze wel in leven houden in wie jij bent en hen laten voortleven in wat je doet. Het opschrift op haar grafsteen luidt: ‘Achter de tranen van verdriet, schuilt de glimlach van de herinnering’. En zo is dat.”
Blanche (37) verloor haar moeder en beste vriendin: 'We waren vier handen op een buik'
