Martin van Hees (44) uit Spijkenisse belandt in een zwart gat na de diagnose van zijn chronische spierziekte. Door het oppakken van zijn oude hobby metaaldetectie, vindt hij de zin van het leven weer terug.
“Ik heb een hele vitrine vol met vondsten door de jaren heen”, vertelt Martin aan LINDA.nl.
Martin is zes jaar wanneer hij voor de eerste keer met de metaaldetector op pad gaat. Al snel groeit het speuren naar waardevolle spullen uit tot zijn grote passie. Wanneer Martin vijftien jaar geleden arbeidsongeschikt wordt verklaard vanwege een chronische gewricht- en spierziekte, belandt hij in een zwart gat. Hij verliest de zin van het leven, tot hij voor anderen op pad gaat om waardevolle erfstukken terug te vinden.
Martin speurt inmiddels wekelijks met zijn stichting Gevonden-Verloren stad en land af op zoek naar verloren erfstukken. “Vroeger was ik elke dag bezig met het verdienen van zoveel mogelijk geld. Door mijn ziekte is dat veranderd. De dankbaarheid die bij een vondst komt kijken is zó groot. Daar haal ik zoveel energie uit.”
De vraag naar het zoeken en opduiken van verloren erfstukken is groot. Groter dan Martin en zijn vrijwilligersteam kunnen waarmaken. “Vanaf het moment dat er een aanvraag binnenkomt, kijken we eerst wie beschikbaar is en wat er nodig is om te zoeken. Wanneer iemand een ring in het zand is verloren, is de nood om die zo snel mogelijk terug te vinden bijvoorbeeld hoger. Er lopen inmiddels zoveel mensen op het strand met een metaaldetector rond, dat je hen voor moet zijn. Zij slaan de gevonden sieraden namelijk gewoon plat bij een juwelier”, vertelt de ringduiker.
“Het gaat ons niet om materiële waarde, maar om de emotionele waarde”, vertelt Martin. “Een van mijn meest bijzondere vondsten was van een vader die zijn sleutel was kwijtgeraakt. Aan zijn fietssleutel zat een touwtje dat zijn dochter had geknoopt tijdens haar ziekbed. Hij vertelde mij dat hij het aan zijn sleutelhanger had gehangen zodat ze overal met hem mee naartoe ging. Toen ik de sleutel in het bos terugvond, kwam er erg veel emotie bij kijken. Je zag zelfs dat het touwtje aan één kant kapot was gewreven omdat het zoveel voor hem betekende.”
Ondanks de vele vondsten, is de een specialer dan de ander. “Één keer ging ik duiken naar een ring in de Amsterdamse grachten voor een heel gelovige dame. Onder water begon ik al te lachen, want ik stuitte niet op de ring, maar op een dildo. Je kan het dan toch niet laten om naar boven te komen met die dildo in je hand. Het was gewoon zoiets bijzonders. Ik dook naar een ring, maar kwam boven met een dildo. Verderop vond ik daarna overigens een hele tas vol met een stuk of dertig dildo’s.”
Door Martins ziekte is het niet vanzelfsprekend dat hij elke dag kan duiken naar erfstukken. “Op de dagen dat ik niet kan duiken, probeer ik andere werkzaamheden rondom de vrijwilligersstichting te doen.”
Naast het delen van een passie, zijn de vrijwilligers voor Martin meer dan collega’s. “Toen ik ziek werd zijn er veel vrienden weggevallen. Ik belandde in een zwart gat en verloor de zin van het leven. Je ervaart wat een liefde je kan geven door iemand iets waardevols terug te geven. Onder de vrijwilligers zijn meer mensen die overdag niks kunnen doen, maar wanneer ze dan wel iets kunnen doen, staan ze klaar voor een ander. Dat is zo ontzettend bijzonder”, vertelt hij.
Voor Martin is metaaldetectie een manier om rust te vinden. “Als het slechter met mij gaat, raak ik gefrustreerd dat ik niks kan doen. Mijn vrouw zegt dan vaak dat ik maar even met de metaaldetector op pad moet gaan. Als ik weet dat ik een paar dagen later weer op pad kan gaan voor anderen, dan krijg ik weer energie. Het is echt speciaal.”
Het NEMO-aanzoek van Willemijn: 'Ik kreeg geen ring, maar een verrekijker'
