In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid.
Deze week is dat Mirjam Stolk (38). Haar jongere zus Charlotte maakte een einde aan haar leven.
Trigger warning: dit stuk gaat over depressie en zelfdoding.
“We scheelden acht jaar”, vertelt Mirjam. Ze is acht en heeft al een broertje als Charlotte geboren wordt. “Ze was een cadeautje, ik wilde altijd al een zusje.”
Charlotte is een vriendelijk meisje en heeft altijd een lach op haar gezicht. “Maar dat was een masker. Toen ze in groep zeven zat, heeft ze al een keer tegen de maatschappelijk werkster op school gezegd dat ze het leven niet leuk vond. Ze was onzeker en had faalangst.”
De twee zijn veel samen. “Ik nam haar altijd op sleeptouw. Ze ging met mij mee naar de kermis of de stad in. In de supermarkt was een fotohokje, daar hebben we duizenden foto’s gemaakt. We deden onze haren en lakten onze nagels.” De zussen hebben een goede band. “Maar ik ging vroeg het huis uit, en heb dus ook een heleboel gemist.”
Als ze samen zijn hebben ze het leuk. “Ze kwam logeren en paste op mijn kinderen.” Maar Charlotte maakt Mirjam geen deelgenoot van haar zwarte gedachten. “Ze vertelde mij hier niks over. Het leek wel een taboe.”
Marjoleins zus bleek na vermissing uit het leven te zijn gestapt: 'Ik mis haar verschrikkelijk'
Na de middelbare school doet Charlotte de opleiding Helpende Zorg en Welzijn en daarna Verzorgende IG. “Ze kon de stress niet aan en stopte. Ze ging aan de slag bij een tankstation, maar op het moment dat er ook een broodjescorner kwam, werd het haar te druk. Dan wilde een klant zijn tankbeurt afrekenen en stond er iemand anders bij de broodjescorner te puffen omdat het te lang duurde. Dat kon ze niet aan.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De werkgever waar ze daarna terechtkomt, werkt met halfjaarcontracten. “Dat maakte haar onzeker. Ze had het idee dat ze niet goed genoeg was. Tegelijkertijd keek ze tegen mij op, omdat ik een opleiding had gedaan en werk en een gezin had. Ze vond zichzelf dom. Ik kon honderd keer tegen haar zeggen dat dat niet zo was, maar ze bleef zichzelf naar beneden halen.”
Het wordt Mirjam steeds duidelijker dat het leven zwaar is voor haar zus. “De laatste jaren vertelde ze me wel dingen. Ze zag verschillende psychologen, bleek depressief te zijn en ADHD te hebben. Op een dag belde ze me op en zei: ‘Ik ga van een flat afspringen’. Ze had al naar het crisisteam van de GGZ gebeld, maar zij zeiden dat ze haar medicatie moest slikken. Ik haalde mijn zusje en belde de instelling boos op. Uiteindelijk konden we toch terecht voor een spoedafspraak en werd haar medicatie aangepast.”
Mirjam heeft dagelijks contact met Charlotte. “Ik maakte me zorgen. Twee keer ging ze vrijwillig naar een instelling. Daar was ze dan een week, kwam ze met energie terug en kon ze er weer tegenaan. Toch duurde dat nooit lang.”
Patricia 'had er echt geen zin meer in' na het overlijden van haar man Maikel
Charlotte lijkt langzaam in haar eigen wereld te verdwijnen. “Ze stuurde enorme lappen tekst via WhatsApp, zonder concrete informatie of vraag erin. Ik dacht dat het door de medicatie kwam. En ze zei altijd dat ze een trauma had, maar tot op de dag van vandaag weten we niet wat dat trauma was.”
De situatie blijft verslechteren. Charlotte heeft geen energie noch eetlust. “Mijn tante belde de huisartsenpost toen Charlotte nog maar 45 kilo woog. Ze eiste een onderzoek om te controleren of ze lichamelijk in orde was. In het ziekenhuis leek het alsof Charlotte in coma lag. Ze reageerde nergens op. Maar thuis kwam ze wel terug op gesprekken. Ze had dus wel alles meegekregen en opgeslagen.”
September 2021 wordt ze opnieuw opgenomen. “We dachten dat de medicijnen aansloegen.” Dus krijgt Charlotte meer vrijheden. Ze mag doordeweeks en in het weekend een dag naar huis. “Toen ze dat hoorde, lachte ze op een manier waarop we haar al heel lang niet hadden zien lachen. Waarschijnlijk omdat ze wist dat ze een einde aan haar leven kon gaan maken.”
Het is 5 november als Charlotte wordt thuisgebracht. “Ze is op haar scooter gestapt en naar een flat gereden. Op politiebeelden is te zien dat ze op haar telefoon kijkt en met een bewoner mee naar binnenloopt. De eerste paar etages heeft ze gelopen, waarschijnlijk omdat ze niet met die man in de lift wilde. Daarna pakte ze de lift en is ze op de twaalfde etage uitgestapt. Ze liet een tas met spullen achter op de galerij en is gesprongen.”
Niet veel later wordt Mirjam gebeld door haar moeder, met de vraag of ze naar haar toe wil komen. “Ik hoorde meteen dat het foute boel was.” Ook haar broer belt. “Mijn nichtje zat naast de desbetreffende flat op school. ‘Mir, er is iemand van de flat gesprongen en ik denk dat het Lot is’, zei hij. Toen ik bij mijn ouders aankwam, stonden er politiebusjes voor de deur. Ik brak. Dit kon toch niet waar zijn? Ze had belooft dat ze zichzelf nooit wat aan zou doen!”
Diezelfde avond ziet ze in het mortuarium het levenloze lichaam van haar zus. “Je zag helemaal niet dat ze was gesprongen, omdat ze op haar rug terecht was gekomen. Ik vond het eng om haar daar zo te zien liggen, koud en dood.”
Inmiddels is het twee jaar geleden dat Charlotte is overleden. “Ik mis haar. Ze is en blijft mijn kleine zusje. We appten elkaar elke dag, stuurden elkaar zo veel onzindingen. Mijn dochters gingen vaak bij haar logeren. Dat missen die meiden ook”, zegt Mirjam geëmotioneerd. “Achteraf vraag ik me af: had ik het anders moeten aanpakken? Maar we hebben gedaan wat we konden. Tegen een depressie kun je niemand beschermen.”
Worstel je met depressieve of suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Biens zoon Floris (15) overleed aan botkanker: 'Hij regelde zijn eigen uitvaart'
